Viviyanti Keijmis (37) merkte in 2016 dat de kletskous die haar dochter Indy (7) thuis was, totaal verdween in sociale situaties. Waar Indy eerst ‘gewoon’ een verlegen meisje leek, bleek er veel meer achter haar stilte te schuilen.
In de rubriek ‘Familieverdriet’ spreekt LINDA.nl mensen die iets aangrijpends meemaken binnen hun familie.
“Na onze zoon Lars (nu 13), kregen mijn man Aschwin (48) en ik op 10 augustus 2012 onze dochter Indy. Lars was een open kind, maar Indy bleek al snel terughoudend. Ze liep bijvoorbeeld altijd weg uit de speeltuin als er andere kinderen kwamen. Ook op de peuterspeelzaal merkten juffen weinig interactie. Maar we dachten lange tijd dat Indy ‘gewoon’ een verlegen meisje was en zochten er niks achter.
Toen Indy haar vierde verjaardag vierde, kwamen Aschwin en ik mee naar de peuterspeelzaal en zagen we dat Indy compleet overvraagd werd: ‘Welke muts wil je?’ ‘Hoeveel vingers steek ik op?’ Indy klapte dicht en was véél stiller dan thuis. Ons vermoeden is dat daar een angst ontstond voor sociale situaties en ze onbewust besloot: ik ga niet meer praten.”
https://www.instagram.com/p/B8szEMFllC8/
“Ook op de basisschool was Indy verlegen. Zo durfde ze nooit te vragen of ze naar de wc mocht, waardoor ze het hele dagen ophield. Thuis werd ze ondertussen een echte kletskous, waarbij ze – zoals ieder kind – brutaal kon zijn en kon schreeuwen. De juf kon zich dat totaal niet voorstellen. Indy leek twee verschillende meisjes in één.
Na een half jaar sprak ze nog niet tegen de juf en dachten we dat er meer aan de hand was. Zo kwam ik na wat googelen op selectief mutisme uit: een angststoornis waarbij kinderen thuis wél praten, maar dat op school of in andere sociale situaties niet doen. Het was alsof ik een beschrijving van Indy las. Later zag ik de documentaire Mijn mond zit op slot en las ik het boek Breek de stilte; één en al herkenning.
De huisarts kon ons niet veel verder helpen, dus vroegen we zelf informatie aan bij het UMC, dat wel een behandeling aanbood. Helaas was dit vanwege de afstand geen mogelijkheid voor Indy en moesten we op zoek naar een behandelaar in de buurt. We belden rond, maar niemand in de omgeving kende selectief mutisme of deed er iets mee.”
Lees ook
Charlottes dochter heeft een ernstige nierziekte: ‘Mensen fluisterden over haar uiterlijk’
“Toen Indy naar groep 3 ging, waar ze hardop moest lezen en meer moest praten, werd het echt een drama. Ik heb haar naar school moeten sléúren. Ze klampte zich helemaal aan me vast, waardoor ik haar onmogelijk los kreeg. We maakten ons ontzettend zorgen. Je stuurt je kind elke dag naar een plek waar het voor haar een gevecht is om te overleven. Echt een verschrikkelijke tijd.
Ashwin lukte het op een gegeven moment ook niet meer om Indy naar school te krijgen. Ze verstopte zich, huilde veel en schreeuwde steeds harder dat ze niet wilde. Toen hebben we haar een week ziek gemeld en klopten we ten einde raad weer bij het UMC aan. Gelukkig hebben ze toen een uitzondering gemaakt en mochten we langskomen. Na een drie uur durend onderzoek werd vastgesteld dat ze echt selectief mutisme heeft. Toen begon een wekelijkse cognitieve gedragstherapie.”
“Na anderhalf jaar, in december 2019, stopte de therapie. Indy zette telkens twee stappen vooruit en dan weer een stap achteruit, maar uiteindelijk praatte ze tegen de behandelaar. De volgende stap was dat zij mee naar school ging, maar dat was helaas geen optie door de afstand. Nu zijn we alweer een tijd tevergeefs bezig om de juiste hulp te vinden.
We zien gelukkig wel vooruitgang. Eerst fluisterde Indy steeds vaker tegen klasgenootjes en later praatte ze ook hardop tegen hen. Ze kan daardoor via haar klasgenootjes iets aan de juf vragen. Het is heel fijn dat de kinderen en de leerkracht daar zo goed mee omgaan. Inmiddels durft Indy ook te knikken naar de juf. Zij stelt Indy gesloten vragen, waardoor ze kunnen communiceren. Ik hoop dat Indy zo meer vertrouwen opbouwt.”
“Vaak wordt selectief mutisme met autisme verward, waardoor veel kinderen de verkeerde hulp krijgen. Het is hierbij juist belangrijk dat het vroeg wordt herkend. Als Indy’s peuterleiders selectief mutisme zouden (her)kennen, hadden ze haar op een andere manier kunnen benaderen. Op jonge leeftijd kunnen ze makkelijker leren en vertrouwen opbouwen. Hoe langer ze praten uitstellen, hoe enger het wordt. Op termijn wordt de kans op depressies ook groter.
Dat selectief mutisme zo onbekend is, zorgt voor onbegrip. Kinderen worden vaak als koppig of eigenwijs gezien, maar het is puur angst. Indy kán wel praten, maar dúrft het niet. De bakker gaf haar ooit een broodje, maar Indy durfde het niet aan te pakken: ‘Je bent toch al groot? Je hoort toch al te praten?’ Dat werkt natuurlijk averechts voor haar zelfvertrouwen. Ik wil mensen vragen om beter te kijken naar hoe een kind reageert. Trekt een kind zich terug? Láát hem of haar dan. Ik wil zo graag de weg voor ouders die dit herkennen makkelijker maken. Het ze besparen dat ze tegen die onbegrepen situaties aanlopen.”
Lees ook
Karins dochter (8) werd geboren als jongen: ‘Mama, heeft jouw buik mij wel goed gemaakt?’
“Met Indy zijn we inmiddels op de goede weg, maar ik denk dat ze spreken in het openbaar altijd spannend blijft vinden. Daar maak ik me weleens zorgen om, want communicatie is altijd nodig. Het wordt steeds belangrijker om te durven zeggen wat je wel en niet wilt. Ik hoop dat Indy het vertrouwen krijgt dat ze goed is zoals ze is en dat ze alles mag zeggen wat ze wil zeggen. Ik hoop dat ze zoals ieder ander blijft dromen en die dromen waar kan maken. Op welke manier dan ook.”
Heb jij binnen jouw familie iets aangrijpends meegemaakt dat je graag (eventueel anoniem) zou willen delen? Mail dan jouw verhaal in het kort naar verena.verhoeven@linda.nl o.v.v. ‘Familieverdriet’.
