Gespreksonderwerp

Sohaila Abdulali’s boek gaat nauwelijks over haar eigen verkrachting. “Het is niet interessant om het alleen over mezelf te hebben”, vindt ze. “Het gaat om het gesprek: waarom gedragen verkrachtingsslachtoffers zich op de manier waarop ze zich gedragen? Waarom focussen wij als maatschappij op de mensen die verkracht worden en niet op de mensen die iemand verkrachten?”

Belaagd

Toch vermijdt Sohaila het niet: praten over wat haar is overkomen. “Nadat ik slaagde voor mijn middelbare school in Amerika, bracht ik de zomer door bij mijn familie in Bombay. Op een avond ging ik wandelen met een vriend. Op een gegeven moment werden we belaagd door vier mannen. Ze namen ons mee een berg op, verkrachtten mij, verwondden hem. Ze beroofden ons en hadden ons eigenlijk willen vermoorden”, vertelt ze, “maar deden dat niet, nadat ik hen beloofde niks te zullen vertellen.”

Slechte reputatie

Dat zegt veel over de Indiase cultuur. “In India krijg jíj een slechte reputatie als je eerlijk bent over het feit dat je verkracht bent, want veel mannen denken dat vrouwen het er zelf naar hebben gemaakt. Daarom dachten mijn verkrachters echt dat ik het tegen niemand zou zeggen.”

‘Mijn vader reageerde geweldig’

Dat deed Sohaila wel: na enkele uren op de berg te zijn vastgehouden, liep ze naar huis en zei ze tegen haar vader wat er gebeurd was. “Hij reageerde geweldig. Hij geloofde me, dacht niet dat het mijn fout was.” Sohaila verwittigde de politie, maar aangifte mocht ze van de agenten niet doen. “Dat heeft ook vaak helemaal geen zin. Als je van een normale familie komt en aangifte doet tegen een rijk iemand, maak je geen schijn van kans.”

Lees ook
Ophef in België: groep verkracht meisje (15) en plaatst beelden op Snapchat

Artikel

Een paar jaar later schreef Sohaila haar scriptie over verkrachting en keerde ze terug naar haar thuisland om mensen over het onderwerp te interviewen – “Maar niemand wilde erover praten.” Ze besloot een artikel te schrijven en dat op te sturen naar een bekend tijdschrift voor vrouwen. “Ik kon simpelweg niet de enige vrouw met deze ervaring zijn.”

Jyoti Singh

“Dit was vóór het internettijdperk; ik dacht niet dat iemand ooit nog aan dit verhaal zou denken nadat dit nummer van het tijdschrift uit de winkel was. Daarom zette ik mijn foto bij het stuk.” Het artikel veroorzaakte toen al enige commotie: “Ik was de eerste vrouw die hier zo openlijk over sprak in India.” Pas jaren later deed het écht veel stof opwaaien. Na de vreselijke groepsverkrachting van Jyoti Singh in 2012, die door haar belagers voor dood werd achtergelaten en enkele dagen later overleed, werd het stuk door iemand op social media gedeeld. Inclusief Sohaila’s foto.

Meer dan een slachtoffer

“Ik heb geen Facebook en wist dus van niets, tot het artikel al zo viral was gegaan dat het in het nieuws was”, vertelt Sohaila. “Ik schrok er heel erg van. Het is niet zo dat ik flashbacks kreeg toen ik het stuk onder ogen kreeg, dat alles terugkwam. Maar ik had er in de tussenliggende dertig jaar hard voor gewerkt dat die verkrachting niet mijn identiteit zou bepalen. Ik ben meer dan een verkrachtingsslachtoffer. Bij het tijdschrift kóós ik ervoor mijn verhaal te verspreiden; nu niet.”

Naar voren treden

De telefoon rinkelde onophoudelijk, talloze journalisten wilden Sohaila spreken. “Daardoor moest ik het aan mijn dochter vertellen, die van niets wist. En ondertussen twijfelde ik wat te doen. Moest ik mezelf verstoppen, of de media opzoeken?” Sohaila’s man hielp haar daarbij: hij vroeg of ze iets te zeggen had. Ja, realiseerde ze zich: dat had ze. Daarom schreef ze een tweede artikel, ditmaal voor The New York Times.

Twijfel over boek

Ook dat ging viral. “Ik dacht dat ik mijn steentje hiermee wel had bijgedragen. Maar nu is er dit boek. Ik wilde eerst geen boek schrijven, want ik dacht dat dat mijn memoires zouden moeten worden. Daar had ik geen behoefte aan. Ik ben door vreemdelingen op straat verkracht, maar het gebeurt ook door bekenden, op werk of thuis. Mijn verhaal geldt niet voor andere slachtoffers. Toen ik in gesprek ging met een uitgever en die benadrukte dat in een boek ook verhalen van anderen naar voren kunnen komen, besefte ik dat een boek wel iets kon bijdragen. En hoe meer ik schreef, hoe blijer ik werd dat ik zo uitgebreid over dit onderwerp kon praten.”

Lees ook
Karin Bloemen (58) over haar stiefvader: ‘Hij heeft me wel duizend keer verkracht’

Verkeerde focus

In Waar we over praten als we over verkrachting praten stelt Sohaila dat we verkrachting zien als iets wat vrouwen óf niet hebben meegemaakt, óf iets waar ze zelf schuldig aan zijn. “Wíj zijn het probleem. We zetten ditzelfde systeem voort. Hoe we het moeten veranderen? Geen idee. De enige mensen die er iets aan kunnen doen, zijn verkrachters. De focus ligt altijd op de slachtoffers, maar de daders zijn de enigen die het echt kunnen veranderen door ervoor te kiezen níemand te verkrachten. Het is niet zomaar iets wat gebeurt; het is een misdaad die bewust wordt gepleegd.”

Waar we over praten als we over verkrachting praten is nu te koop en hier te bestellen.