Een vagina én een mening, berg je dan maar. Sinds Saskia Noort een column in het ‘Algemeen Dagblad’ heeft, moet ze gestenigd worden, voor een trein gegooid of verkracht door asielzoekers. En ze is bepaald niet de enige.
Ze schrijft erover in LINDA.206, hieronder een preview.
Toen het AD me een column aanbood, heb ik een week nagedacht voordat ik ja zei. Natuurlijk was ik vereerd en blij dat ik deze kans kreeg. Maar de prijs zou hoog zijn. Om te beginnen betekende het hoogstwaarschijnlijk een nog intensere en wekelijkse haattsunami. Waar ik zelf om vroeg als ik het aanbod accepteerde. Want dat is zo’n beetje de gemiddelde overtuiging op sociale media: dat wanneer je als vrouw je mening uit, of je vak uitoefent, je de shitstorm voor lief moet nemen. If you can’t stand the heat, stay out of the kitchen. Oftewel: de vrijheid-van-meningsuiting-ridders menen dat alleen zíj die vrijheid hebben. De anderen en vooral vrouwen met een andere mening dienen gestenigd te worden of voor een vuurpeloton te verschijnen.
Sowieso heb je als vrouw je mening nooit van jezelf, maar van je man, je vader, je baas, je ex, van Jesse Klaver of Mark Rutte. Zo wordt Sigrid Kaag aangestuurd door haar Palestijnse man, is Dilan Yesilgöz-Zegerius – Tweede Kamerlid voor de VVD – een praatpopje van haar baas en ben ik een staatshoer. Vrouwen degraderen tot hersenloze wezens, het is de dagelijkse praktijk. Altijd weer ben je dom, dommer, domst of anders zo gek als een deur. Om het denigreren nog meer kracht bij te zetten, verkleinen ze je. Meisje. Vrouwtje. Meid.
Ik besloot de column aan te nemen. Hoe fantastisch was het, na ruim dertig jaar journalist en schrijver zijn, om zo’n podium te krijgen? Eindelijk had ik invloed, kon ik dingen aan de kaak stellen, bevragen, in het licht houden. En niet voor eigen parochie, maar voor Het Grote Publiek, want het AD bereikt dagelijks de helft van de Nederlanders van dertien jaar en ouder. De haatlozingen zou ik voor lief nemen, inderdaad als part of the deal. En toch, hoewel ik al wat gewend was, overtrof de grimmigheid mijn stoutste verwachtingen. Even voor de duidelijkheid: de positieven waren met meer. Maar zoals dat gaat, de donkerte van de agressie en misogynie overschaduwde het licht van de complimenten.
Niet alleen ik schrok ervan, ook mijn ouders, mijn kinderen, mijn vrienden en collega’s. Ieder weekend moest ik de vraag weer beantwoorden: waar ben je aan begonnen? En ja, er kwam een punt waarop ik dacht: ik kap ermee. Waarom doe ik mezelf dit aan? Hoe mooi is zo’n podium nu helemaal? Ik ga op Ibiza wonen met vijftien zwerfhonden en iedereen hier kan de pleuris krijgen.
Maar als ik dat zou doen, dan had de schaduw gewonnen. Dan waren ze er weer in geslaagd iemand de mond te snoeren. En was mijn doel niet te bewijzen dat het in ons land nog vrij slecht gesteld was met de emancipatie? Wel, de haat die mijn columns teweegbrachten, was daar een levend bewijs van. En de enige manier om hierin iets te veranderen, te verbeteren misschien wel, was doorzetten. Blijven schoppen tegen de schenen, blijven wijzen op misstanden, blijven drammen, maar vooral BLIJVEN. Onverzettelijk.
Iedere zaterdag bewijzen honderden trollen en een vuist vol extreemrechtse hitsers dat er blijkbaar niets bedreigender is dan een vrouw met een mening. Zij moet koste wat het kost onderuit worden geschoffeld en al helemaal als het een linkse mening is. Alles aan haar en van haar moet kapot. Of ze nu op tv zit, in de politiek, in de journalistiek, in de rechtbank, of ze nu schrijver, model, hoogleraar of klimaatactivist is, monddood moet ze.
‘Hoe kwetsbaarder je je opstelt, hoe meer je het over jezelf afroept’, zegt VVD-Tweede Kamerlid Bente Becker in weekblad De Groene, over het feit dat ruim tien procent van alle tweets gericht aan vrouwelijke politici haat of agressie bevat. Toegeven wat online haat met je doet, maakt je een slachtoffer. En een slachtoffer is machteloos. Niemand wil HANSPVV34290007675 het gevoel geven dat hij gehoord wordt.
Dus waag het niet hierover iets te zeggen. Waag het niet uit te spreken dat het je raakt. Waag het niet erop in te gaan. Want je vraagt er zelf om met je column, je carrière, je uiterlijk, je gezin, door te verschijnen op tv, je uit te spreken, ergens voor te staan.
Waarom doe je het eigenlijk? Waarom lees je een krant, waarom studeer je, waarom werk je, waarom laat je je man en eventuele kinderen in de steek, waarom draag je een rode jurk, heb je een decolleté, of blond haar? Waarom steek je het op, of laat je het hangen? Waarom lach je? Waarom lach je niet? Waarom heb je borsten, of heb je ze niet? Waarom praat je zo bekakt of zo volks? Waarom praat je over voetbal? Waarom ben je zwart of bruin of wit? Waarom draag je een hoofddoek, waarom draag je er geen? Waarom antwoord je, waarom antwoord je niet?
Waarom schrijf je, praat je, leef je überhaupt? Waarom heb je hersenen, een stem, waarom sta je ergens voor? Waarom heb je een dikke reet, of een dunne, waarom ben je oud of jong? Waarom jij? Waarom ben je geen vagina op pootjes? Waarom ben je een mens? Waarom heb je gevoel? Waarom woon je in Amsterdam, waarom woon je er niet? Waarom ben je ziek, of ben je het niet? Wegens al het bovenstaande zijn zij gerechtigd je te haten en zou jij je bek moeten houden. Wij vrouwen met een mening, wij doen het nu eenmaal voor de aandacht. Want daar doe je het allemaal voor, naast de knaken van Rutte.
De ogen van wildvreemden in de supermarkt, de apotheek, de kroeg, de pakketbezorger, de verwarmingsinstallateur. Je laat hem binnen, de wildvreemde, niet wetende of hij HARRIE34596805928482 of ILSE Nederlandse vlag tractor forum blauwe vlinder emoticon is. Een lafaard die zich verschuilt in de anonimiteit en jou dood wenst. Je komt er nooit achter wie het zijn. Je buurman, je neef, je ex, je vroegere baas, de kapster.
Omdat ze dichtbij zouden kunnen zijn, zeg ik altijd dat het me niet raakt, de haat. Ik wil hen niet voeden, geen huilstruik of zeikwijf zijn, ze zijn mijn pijn en aandacht niet waard. Omdat ook ikzelf er inmiddels van overtuigd ben dat het erbij hoort. Het is normaal, alledaags. Soms, als de haat wat minder is dan anders, vraag ik me af of mijn column wel goed genoeg was.
De tweede helft van dit artikel lees je in LINDA.206 ‘ZEG MAAR NIETS’, het nummer dat nu in de winkel ligt. Liever laten bezorgen? Dat kan ook.
Bilal Wahib doet één keer zijn verhaal: 'Ik heb het zelf verpest, dat moet ik ook zelf weer oplossen'
