Sharon Lobato (36) had heel haar leven al last van hartkloppingen, maar zocht er nooit wat achter. Tot haar derde zwangerschap. Toen ging haar hart zo snel tekeer, dat er zonder ingrijpen een stilstand dreigde. Sharon bleek hartproblemen te hebben.
In ‘Werpsterren’ deelt een moeder sterren uit voor haar zwangerschap, bevalling en kraamweek. 1 ster staat voor de ultieme nachtmerrie, 5 voor het perfecte sprookje.
“Ik had al twee kinderen (Zoë en Devin, nu 15 en 13) toen Olaf (nu 28) en ik een relatie kregen. Ik riep altijd dat ik geen kinderen van verschillende mannen wilde, maar het klikte zo goed dat ik er toch voor wilde gaan. We waren intens gelukkig toen ik zwanger bleek.
Een maand later kon ik nog geen boterham eten, of ik was al buiten adem. Ik bleek een longontsteking te hebben die maar moeilijk over ging. Omdat ik in mei nog steeds benauwd was, onderging ik allerlei onderzoeken en werd per toeval ontdekt dat ik een hartafwijking had: het Wolff-Parkinson-White syndroom (WPW).
Dit is een hartritmestoornis waarbij het hart soms veel te snel klopt. Het bleek aangeboren te zijn, en toen ik daarover nadacht, kon ik me wel momenten herinneren dat ik last had van hartkloppingen. Maar ik ging ervan uit dat iedereen dat weleens had, en was er nooit mee naar de dokter gegaan.”
“Door mijn zwangerschap konden ze me op dat moment niet opereren, maar na de bevalling moest ik wel geopereerd worden. Ik ben niet zo snel onder de indruk van iets en ben daarna dan ook niet bang geweest. De twintigwekenecho was ook helemaal goed, maar twee weken later ging het mis.
Ik hing boven de was op, toen ik ineens last kreeg van hartkloppingen. Ook leek het alsof mijn keel werd dichtgeknepen. Terwijl ik de trap afliep, werd het zwart voor mijn ogen en ben ik gevallen. Gelukkig niet op mijn buik, maar ik besefte wel dat ik de huisarts maar eens moest bellen.
Een vriendin zou me brengen, maar toen zij me aantrof heeft ze meteen 112 gebeld. Ik kreeg geen lucht en kon niet meer op mijn benen staan. Toen de ambulancebroeders een hartfilmpje maakten, mocht ik niet naar de monitor kijken omdat ze bang waren dat ik in paniek zou raken. Waar je hartslag in rust tussen de 60 en 100 moet liggen, lag deze bij mij op 215 slagen per minuut.”
“Ik was stikbenauwd en had het idee dat mijn hart uit mijn lichaam pompte. Eenmaal in het ziekenhuis, hadden medicijnen geen effect. Mijn hart kon elk moment stoppen en alleen met een cardioversie – waarbij je een elektrische schok krijgt – kon mijn hart nog ‘gereset’ worden. Ineens stonden er twintig mensen in de kamer.
Olaf, die inmiddels ook in het ziekenhuis was, kreeg te horen dat ze in dit stadium van de zwangerschap altijd voor de moeder moeten kiezen. Net voor ik onder narcose werd gebracht, dacht ik dat ik nooit meer wakker zou worden. En als ik wel wakker zou worden, zouden we ons kindje kwijt zijn.”
“Direct toen ik wakker werd, vertelde de gynaecoloog me het goede nieuws: de schok had de baby niet getroffen en alles ging goed met hem. Een enorme opluchting. Na wat onderzoeken mocht ik een dag later al naar huis.
Wekenlang ging het goed, maar bij 39 weken ging het weer mis. Ik voelde meteen dat het fout zat en liet zo snel mogelijk 112 bellen. Deze keer ging mijn hart nog sneller tekeer: tussen de 268 en 300 slagen per minuut. De ambulancebroeder wilde een infuus prikken, maar prikte mis. Gek genoeg is dat mijn redding geweest. Ik schrok zo van het mis prikken, dat mijn hartslag razendsnel naar de 180 zakte. Eenmaal in het ziekenhuis deden de medicijnen deze keer wel hun werk. Ik moet er niet aan denken hoe het was gegaan als ik weer een cardioversie had moeten krijgen.”
Foto: Kuijt Fotografie.
“Om geen risico meer te lopen, ben ik twee dagen later ingeleid. Op 7 oktober 2015 kreeg ik om 9.00 uur weeënopwekkers toegediend en rond 13.00 uur begonnen de echte weeën. En wát voor weeën. Ik had ze in mijn rug, buik en benen. Het was mijn zwaarste bevalling van de drie, maar gelukkig heeft mijn hart zich die uren keurig gedragen. Om 15.45 uur is onze zoon Dhané geboren.”
Lees ook
Claudia’s bevalling duurde vijf minuten: ‘Ik perste één keer en onze zoon was geboren’
“Dhané was goed op gewicht en alles zat erop en eraan. Het WPW-syndroom is niet erfelijk, dus daar hoefden we ons geen zorgen om te maken. Om 19.00 uur waren we thuis en zat de hele woonkamer vol met familie en vrienden die zichzelf hadden uitgenodigd. Hoewel anderen dat misschien niet fijn vinden, vond ik het heel gezellig! Ik ben er lekker tussen gaan zitten. Er was een last van mijn schouders gevallen. Als er nu wat met mijn hart zou gebeuren, was mijn kind in ieder geval veilig. Daardoor kon ik ook erg van de kraamweek genieten.
Op 1 december van dat jaar kreeg ik een ablatie. Daarbij werden de elektrische prikkels die mijn hartritme verstoorden, geblokkeerd. De operatie is goed verlopen, maar ik ben nog niet honderd procent klachtenvrij. Er zullen nog onderzoeken volgen, maar het acute gevaar is gelukkig weg. Verder gaat het goed met ons. Dhané is ondernemend en druk, maar ook lief en zorgzaam. Hij is precies zijn vader, qua uiterlijk en innerlijk.”
Lees ook
Shirley werd ziek door zwangerschapsvergiftiging: ‘Het enige medicijn is bevallen’
“Je hart werkt tijdens een zwangerschap anderhalf keer zo hard als normaal en hoe ouder je wordt, hoe meer last je krijgt van WPW. Daarom is het achteraf goed geweest dat ik jong kinderen heb gekregen. Het verklaart ook waarom ik bij de andere twee zwangerschappen niets heb gemerkt. Ik kijk uiteindelijk positief terug op deze ervaring, omdat het allemaal goed is gekomen. Wel komen de herinneringen nog regelmatig terug. Wat als ik het niet had gered? Hoe was het dan met Olaf en de kinderen gegaan? Of wat als Dhané die dag was overleden? Van die gedachten kan ik wel emotioneel worden.
Vooral Olaf, die alles nog veel bewuster heeft beleefd, is bang dat het een keer misgaat. Het is cliché, maar we waarderen de kleine dingen daardoor wel meer. We zijn ons ervan bewust dat we geluk hebben gehad en in onze handen mogen knijpen met onze drie fijne en gezonde kinderen.”
Was jouw bevalling speciaal of juist precies als in de boekjes? We willen het allemaal weten. Mail in het kort jouw bevallingsverhaal (met naam, leeftijd, telefoonnummer en foto’s) naar: verena.verhoeven@linda.nl.
