Sharon (27) was zeventien toen zij en haar moeder (45) met een kleine ruzie uit elkaar gingen. Een dag later ging het mis. Sharons moeder stond op het verkeerde moment op de verkeerde plek.
In de rubriek ‘Familieverdriet’ spreekt LINDA.nl mensen die iets aangrijpends meemaken binnen hun familie.
“Ik woonde in augustus 2009 met mijn moeder, vader en twee jaar jongere broertje op een melkveehouderij. Mijn vader was boer en de rest hielp vaak mee in het bedrijf. Daarbij hadden mijn ouders een traditionele taakverdeling. Mijn vader was altijd aan het werk, mijn moeder deed alles voor mijn broertje en mij; van wegbrengen en ophalen tot brood smeren. En dat terwijl we al lang op de middelbare school zaten.”
“Ik werkte die zomer op de camping van mijn ooms, de broers van moeder. Op 19 augustus hielp mijn moeder mee met schoonmaken, maar ik was niet te genieten door een lichte kater. We kregen daardoor een kleine ruzie en ik riep uiteindelijk dat ze me helemaal niet hoefde te helpen, waarna mijn moeder boos naar huis ging. Dat moment blijft altijd aan me knagen. Het was de laatste keer dat ik mijn moeder zag.
De dag erna was ik met mijn oom en tante aan het eten toen de telefoon ging. Mijn oma, de moeder van mijn moeder, was ook op de camping en al snel na het gerinkel hoorde ik haar schreeuwen: ‘Nee, nee, neeee!'”
“‘Je moeder is geraakt door de bliksem’, vertelde mijn oom me, waarop ik zo snel mogelijk naar het ziekenhuis wilde. Toen ik hoorde dat het al te laat was, werd ik gek. De uren – en dagen – daarna zijn een waas, maar later is me verteld dat ik naar buiten rende en er van alles uit schreeuwde.
Ongeveer een uur later kwamen we bij ons thuis. Oké, het is leuk geweest, kom nou maar tevoorschijn mam, dacht ik. Maar ze was door de ambulance meegenomen om haar ‘netjes’ te maken – ze was niet zo netjes gevonden, om het zo maar te zeggen. Ook aan het verdriet van mijn vader zag ik dat het echt was.”
“Pas later hoorde ik het hele verhaal. Normaal werden de koeien rond 18.00 uur binnengehaald, maar er was die dag een weeralarm afgegeven. Om de buien voor te zijn ging mijn moeder ze deze keer al een uur eerder halen. Het was nog helemaal geen slecht weer toen de fatale bliksem kwam. Buren zeiden dat het een rare, onverwachte klap was.
Mijn vader kreeg door dat er iets aan de hand was doordat de stal open stond en de hond losliep. Samen met mijn broertje en een vriend van hem, vonden ze mijn moeder tussen de waterbakken van de koeien in. Achteraf gezien heeft de waterleiding daaronder waarschijnlijk de bliksem aangetrokken.
Het was blijkbaar een naar gezicht. Mijn moeder had brandwonden en er waren knoopjes van haar blouse gesprongen waardoor de oorzaak van haar dood duidelijk was. Mijn vader had geen telefoon bij zich en zwaaide in paniek met zijn armen. Een voorbijganger die hen zag belde 112.”
Lees ook
Traumahelikopter ingezet: 14 aspirant-militairen gewond door blikseminslag
“Pas toen ik bij mijn moeder in het mortuarium was, drong het tot me door. Ja, nu gaat alles veranderen, dacht ik. Als ik trouw of kinderen krijg, zal zij dat niet weten. Mijn moeder heeft daarna een paar dagen thuis gelegen en die eerste nacht ben ik nog even met haar gaan ‘praten’. Zo heb ik gezegd dat ik van haar hield en het ruzietje niet zo had bedoeld.
Daarna probeerde ik vrij snel mijn leven weer op te pakken. Ik wilde niet ‘dat zielige meisje’ zijn. Maar het was thuis onmogelijk om ‘gewoon’ door te gaan. Ik had vaak het gevoel dat ik er alleen voor stond. Als ik huilde, wist mijn vader niet goed hoe hij daarmee om moest gaan. We botsten in die tijd vaak.
Mijn vader was nog nooit in een supermarkt geweest en ik was nu het enige meisje in het gezin. Ik had het gevoel dat van me werd verwacht dat ik het huishouden wel even zou draaien, terwijl ik dat ook nooit had gedaan. Uiteindelijk hebben mijn oma en tantes van mijn vaders kant daarbij veel geholpen.”
Lees ook
Lia verloor moeder, vader, zus, broer en dochter: ‘Iedereen rouwt anders’
“Mijn vader is nog steeds boer en woont met mijn broertje op de boerderij. Ik woon inmiddels zes jaar op mezelf. Het gaat best goed met ons, maar we hebben veel meegemaakt. Gelukkig is de band tussen mijn vader en mij steeds beter aan het worden.
Drie jaar geleden had ik een flinke terugslag. Ik sliep vrijwel niet meer en kwam er bij EMDR-therapie achter dat dat nog met de dood van mijn moeder te maken had. Inmiddels gaat het mentaal veel beter met me.”
“Het was natuurlijk dikke vette pech dat mijn moeder daar stond, maar wanneer ik buiten ben als het bliksemt, word ik wel paniekerig. Na haar dood hoorde ik dat mijn moeder kort voor haar overlijden met collega’s opzocht hoe vaak mensen door bliksem overlijden. Het bleek gemiddeld drie keer per jaar te zijn en ze las dat in 2009 al twee mensen op die manier waren overleden. ‘Wie zal de derde worden?’, schijnt ze zich toen hardop afgevraagd te hebben. Dat is achteraf gezien echt bizar.”
Lees ook
We zijn banger voor moord of bliksem, maar hier overlijd je eerder aan
“Ik kan weleens jaloers zijn als ik mensen gezellig met hun moeder zie. Soms klagen vrienden over ruzie met hun ouders en denk ik: pas nou op, straks kan je het niet meer goed maken. Aan de andere kant maak ik wel gewoon ruzie met mijn vader hoor, haha. Ik denk eigenlijk dat je juist ruzie hebt met mensen van wie je houdt, omdat je weet dat het altijd weer goed komt. Nu ik hier weer over vertel, moet ik denken aan een stukje tekst dat me altijd bij zal blijven:
Ga nooit weg zonder te groeten
Ga nooit heen zonder een zoen
Wie het noodlot zal ontmoeten
Kan het morgen niet meer doen”
Heb jij binnen jouw familie iets aangrijpends meegemaakt dat je graag (eventueel anoniem) zou willen delen? Mail dan jouw verhaal in het kort naar verena.verhoeven@linda.nl o.v.v. ‘Familieverdriet’.
