Met twee dochters in huis heb ik bewust gekozen, ook voor mezelf: geen weegschaal in huis. Als de kleding te strak zit, weet ik dat ik wat aan de maat ben en kan minderen. Als ik dat wil.

De ene dochter is de andere niet. Niet qua karakter, lichaamsbouw of huidtype. Sophie, de oudste van zestien, is lang, met schonkige ledematen. Ze heeft een huid van porselein en krullen, die ze helaas elke morgen hardnekkig wegwerkt met een gloeiend heet ijzer. Ze kent de risico’s, maar het is een puber dus ik laat het haar zelf ontdekken. Van nepwimpers tot foundation en primer: ze is gek op make-up.

Havermelk-elite

Jet, de jongste van elf lijkt qua uiterlijk meer op mij. Ze heeft een bruine huid, dik golvend haar en is sterk (bijna gespierd). Toen ze geboren werd woog ze vier kilo. Sinds een paar maanden schiet ze letterlijk de lucht in. Dik is ze geenszins, stevig wel. Haar bouw past naadloos bij het sterke karakter. Afgezien van een ex die tegenwoordig een havermelkelite-vriendin heeft (alles wat suiker of vet bevat, is in dat huis verboden) leiden we een vrouwenhuis waar alles met mate gegeten wordt en we alle drie in goede gezondheid zijn.

Zodra de eerste hormonen bij Sophie begonnen te gieren besloot ik me als moeder vooral als positieve bodycoach op te stellen. Wees blij met wat je hebt en wie je bent, dat idee. Maar ja, de puberteit is een taaie. Je lichaam verandert, meer dan ooit draait het om de buitenkant dankzij Instagram en alle belachelijke filters. Je kinderen groeien op met het idee dat je perfecte schoonheid kunt bereiken door het aan te schaffen.

Brief

Een week nadat Jet thuiskwam met het weeg-verhaal valt er een brief op mijn mat. Hij is van de GGD: we hebben een afspraak op de dichtstbijzijnde locatie (Jet en ik) op een donderdagmiddag. Met Sophie heb ik tijdens de basisschool nooit bij de GGD hoeven komen (behalve voor vaccinaties), dus ik voel de weeg-bui al hangen. Ik bel de GGD op met de vraag waarom ik langs moet komen, aangezien dat niet in de brief wordt vermeld.

“Dat kan ik niet zien. O, wacht”, zegt de vrouw van de telefooncentrale. “Ik zie als onderwerpregel staan: lengte/gewicht.” “Goed”, zeg ik vastbesloten. “Schrap die afspraak maar meteen, we komen niet.” “Ehhh oké”, zegt de vrouw licht geïrriteerd. “Zet er maar als notitie bij dat ik het belachelijk vind dat ik mijn dochter, die elf is en net begint te puberen, onder schooltijd mee moet voor een gesprek bij de GGD over lengte en gewicht. Dankzij jullie aanwezigheid en het wegen in de klas, heeft zij voor het eerst moeite met lichaamsacceptatie. Ik laat jullie daar niet nog een schep bovenop doen.”

Mollig

Als ik het later op het werk vertel, hoor ik van een collega dat zij destijds wél naar zo’n gesprek ging en daar achteraf spijt van had. “Het is zo niet meer van deze tijd. Ik snap dat je als instantie niet wil dat obesitas een grotere vlucht neemt, maar men pakt het compleet verkeerd aan. Goed dat je niet gegaan bent, mijn Anna heeft hier echt een tic van gekregen. Die was gewoon mollig op de basisschool. Niks mis mee.”

’s Avonds licht ik de ex in, die het er gelukkig mee eens is. Een soort van. Een dag later belt hij en zegt: “Ik heb het hier besproken en wil wel vaker met Jet gaan sporten (deed hij met Sophie nooit). “Waarom?” vraag ik. “Dat is gezond.” “Klopt”, zeg ik. “Zolang jij  haar laat merken dat dat de reden is en niet omdat jij of de GGD vindt dat ze te dik is.”

De naam van de auteur is bij de redactie bekend.

Stijn haat de weegschaal: 'Ik ben verpest door perfecte plaatjes'Lees ook