Sanne Doeve (33) geniet van een zorgeloze zwangerschap, maar als de bevalling begint, blijkt geen enkel ziekenhuis in de omgeving plek te hebben. Dan maar naar een bevalcentrum. Alleen is er al te veel tijd verloren gegaan en komt ze niet meer op tijd op de plek van bestemming.
In de rubriek Bijzondere Bevallingen horen we de opmerkelijkste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
“Ik had een prima zwangerschap”, vertelt Sanne. “Ik kwam glansrijk door alle controles en van zwangerschapskwaaltjes had ik niet veel last. In de loop der tijd kreeg ik alleen steeds meer behoefte om het huis op orde te krijgen; ik had enorme nesteldrang. En aan het einde was ik er klaar mee. Ik had gewoon heel veel zin in de komst van onze baby.”
Sanne heeft op dat moment al een zoontje van ongeveer 2,5 jaar oud. “Destijds ben ik in het ziekenhuis bevallen met een morfinepompje. Bij de ontsluitingsweeën kon ik mezelf een dosis morfine geven. Dat vond ik heel prettig en die mogelijkheid wilde ik weer hebben. Daarom wilde ik naar een ziekenhuis waar dat kon.”
Ze is 39 weken en 3 dagen in verwachting als ze om 05.30 uur wakker wordt met weeën. “Het was begonnen. Ik ben de weeën eerst een uur gaan timen. Toen ze om de vijf minuten kwamen en één minuut duurden, belde ik de verloskundige. Ze kwam een uur later. Volgens haar was het nog te vroeg om naar het ziekenhuis te gaan. Ik heb meteen gezegd dat ik bang was dat we te lang wachtten en het ziekenhuis niet zouden halen.”
Toch besluit de verloskundige het nog even aan te kijken. “Ik had inmiddels vier centimeter ontsluiting, veel pijn en rugweeën. Die probeerde ik op te vangen, maar dat ging steeds minder goed. Ik wilde naar het ziekenhuis, zodat ik pijnbestrijding kon krijgen. De verloskundige belde het ene na het andere ziekenhuis, maar ik hoorde haar steeds zeggen: ‘Dank je wel, dan ga ik de volgende proberen.’ Ze ging minstens acht ziekenhuizen af. Ik maakte me steeds meer zorgen. Ik ervoer veel pijn en had perspectief nodig.”
Sanne, haar man en zoon wonen in Amsterdam. Als blijkt dat zelfs in Utrecht geen plek is, besluit de verloskundige dat het tijd is voor plan B. “Ze zei: ‘Er is hier een bevalcentrum in de buurt. Daar kunnen ze een bad voor je opzetten en je lachgas toedienen. Zo kun je je weeën beter opvangen.’ Ik vond het best, zolang ik maar ergens heen kon waar ik medicatie kon krijgen.”
Nikki's zoon werd stilgeboren: 'Ik had de hele zwangerschap een onbestemd gevoel'
De verloskundige springt in de auto en ook Sanne en haar man vertrekken. “We zaten nog niet op de ring en ik kreeg al persdrang. Mijn man heeft vanuit de auto de verloskundige gebeld. Ik moest de weeën wegzuchten, maar dat was een gepasseerd station. Ze dirigeerde ons van de snelweg af. We hebben de eerste afslag genomen en een aantal rode stoplichten meegepakt. In een woonwijk hebben we de auto aan de kant gezet. De verloskundige gaf mijn man duidelijke instructies: hij moest mijn broek uitdoen en bij mij gaan zitten. Ze maakte rechtsomkeert en kwam zo snel mogelijk naar ons toe.”
Tijd om in paniek te raken heeft ze niet. “Mijn lichaam was al in de actiestand, maar mijn hoofd kon nog niet bevatten wat er gebeurde.” Ze zit in de bestuurdersstoel en heeft één been op de grond en één op het dashboard. De deur is open en haar man zit naast haar om haar te ondersteunen. “De verloskundige was er vrij snel en loste mijn man af. Ik heb drie keer geperst en toen was onze dochter er. Net op tijd om door de verloskundige te worden opgevangen. We hebben haar in een shirt van mijn man gewikkeld.”
Binnen de kortste keren is ook een ambulance ter plaatse. “Daar ben ik bevallen van de nageboorte. Daarna zijn we naar het ziekenhuis gegaan voor de nacontroles. Het ziekenhuis dat we als allereerste hadden gebeld had nu wél plek.”
Als blijkt dat alles goed gaat met moeder en kind mogen ze weer naar huis. “Ik stond nog helemaal strak van de adrenaline. Ik besefte nog niet hoe intens dit was geweest. Die terugslag kwam na een paar dagen. Voor een autobevalling is het goed gegaan, en het is een leuk verhaal voor op verjaardagen, maar ik moet er niet aan denken wat er was gebeurd als er complicaties waren opgetreden. Maar dat is niet gebeurd, het is goed gegaan en mijn man en ik hebben dit écht samen gedaan.”
Inmiddels is haar baby acht weken oud. “Het gaat supergoed met haar.” Het stel is van de schrik bekomen en geniet van het gezinsleven. “We hebben inmiddels een ritme gevonden met zijn vieren en genieten ontzettend.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Cynthia had traumatische eerste bevalling: 'De keizersnede met fotograaf daarna was helend'
