Voor sociale huur komt Sharon Reimert (30) niet in aanmerking, de prijzen van de particuliere huurmarkt zijn te hoog. Daarom woont ze al 1,5 jaar op de zolder van haar ouders.
In augustus spreekt LINDA.nl met Sharon, die als alleenstaande moeilijk aan een huis kan komen. Op dat moment woonde ze een jaar bij haar ouders, en aan die situatie is in de tussentijd niets veranderd.
In juli 2020 gaan Sharon en de vader van haar kinderen uit elkaar. De kinderen, toen 3 en een tweeling van 1,5, gaan met haar mee. Ze besluiten te verhuizen naar de stad waar Sharons familie woont.
“Ik wist het gelijk al: een huis vinden, dat gaat niet binnen een week gebeuren. Maar binnen een paar maanden, dat moest wel goed komen. Ik zal toch vast urgentie krijgen, met drie kleine kinderen?”
Dus trekt Sharon tot die tijd bij haar ouders in – beide in de vijftig – om die periode te overbruggen. “Je laat je eigen kind niet op straat staan. Dus ze namen mij met alle liefde in huis, tijdelijk.”
Maar dat ’tijdelijk’ is inmiddels veranderd in 1,5 jaar. Een periode van thuiswerken, en kinderen die elke dag vroeg wakker zijn. “We sliepen met zijn vieren op zolder. Jax bij mij in bed, de tweeling op het gangetje in ledikantjes. Omdat de situatie niet lijkt te verbeteren, heeft mijn vader inmiddels zijn werkkamer opgegeven. Daar slaapt de tweeling nu, en Jax is naar de bijzolder. Zo heeft iedereen wat meer ademruimte.”
“Wij dan, mijn vader zit nu op de kleding-/ strijkkamer te werken, tussen al het wasgoed. Mijn moeder had haar praktijkruimte al opgegeven, zodat wij hier konden wonen. Het is afwachten hoelang dat goed gaat. Zeker nu je hoort dat we weer meer thuis moeten werken. De kinderen gaan elke twee weken een weekend naar hun vader, dan is er even rust in huis.”
Sharon is fotograaf en werkt altijd al veel thuis. Daardoor hoeven de kinderen niet vaak naar de opvang. “Maar mijn ouders niet. Moet dat wel weer, dan is dat voor iedereen lastig. De kinderen moeten zachtjes doen, ik ruim om het halfuur het speelgoed op. Dat hoeft misschien niet, maar je doet het wel.”
Prijzen huurwoningen rijzen ook buiten de Randstad de pan uit
De gehoopte urgentie krijgt Sharon dan ook niet. De particuliere huur is te duur voor haar alleen. “Urgentie moet je aanvragen in de gemeente waar het probleem is ontstaan. We zijn verhuisd naar de buurt van mijn familie, omdat ik een postnatale depressie heb gehad. Ik heb de steun van mijn familie nodig, om de kinderen echt goed te verzorgen. Maar die reden was niet urgent genoeg.”
Sharon voldoet aan geen enkele eis. Ondanks de brieven van haar ouders, haarzelf en de gezinshulp. “Eén van de harde eisen is onder andere dat je een jaar in de gemeente woont, en een huurhuis hebt achtergelaten. Afgelopen juli heb ik meteen gebeld, want toen was het inmiddels een jaar geleden. Maar de regels zijn intussen veranderd. Je moet nu minimaal twee jaar in de gemeente wonen, dus ik kan geen nieuwe aanvraag plaatsen.”
Daarnaast staat Sharon al drie jaar ingeschreven. “Zijn er tachtig reacties, dan sta ik nog steeds vijftigste. En een particuliere huurprijs van vijftienhonderd, met maar één slaapkamer? Ik heb niet veel eisen, maar minimaal twee slaapkamers is toch wel een must. Dan heeft nog niet iedereen zijn eigen kamer, maar dat overleven we wel.”
Niemand had verwacht dat het zo lang zou duren. “In het begin is het leuk: gezellig bij opa en oma. Maar die lijn vervaagt steeds meer. Ze straffen toch de kinderen, en nemen automatisch taken over. Dat is voor hen ook echt zwaar. Mijn moeder is oma, omdat ik er ben. Maar de tweeling – toen anderhalf – hoor je tegen mijn vader steeds vaker papa zeggen. We verbeteren het altijd, maar voor hen zijn de rollen soms onduidelijk.”
Dat haar ouders ondertussen ook op hun tenen lopen, merkt Sharon vooral aan haar moeder. “Ze raakt overspannen, en dat komt ook echt wel door de thuissituatie. Waar ze in het begin eerder thuis zou komen om nog even met de kinderen te spelen, bleef ze nu tot het eten op haar werk. Daar is het rustiger dan thuis. Maar dat gaat nu dus niet meer. Al is het thuis ook niet rustig: dan zijn de kinderen constant om haar heen. Maar je moet wat.”
In de zomer besluit Sharon haar verhaal op Instagram te delen, ze weet echt niet meer hoe ze aan een huis moet komen. Op de post – en na het verhaal op LINDA.nl – wordt Sharon overweldigd door reacties. “Maar het waren ook veel mensen die in een soortgelijke situatie zitten. Sneu, want dat laat zien hoe groot het probleem eigenlijk is.”
Dit bericht bekijken op Instagram
“Er zijn ook mensen die willen helpen. Iedereen vraagt: wat voor huis wil je dan. Het liefst in de buurt, want ik wil de kinderen niet meer uit hun veilige omgeving halen. Voor de rest maakt het mij echt helemaal niks uit. Mijn ouders doen het met liefde, maar dat maakt het – ook voor hen – niet minder zwaar. Het is tijd voor rust.”
Protest tegen woningbeleid aangekondigd op de Dam: 'Kolossale wooncrisis'
