Susanne Opstal maakte samen met 75 filmmakers de film ‘The night that looked like day’. Hierin wordt de coronacrisis van alle kanten wereldwijd belicht. Met of zonder lockdown, met alle (verschillende) regels van dien.
“Bizar, normaal ben ik close met de mensen met wie ik werk. Nu was ik via FaceTime of Skype mensen aan het regisseren en begeleiden.”
Opstal vertelt: “In Nederland waren allerlei commercials op televisie met Nederlandse vlaggen. Er klonk: ‘Bel met je buren’ of ‘Heb contact met elkaar’. Heel mooi, maar het voelde alsof we werden geadviseerd te genieten. Ik heb veel vrienden in het buitenland die in totaal andere situaties zaten. Die contrasten wilde ik vastleggen.”
Verhaal gaat verder onder de foto.
Sommige filmmakers kunnen op pad, anderen filmen alleen hun huis. “De regels verschillen enorm per land. Hier houden we 1,5 meter afstand, maar in Londen is dat 2 meter en in Oeganda zelfs 4. Ook de angst verschilt per land. Een jongen uit Bangladesh was bijvoorbeeld bang dat het coronavirus over zou slaan op de vluchtelingenkampen daar.”
Ondanks dat ze de meeste mensen niet persoonlijk kent, ervaart de filmmaker het contact als intens. “Veel mensen zaten in een ernstige lockdown. Zo sprak ik met een man uit Spanje, die al zes weken thuis zat met zijn dochtertje van zes. Toen ik hem vroeg of hij voor me wilde filmen, was hij aangedaan. Eindelijk kon hij weer wat zinvols doen. Ik merk dat mensen graag wilden praten. Sneller dan normaal ontstaat een band waarbij mensen zich kwetsbaar opstellen.”
En zo maakt Opstal een film met beelden van over de hele wereld. “Het is een tijdscapsule voor toekomstige generaties. Een film die je over tien jaar kunt kijken en waarbij je dan hopelijk denkt: ‘Wat apart was dat toen.’”
Lees ook
We mogen weer naar de bios: 5 x bioscoopfilms die je wilt zien
