Met de neus op de feiten

Sinds Harlequin bijna 24/7 met haar man en zoontje thuis zit, is er ook meer tijd om na te denken over het leven en haar ambities. Zo beseft ze dat zij en haar gezin eigenlijk bijna nooit tegelijk thuis zijn. “Mijn man en ik zijn allebei strafrechtadvocaat, ons kind zit op school en gaat naar een vooropleiding van een dansacademie, dus we zijn eigenlijk vooral thuis om te eten en te vertrekken. En dan ga je wel nadenken: ‘Is dit normaal? Hebben andere mensen dat ook?’.”

Aan de andere kant komt ze erachter dat ze verslaafd is aan rennen en vliegen. “Er komen ineens allemaal levensvragen naar boven”, zegt Harlequin. “Bijvoorbeeld of ik ooit wel een rustig leven zou kunnen leiden, en ik denk het eigenlijk niet. We zijn constant bezig en onderweg, dat is inherent aan ons vak en zo gaat het bij mij al achttien jaar lang. En dan kom ik op de vraag: ‘Waarom is dat eigenlijk zo?'” Daar heeft ze het antwoord nog niet op gevonden. “Maar we zitten nu pas in week drie, bel me maar terug in week zes. Misschien weet ik het dan.”

Geen zaak, geen geld

Ondertussen gaat Harlequins werk gewoon door en gaat ze soms ook nog de deur uit voor een rechtszaak, al ziet dat er iets anders uit dan normaal. Zo houdt ze goed in de gaten met hoeveel mensen ze in een week contact heeft en heerst bij de rechtbank zowel voor als achter de schermen veel onduidelijkheid. Daardoor moet Harlequin lang wachten op antwoorden. “Ik leef per dagdeel. Dat is nieuw voor mij.”

Dat zorgt voor een nieuwe vorm van onduidelijkheid, een rustige vorm. “Het is gewoon zo. En je weet ook dat de rechtbank er niks aan kan doen, want daar is het ook allemaal onduidelijk. Sterker nog, ik vind juist dat de rechtbank, het hof en alle medewerkers heel hard hun best doen. Het heeft ook helemaal geen zin om er extra achteraan te zitten, want iedereen zit er al achteraan. Iedereen wil hetzelfde.”

Lees ook
Natacha Harlequin diep geraakt door zoon, die vertelt hoe racisme voelt

Een groot probleem voor de advocatuur is het dreigende gevaar van het verliezen van inkomsten. Als er geen rechtszaken worden afgerond, komt er ook geen geld binnen. “Nu hebben wij het geluk dat er nog aardig wat zaken doorgingen, maar zo kan het niet nog een halfjaar door gaan. Dan zijn er gewoon kantoren die het niet redden.”

Zieke beveiligers

Voor haar cliënten is de afgelopen weken ook veel veranderd. Zij zijn bij rechtszaken vaak aanwezig via een videoverbinding en in sommige huizen van bewaring vallen de beveiligers weg, met de gevolgen van dien. “Een van mijn cliënten zit nu 23 uur per dag in zijn cel, omdat de beveiligers ziek zijn. Dat is echt heel zwaar. Een andere cliënt kan nog wel naar buiten omdat alle medewerkers er daar nog wel zijn. Die is dus heel dankbaar voor alle beveiligers – zoiets had ik nog nooit gehoord.”