Workaholic

“Ik leefde echt voor mijn werk”, steekt Simone van wal. “Ik werkte minimaal zestig uur per week als managementassistent in de scheepsvaart. Het was echt mijn grootste hobby.” Dat beroep uitoefenen werd alleen steeds zwaarder. “Ik kreeg last van vage klachten. Ik had op allerlei plekken in mijn lichaam pijn en af en toe deden mijn armen het ineens niet meer. Ik heb daardoor echt hele serviezen laten vallen.”

Simone stapt de medische molen in en blijkt onder meer een nekhernia te hebben, die zorgt voor schade aan haar zenuwstelsel. Ook heeft ze artritis psoriatica. Ze gaat onder het mes. Daardoor wordt een deel van de klachten verholpen, maar toch wordt ze niet beter. “Ik voelde mezelf langzaam afglijden”, verzucht Simone.

Lees ook
Dierenbescherming adviseert: ‘Verwen je hond niet te veel tijdens coronacrisis’

Ziek

“De klachten en aandoeningen stapelden zich op en ik kwam ziek thuis te zitten. Ik werd medisch afgekeurd en voelde me niks meer waard. Ik kon niet werken, sociaal bezig zijn en sporten en werd depressief. Ik voelde me eenzaam en wilde eigenlijk niet meer leven. Wat had het nog voor zin? Normaal stond ik voor iedereen klaar en vloog ik overal heen, maar nu kon ik geen goeie vriendin zijn. Daardoor ben ik een hoop vrienden verloren. Weinig mensen begrepen waar ik doorheen ging.”

In die nare tijd gaat Simone op zoek naar een hond, zodat ze voor haar gevoel nog wél iets heeft om voor te leven. “Ik koos voor puppy Benzy, een American Staffordshire Terriër.-kruising. Veel mensen weten niet hoe ze met dit type hond om moeten gaan, waardoor deze honden niet begrepen worden. Ik herken dat: mijn ziektes worden grotendeels ook niet begrepen.” Niet veel later komt daar een tweede hond bij: de vierjarige Zino.

Zino:

Lees ook
Sophie heeft al twaalf jaar anorexia: ‘Mijn hulphond helpt me te genezen’

Honden

“Waar Benzy altijd heel hyper en speels is, was Zino juist rustig en zorgzaam. Hij voelde het nog eerder aan dan ik als er weer een pijnaanval kwam. Dan kwam hij heel dicht tegen me aanliggen en wilde me al troosten voordat er iets was gebeurd. Heel bijzonder. De honden gaven me weer een reden om mijn bed uit te komen en naar buiten te gaan. Ze lieten me lachen door hun gekke puppystreken en gaven mij mijn vechtlust weer terug.”

En dan gaat het mis. “Ik was al een paar dagen ziek, maar dacht een dikke griep te pakken te hebben”, vertelt Simone. “Ik zal niet in detail treden, maar alles kwam eruit en na een tijdje alleen nog maar bloed. Op een gegeven moment voelde ik me zo slecht dat ik van de wc afkwam, over de grond kroop en ineens diep wegviel. Ik werd pas weer wakker toen ik voelde dat Benzy mijn gezicht aflikte en tegen me aanduwde. Ik was verbaasd: ze was nooit zo zorgzaam. Ik heb toen gauw de huisarts kunnen bellen, die me met spoed naar het ziekenhuis bracht.”

Benzy:

Leven

“Ik blijk een ernstige darmziekte te hebben: colitis ulcerosa”, weet Simone nu. “Ik was er net op tijd bij, anders was mijn darm geperforeerd. Zonder Benzy’s alertheid zou ik nu mogelijk dood zijn geweest.” Na een week in het ziekenhuis te hebben gelegen, mag Simone naar huis. Wel wordt ze – nog steeds – onder controle gehouden. Ze was toentertijd naar eigen zeggen “een wrak”, maar werd wederom gered door haar honden. Door hen moest ze weer op pad.

“Inmiddels is Zino overleden, waar ik het heel zwaar mee heb gehad”, vertelt Simone geëmotioneerd. “Door gesprekken met een psycholoog kan ik dat nu beter relativeren: iedereen gaat een keer dood. Dieren alleen wat eerder dan mensen, heel jammer. Nu hebben we er een nieuwe hond bij, Nisha. Qua karakter is zij precies Zino. Zo bijzonder! Ik moet er niet aan denken dat ik ooit weer afscheid moet nemen van een huisdier. Mijn honden zijn echt mijn alles.”

Simone met Nisha: