Shira Kok (23) was achttien jaar toen ze haar moeder binnen een paar maanden verloor aan longkanker. Nog geen jaar later bleek haar vader ernstig ziek.
In de rubriek ‘Familieverdriet’ spreekt LINDA.nl mensen die iets aangrijpends meemaken binnen hun familie.
“Mijn ouders zijn in 1995 getrouwd en altijd gek op elkaar gebleven. Mijn moeder wilde eigenlijk zelf geen kinderen op de wereld zetten, omdat er al zoveel kinderen zonder ouders waren. Ze dacht aan adoptie, maar bleek in 1997 onverwacht al vijf maanden zwanger van mij.
Mijn moeder was zorgzaam, intelligent en had veel humor. Zij en mijn vader – eerlijk, lief en een echte familieman – waren elkaars beste vrienden. Ik was, als enig kind, de prinses in huis en had met beiden een sterke band.”
“In de loop van 2015 voelde mijn moeder (toen 52) zich niet lekker. Omdat ze wat kortademig was, besloot ze te stoppen met roken, maar haar gezondheid bleef op en neer gaan. Net als haar humeur. Misschien was ze in de overgang, dachten we.
Eind 2015 kreeg ze last van benauwdheid en werd aan bronchitis gedacht. Ze hoestte steeds meer en op 2 januari kreeg ze in het ziekenhuis extra zuurstof toegediend. Na veel testen kwam een dag later het slechte nieuws. Mijn moeder had longkanker en zonder behandeling nog maar drie maanden te leven. Vanaf dat moment kreeg ze chemotherapie en werd ze bestraald.”
“Het gekke is dat ik moet glimlachen als ik aan die periode in het ziekenhuis terugdenk. Mijn moeder bleef positief en deed er alles aan om het leven voor mij zo normaal mogelijk door te laten gaan. Twee weken voor haar verjaardag zei ze echter ineens dat haar verjaardag, 8 april, haar sterfdag of begraafdag zou worden. Wij geloofden daar toen niks van, omdat het nog relatief goed met haar ging.
Op 7 april 2016 was ze ’s avonds slecht aanspreekbaar. ‘Ik hou van jou’, zei ik, toen ik naar bed ging. Ze murmelde wat terug, waaruit mijn vader ‘Ik hou ook veel van jou’ verstond. Dat zijn de laatste woorden die ze heeft gezegd. De volgende dag is ze, op haar 53ste verjaardag, overleden.”
Lees ook
Willem verloor zijn kinderen (5 en 3) bij een ongeluk: ‘Ik draag ze altijd bij me’
“Die dag is een van de zwartste dagen uit mijn leven. Ik kan nog helemaal voor me halen hoe mijn vader, een beer van twee meter, aan het huilen was. Hij heeft altijd gezegd dat hij niet zonder mijn moeder kon leven. We hadden zo’n solide basis met z’n drieën en moesten die balans opnieuw vinden. Door onze sterke band is dat uiteindelijk wel gelukt. Mijn vader en ik waren sindsdien onafscheidelijk.
In juni 2016 vertelde mijn vader me voor het eerst dat hij buikpijn had. Achteraf bleek dat hij daar al een paar jaar met vlagen last van had, maar daar wilde hij ons niet mee lastigvallen. Door wat er met mijn moeder was gebeurd, vermeed hij het ziekenhuis, maar begin 2017 was de pijn onhoudbaar. Half maart kregen we te horen dat hij darmkanker had. Zonder behandeling gaven ze hem nog acht maanden.”
“Ik ben nog nooit zo bang geweest in mijn leven. Waar ik positief terugkijk op de laatste weken van mijn moeder, is dat bij mijn vader anders. Na een paar dagen zat hij in een rolstoel en raakte hij zijn praatjes kwijt. Ook had hij veel pijn.
In de nacht van 2 op 3 april werd ik gebeld dat het slecht ging. Mijn vader was mijn vader niet meer; hij was in twee weken gesloopt door de ziekte. Iets voor 7.30 uur zei ik dat ik het niet aankon om hem te zien sterven. Ik draaide even mijn hoofd weg en een paar seconden later overleed hij, op 56-jarige leeftijd.”
“Er brak een moeilijke periode aan. Ik moest mijn ouderlijk huis uit, raakte in een depressie en kreeg te maken met ingewikkelde regels en geldzaken. In november 2017 ging het zo slecht met me, dat sterven de enige uitweg leek. Een foto van mijn ouders op mijn nachtkastje heeft me daarvan weerhouden. Zij hadden geen keuze of ze wel of niet zouden sterven, ik had die keuze wél. Ik kon ‘daarboven’ niet bij hen terugkomen en zeggen dat ik het niet eerst had geprobeerd.
Gelukkig had ik lieve vrienden en familie om me heen. Zo hebben Ella en Edwin, vrienden van mijn vader, geweldig geholpen. Die band is zo speciaal geworden, dat ik hen inmiddels mijn pleegmoeder en -vader noem. Daarbij vond ik een fijne psycholoog en na veel therapie werd ik in mei 2018 depressie-vrij verklaard. Ik haalde mijn MBO-diploma en leerde een leuke jongen kennen, met wie ik inmiddels samenwoon.”
Worstel je met suïcidale gedachten of maak je je zorgen om iemand anders? Praat erover. Bel 113 of ga naar www.113.nl. Stichting Zelfmoordpreventie is 24 uur per dag en zeven dagen per week bereikbaar.
“Naast het verdriet dat het verlies van mijn ouders heeft gebracht, bezorgt het me ook veel onzekerheden op school- woon- en werkgebied. Ik heb last van een angst- en paniekstoornis, waardoor de HBO-opleiding die ik doe vertraging opliep. Inmiddels gaat het goed met mijn studie, maar ik ben bang dat ik de opleiding niet af kan maken.
Over anderhalf jaar heb ik geen recht meer op studiefinanciering en het lukt me door mijn psychische problemen niet om naast mijn studie te werken. Hierdoor kom ik voor de laatste twee jaar van mijn opleiding veel geld tekort. Hoewel ik mijn toekomst aan de ene kant positief voor me zie, hangt die onzekerheid er als een donkere wolk boven.”
“Ik denk dagelijks aan mijn ouders, maar kan het verdriet steeds beter dragen. Mijn vader zei altijd: ‘Houden van, is loslaten.’ Dat klinkt cliché, maar ik ervaar het echt zo. Ik zal mijn ouders nooit loslaten, maar het verdriet, het gemis en de ‘waarom’-vragen wel. Als ik me aan die dingen vasthoud, word ik wel ouder, maar leef ik niet meer. Dat zouden mijn ouders niet willen. Ze zijn jong gestorven, maar hebben geleefd voor tien. Dat wil ik ook. Ondanks alles heb ik een mooi leven en hoop ik op een mooie toekomst. En zij kijken mee, dat weet ik zeker.”
Lees ook
Tessa (24) verloor beide ouders aan kanker en is nu zelf ziek: ‘Ik kon het niet geloven’
Heb jij binnen jouw familie iets aangrijpends meegemaakt dat je graag (eventueel anoniem) zou willen delen? Mail dan jouw verhaal in het kort naar verena.verhoeven@linda.nl o.v.v. ‘Familieverdriet’.
