Uitgelachen

“Ik stotter sinds mijn elfde. Het kwam van de een op de andere dag aanwaaien en ik heb nog steeds geen flauw idee wat de achterliggende oorzaak is. Ik merkte het voor het eerst op de basisschool, toen ik een spreekbeurt hield voor een volle klas. Ik was zo gespannen dat ik de helft van de tijd liep te hakkelen. Ik schaamde me dood. En om het nog even iets erger te maken, werd ik door een paar kinderen keihard uitgelachen.”

Lees ook
Wat moet ik nu: ‘Het lukt me maar niet om iets weg te gooien’

Slecht zelfbeeld

“Toen ik jaren later aan mijn opleiding verpleegkundige begon, raakte ik al snel in contact met een paar meiden. We hadden het gezellig en brachten onze pauzes samen door. Ik raakte hen alleen net zo snel weer kwijt. Tijdens een voorstelrondje in de klas, raakte ik in paniek. Ik blokkeerde compleet en wist niks meer uit te brengen. Diezelfde meiden keken me raar aan en hebben me sinds die les geen blik waardig gegund. Je kunt je voorstellen dat dit soort momenten hebben bijgedragen aan het slechte zelfbeeld dat ik nu heb.”

Situaties vermijden

“Sinds dat voorstelrondje ben ik bepaalde situaties gaan vermijden. Zo vervorm ik zinnen om de woorden waar ik op vastloop maar niet te hoeven uitspreken. Ik ben er de hele dag mee bezig, wat enorm veel energie kost. Alles om het stotteren voor de buitenwereld te verbergen. Op mijn werk is dat niet anders, ook daar houd ik me soms van de domme. Ik doe dan net alsof ik een vraag niet goed begrijp, om tijd te rekken. Ik bedenk in de tussentijd een ‘veilige’ zin, die ik gemakkelijk kan uitspreken. Heel triest eigenlijk, maar ik durf voor geen goud openlijk te stotteren. Ik ben dan ook gesloopt als ik thuiskom van een dag werken.”

Verborgen stotteraar

“Iedereen heeft natuurlijk een unieke manier van stotteren. De een heeft lichte herhalingen, de ander blokkades. En dan heb je ook nog de mensen die moeilijke spreeksituaties uit de weg gaan. De zogenaamde ‘verborgen stotteraars’. Daar val ik dus onder. Hoe me dat lukt? Ik heb ook momenten waarop ik vrijwel vloeiend spreek. En op de momenten dat ik een stotter voel aankomen, zoek ik snel een ander woord. Dat wil trouwens niet zeggen dat ik nooit stotter. In mijn ouderlijk huis voel ik me ontzettend op mijn gemak. Ik doe daar niet eens de moeite om andere woorden te zoeken. Mijn ouders kennen me niet anders.”

Advies

“Mijn vrienden en collega’s durf ik het niet te vertellen, terwijl het me wel degelijk dwarszit. Het brengt onwijs veel onzekerheid met zich mee en ik kan niet honderd procent mezelf zijn. Ik weet echt niet wat ik moet doen. Ik ben bang dat mensen mij niet zullen begrijpen en vinden dat ik me aanstel omdat je het stotteren niet altijd hoort. Is er iemand die in een soortgelijke situatie heeft gezeten? Wat adviseren jullie mij?”

Oproep

Zit je zelf ook in een situatie waarin je het even niet meer weet? Mail je verhaal dan naar nieuws@lindanieuws.nl en laat je anoniem adviseren door andere LINDA.-lezers.