Renée (34) weet als geen ander dat borstvoeding geven niet voor iedereen een positieve ervaring is. Zij waarschuwt ervoor dat het ‘liefdeshormoon’ oxytocine kan leiden tot depressieve gevoelens bij de moeder.
“Het ene moment voelde ik mij top, maar zodra ik een toeschietreflex kreeg, was het alsof ik op een glijbaan de afgrond inging.”
Renée, zelf verpleegkundige, heeft nooit gedacht dat het geven van borstvoeding zo’n zware wissel op haar zou trekken. Ze vertelt aan LINDA.nl dat haar ervaring zelfs een naam heeft, namelijk D-TSR (dysforische toeschietreflex).
Op borstvoeding.com wordt D-TSR als volgt beschreven: ‘In bepaalde gevallen heeft het door de wisselwerking met dopamine tot gevolg dat borstvoedende moeders een sterke sombere of angstige stemming waarnemen met intens heftige emoties’. En dat is precies wat kersverse moeder Renée overkwam.
Ze vertelt dat haar eerste kindje Lorèn op 27 maart 2020 is geboren. Hoewel ze een heel goede bevalling heeft, moet Lorèn wel in het ziekenhuis blijven. Haar geboortegewicht is met 2758 gram aan de lage kant en dus moet ze even de couveuse in, waar ze haar goed in de gaten kunnen houden.
Renée hoort van de verpleging dat ze moet beginnen met kolven. Dat is essentieel, omdat de eerste borstvoeding belangrijke voedingsstoffen bevatten voor de kleine Lorèn. Zelf borstvoeding geven is geen optie, want baby Lorèn heeft daar niet genoeg energie voor, omdat ze dysmatuur is (een te laag geboortegewicht voor de zwangerschapsduur). “Dat zou voor haar te belastend zijn zonder opbrengst van melk. Dan zou Lorèn daarna nog een flesje moeten drinken en dat zou al met al te veel energie kosten voor haar”, legt Renée uit.
En dus gaat ze braaf aan de slag met het kolfapparaat. “Je wil het beste voor je kindje en ik hoorde dat Lorèn echt niet meer mocht afvallen. Ik begon met kolven, maar al heel snel merkte ik dat ik het echt vreselijk vond. Ik moest het acht keer per dag doen zodat de melk goed op gang zou komen, maar iedere keer werd ik er heel verdrietig van. Ik moest huilen en kreeg een naar gevoel. Toen kon ik mijn vinger er niet op leggen, ik vond het gewoon heel pittig”, blikt ze terug.
Na twee dagen ziekenhuis mogen Renée en Lorèn naar huis en gaat ze verder met het kolfapparaat. Thuis zit de pas bevallen Renée heerlijk op een roze wolk, totdat ze gaat kolven. “De hele dag was ik blij en gelukkig, maar als ik moest kolven voelde het alsof ik op een glijbaan zat de afgrond in.”
Ze legt uit hoe dat voelde: “Mijn gemoedstoestand sloeg in één keer compleet om. Ik voelde mij helemaal leeg van binnen worden en dacht: het heeft geen zin meer. Ik werd eigenlijk heel depressief. Het gekke was dat dit maar een minuut duurde of zo. Daarna was het weer over.”
Renée besluit om haar gevoelens met de kraamhulp te bespreken. “Ze zat er bovenop wanneer ik kolfde en ook zij zag het gebeuren. Zodra mijn toeschietreflex aanging, dan ging ik in één keer helemaal onderuit.”
Heleen van Royen over haar psychoses na geboorte dochter: 'Ging mis met de borstvoeding'
Samen besluiten ze op te schijven wanneer dit gevoel bij Renée opkomt. “Op die manier ontdekten we eigenlijk een patroon. Gelukkig had mijn kraamhulp al eerder over dysforische toeschietreflex gehoord. Zij legde aan mij uit dat dit komt doordat er iets in je hormonen verschuift.”
Renée wil er direct meer over weten en dus zoekt ze alles uit. “Toen ik las over de disbalans in je hormonen, herkende ik dat volledig. Ik was heel erg opgelucht dat het een soort aandoening was. Ondertussen ging ik mij afvragen wat het zou kunnen betekenen dat ik mij meerdere malen per dag ineens zo slecht voelde. Het gevoel duurde kort, maar maakte wel veel indruk. Ik was bang voor een postpartum depressie, hoewel het gevoel niet constant aanwezig was.”
Zodra Renée stopt met de borstvoeding, verdwijnen haar depressieve gevoelens als sneeuw voor de zon.
Inmiddels is Lorèn een grote meid, die genoten heeft van haar flesvoeding. Renée staat wel voor een nieuwe, lastige keuze want ze is zwanger van haar tweede kindje. “Ik merk dat ik heel erg bezig ben met de vraag: ga ik straks weer borstvoeding geven?”
“Mijn vriend Roy zegt: ‘Doe het alsjeblieft niet’, maar ik vind die keuze toch niet zo makkelijk. Ik vind het heel moeilijk om het niet te proberen. Het voelt egoïstisch om dat te besluiten zonder het te proberen. Misschien zijn het mijn hormonen, maar ik leg het mezelf ook op. De komende tijd ga ik er even rustig over nadenken en de situatie met mijn verloskundige bespreken.”
Renée hoopt dat door haar verhaal te vertellen anderen ook bewust worden van het bestaan van D-TSR. “Het zou heel mooi zijn als er meer aandacht is voor dit onderwerp. Want borstvoeding geven is niet voor iedereen een geluksmomentje.”
Dit verhaal werd eerder gepubliceerd op 14 februari 2022. Inmiddels is het tweede kindje van Renée alweer 1 jaar oud en heeft ze geen borstvoeding meer gegeven.
Sara bleef uit faalangst borstvoeding geven, tot abces aan toe: 'Wilde het niet verkeerd doen'
Disclaimer: dit artikel gaat over een persoonlijke ervaring. Heb je zelf lichamelijke en/of – mentale klachten? Raadpleeg dan altijd je (huis)arts
