Door medische redenen moeten Peter (33) en Saskia (31) hun zwangerschap met 14 weken beëindigen. Het brengt hen veel verdriet, maar ook een heel klein lichtpuntje: dankzij de foto’s van Stichting Still hebben zij een mooie herinnering aan hun dochter.
“Deze foto’s bieden troost”, vertelt Peter aan LINDA.nl.
Eind 2021 raakt Saskia zwanger van een – zeer gewenst – tweede kindje. De eerste controles verlopen goed, maar tijdens een intakegesprek voor de 13 wekenecho komt daar verandering in. Tijdens een snelle controle ziet de verloskundige een aantal afwijkingen bij de foetus. Er zit vocht in haar nek en een uitstulping bij haar buik: de darmen groeien het lichaam uit.
Peter: “Er werd ons verteld dat er nog extra controles nodig waren, maar dat we rekening moesten houden met het ergste. Het zag er gewoon heel zorgwekkend uit. En dan moet je na dat nieuws dus nog drie dagen wachten op de échte echo, waar ze alles beter op kunnen zien. Verschrikkelijk.”
Helaas blijkt bij de 13 wekenecho dat de gezondheidssituatie van hun kindje verder is verslechterd. “De hoeveelheid vocht in haar nek was verdriedubbeld, in slechts drie dagen tijd”, vertelt Peter. “We kregen te horen dat de overlevingskans slechts vijf procent was, en de kans op ernstige afwijkingen heel groot.”
Het ziekenhuis stelt Peter en Saskia voor een onmogelijke keuze: willen ze de zwangerschap afbreken of niet? Het stel kiest samen voor een medische abortus. “Ontzettend moeilijk, want deze baby was meer dan welkom”, aldus Saskia. “In goed overleg met het ziekenhuis besloot ik natuurlijk te bevallen, in plaats van curettage. Zo liep ik minder risico op beschadigingen voor een volgende zwangerschap, maar de gynaecoloog benadrukte ook het emotionele aspect: zo kon ik mijn kindje nog zien en vasthouden. Het was fantastisch dat ze zo met ons meedachten.”
De verplichte vijf dagen bedenktijd voordat de medische abortus kan plaatsvinden, ervaren ze als prettig. Saskia: “Ons eerste gevoel was: waarom kan dit niet meteen? Het was tenslotte zeker dat dit moest gebeuren. Maar die vijf dagen gaven ons wel iets meer verwerkingstijd voor het slechte nieuws, dat was fijn. Een kleine pauze voordat je óók nog door een bevalling heen moet.”
Melanie fotografeert overleden baby's: 'Ouders stoppen al hun liefde in die korte tijd'
Woensdagochtend 2 februari wordt Saskia opgenomen in het ziekenhuis. Naast Peter is ook haar moeder welkom, en blijft de hele dag dezelfde verpleegkundige aan haar bed. Ze krijgt een laatste echo voordat het proces in gang wordt gezet. “Tijdens de vorige echo’s keken we heel technisch naar de beelden, naar alle dingen die mis waren. Het leek mij heel fijn om nog even rustig naar onze dochter te kunnen kijken. Ze leek even een kindje als alle anderen.”
Saskia krijgt om de drie uur weeënopwekkers, maar die slaan niet goed aan. Rond de klok van 23.00 uur is het de bedoeling dat ze een extra dosis krijgt, maar eerst wil ze nog even naar het toilet. Daar bevalt ze plotseling van haar dochtertje, Julia.
“Ze werd stil geboren, nog helemaal in het vlies. De verpleegkundige waarschuwde nog dat zoiets kon gebeuren, maar tóch was het onverwacht. Ik voelde niets op dat moment. Het verdriet kwam later pas echt binnen, toen we haar vasthielden.”
De volgende ochtend arriveert een fotograaf van Stichting Still. Zij komt Julia fotograferen, zodat haar ouders een tastbare herinnering houden. “Gelukkig gaf een van de verpleegkundigen ons een flyer, anders hadden we nooit geweten dat dit bestond”, vertelt Peter. “Marleen, onze fotograaf, nam echt de tijd, luisterde naar ons en deed alles met zóveel respect. En dat alles vrijwillig hè, en kosteloos. Ik vind het echt indrukwekkend dat dit soort mensen bestaan. Het is enorm waardevol om zoiets te hebben.”
Saskia: “We kijken heel graag naar de foto’s, ik zou ze het liefst aan iedereen laten zien.” Peter vult aan: “We zijn supertrots op onze dochter. En de foto’s zijn bijzonder omdat ze alles zó goed laten zien. Elk detail, elk vingertje en teentje zie je nog beter dan in het echt. Heel bijzonder.”
Tekst gaat door onder de foto (Beeld: Marleen Fouchier, Stichting Still)
“We wilden graag ons verhaal delen om andere mensen op de hoogte te brengen van het bestaan van deze stichting. Als we dit niet hadden geweten, had ik met mijn telefoon een foto van haar moeten maken. Daar word je niet blij van als je ernaar kijkt. Deze foto’s bieden troost en we zijn zó dankbaar dat het bestaat. En dat willen we graag doorgeven aan anderen.”
Renate beviel van een stilgeboren baby: 'Niemand vraagt om een foto, terwijl hij voor ons de mooiste is'
