Shirley Goossens (22) moest na 27 weken bevallen vanwege zwangerschapsvergiftiging. Een zware periode volgde, maar: ‘Ik wil andere moeders ook laten zien dat het goed kan komen.’
In ‘Werpsterren’ deelt een moeder sterren uit voor haar zwangerschap, bevalling en kraamweek. 1 ster staat voor de ultieme nachtmerrie, 5 voor het perfecte sprookje.
“Mijn vriend Lereno (23) en ik zijn zeven jaar samen en hebben alles goed op de rit. Ondanks dat we nog vrij jong zijn, hebben we veel koppels om ons heen met kinderen. Door hen zijn we een beetje aangestoken, denk ik. In september stopten we met anticonceptie en in december deed ik een knal-positieve test.
Op 8 januari 2020 bleken we niet één, maar twéé kinderen te krijgen. Dat was wel even schrikken. Gelukkig kregen we veel hulp aangeboden, waardoor we ons al snel geen zorgen meer maakten.”
Lees ook
Megan vindt leven met een tweeling fantastisch: ‘Ik begrijp
die horrorverhalen niet’
“Het bleek een eeneiige tweeling te zijn met ieder een eigen vruchtzak, maar met een gedeelde placenta. Dat was risicovol, want de voeding zou hierdoor ongelijk verdeeld kunnen worden. De eerste weken ging het helemaal goed, maar na achttien weken zagen ze iets afwijkends: de ene baby was kleiner dan de andere.
Vanaf dat moment werden mijn zorgen groter. De groeiachterstand kon komen door de ongunstige verdeling van de placenta, maar ook door een afwijking. De mogelijkheid om een punctie te doen hebben we echter afgewezen. Ik zou het nooit over mijn hart kunnen verkrijgen om een zwangerschap af te breken.”
“Vanaf dat moment kreeg ik elke week een echo, waar ik telkens met veel spanning heen ging. Bij 25 weken voelde ik me vreemd en ben ik voor de zekerheid een keer extra naar het ziekenhuis gegaan. Dat was maar goed ook. Ik bleek een vroeg stadium van zwangerschapsvergiftiging te hebben en werd direct opgenomen.
Die periode vond ik moeilijk. Het was coronatijd en ik mocht maar één bezoeker per dag ontvangen. Dat was natuurlijk Lereno, dus ik kon mijn ouders niet zien. En hij kon alleen buiten werktijd komen. Ik heb me echt alleen gevoeld en zat vaak huilend op mijn ziekenhuiskamer.”
“Mijn lichaam werd steeds zieker. Ik hield veel vocht vast, waardoor ik bijvoorbeeld moeilijker ging ademhalen. Het enige medicijn tegen zwangerschapsvergiftiging is echter: bevallen. En dat wilden we zo lang mogelijk uitstellen.
Twee weken na de opname vonden ze een dip in de hartslag van één van de baby’s. Ook was er steeds minder vruchtwater. Ik voelde me een tikkende tijdbom. Het moest gaan gebeuren, maar elke dag, elk uur langer in de buik kon belangrijk zijn.
Zondag 17 mei kreeg ik te horen dat ze het niet langer konden rekken. Het gekke is dat ik van tevoren heel bang was voor de keizersnede, maar op het moment zelf rustig bleef. Ik heb geen moment pijn ervaren. Om 12.07 en 12.08 uur werden onze zoons Shay en Lyo geboren. Shay woog 661 en Lyo maar 535 gram.”
“De jongens werden meteen naar de Neonatale Intensive Care Unit (NICU) gebracht. Artsen zeiden dat het sterke mannetjes waren, want ondanks alles hadden ze een goede start.
Ikzelf moest eerst naar de uitslaapkamer en mocht pas rond 19.00 uur naar de NICU. Die eerste keer was heftig. Ik was helemaal overdonderd door de afdeling; al die couveuses met kleine baby’s op een rij en overal alarmen en piepjes. Ik vond het zo moeilijk om Shay en Lyo daar tussen te zien liggen.”
“Maar we hadden het heftigste nog niet gehad. Een week later werd Shay erg ziek en moest hij aan de beademing. Ze stuurden ons weg, maar we konden wel zien dat andere ouders kort daarna óók met spoed van de afdeling werden gestuurd. Toen ik een kinderarts naar Shay toe zag rennen, zakte de grond onder mijn voeten vandaan.
Het leek uren te duren en er gingen allerlei scenario’s door mijn hoofd. Uiteindelijk bleek Shay een klaplong te hebben gehad en moest hij gereanimeerd worden. Veel later bleek dat hij ook een hersenbloeding had gehad.”
Lees ook
Christina’s zoon moest na de bevalling gereanimeerd worden: ‘Hij was helemaal blauw’
“Gelukkig is met Shay alles goed gekomen, maar het waren zware weken met veel onzekerheid. Door corona had niemand behalve wij de jongens gezien, waardoor het leek alsof we buiten het ziekenhuis geen ouders waren. We leidden een soort dubbelleven.
Het hielp Lereno en mij om met andere ouders op de afdeling, maar vooral met elkáár te praten. Alleen hij en ik wisten precies hoe het voelde. Na veertien weken was er eindelijk goed nieuws. Shay mocht op 24 augustus mee naar huis en drie weken later, 16 september, Lyo. Eíndelijk voelden we ons echt papa en mama.”
“Het gaat heel goed met ons. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet terugdenk aan wat er is gebeurd, maar langzaamaan komt er een einde aan de nare periode. Er lopen nog wat controles, maar alles gaat nu volgens verwachting.
Ik durfde me de eerste weken in het ziekenhuis niet volledig over te geven aan de liefde voor Shay en Lyo. De kans dat het mis zou gaan was te groot en ik wilde mezelf de vreselijke pijn die kón komen, besparen. Daar heb ik me achteraf erg schuldig over gevoeld. Wat voor moeder ben je als je niet van je kind durft te houden? Een psycholoog gaf echter aan dat veel ouders met premature kinderen dit ervaren. Dat gaf rust en is een van de redenen dat ik dit verhaal wil vertellen: je bent niet ‘gek’ en ook zeker niet alleen als je dit herkent.
Gelukkig is het helemaal goed gekomen met het hechten. Als ik de jongens nu zie word ik totaal verliefd. Hoewel het allemaal erg zwaar is geweest, hoop ik dat mensen zien dat het goed kan komen. Zelfs met zulke kleine en lichte kindjes. Ik vond het zelf in die periode fijn om verhalen met een positieve afloop te lezen. Dat gaf me moed. Ik hoop dat ook voor anderen te kunnen doen.”
Lees ook
Ruth voelt minder connectie met derde kind: ‘Waren we maar bij twee gebleven, dacht ik even’
Was jouw bevalling speciaal of juist precies als in de boekjes? We willen het allemaal weten. Mail in het kort jouw bevallingsverhaal (met naam, leeftijd, telefoonnummer en foto’s) naar: verena.verhoeven@linda.nl.
