Het Groningse Garrelsweer was maandag- op dinsdagnacht het epicentrum van een aardbeving. Met een kracht van 3,2 is dit een van de zwaarste bevingen ooit in het gebied.
Sandra de Jong (46) voelde ‘m ook om 01.46 uur, aan de rand van Groningen-stad. “Ons bed schudde en ik hoorde de bloempotten op de kast rammelen”, vertelt ze aan LINDA.nl.
Het is absoluut niet de eerste beving die Sandra meemaakt. Ze woont haar hele leven al in de provincie en weet precies hoe het eraan toe gaat, zelfs ’s nachts. Vaak wordt ze al wakker van de voorbevingen, waardoor ze de aardbeving zelf bewust meemaakt.
“Lang niet iedereen heeft dat hoor, en het zal er ook aan liggen in welke slaapfase je dan zit. Maar ik werd er als tiener ook al wakker van, daar in mijn hoogslaper. Het voelt gewoon alsof er een vrachtwagen tegen je huis aan rijdt.”
Ook afgelopen nacht is dat weer zo. Sandra wordt wakker en een paar seconden later komt de klap. “Het was echt een dreun. Ons bed schudde en ik hoorde de bloempotten op de kast rammelen. Ik zat meteen met hartkloppingen rechtop in bed. Mijn man en zoon Jonas overigens niet, die sliepen er dwars doorheen. Ik ben rustig beneden gaan zitten om bij te komen, want slapen ging niet direct meer lukken.”
Aan de keukentafel pakt ze haar telefoon erbij, op zoek naar bevestiging. Waar was het? Hoe zwaar? Voelden anderen dit ook? Op Twitter vindt ze tientallen anderen in hetzelfde schuitje. “Het stroomde gewoon vol toen ik op #aardbeving zocht. Op een gekke manier zorgde het voor een bijzonder soort verbinding, je deelt toch dezelfde zorgen en angsten.”
“Het kan eenzaam voelen als je de zoveelste beving meemaakt en je weet dat de rest van het land gewoon lekker doorslaapt. Het is fijn om op zo’n moment even contact te hebben – al is het digitaal.”
https://twitter.com/sandradejongcom/status/1460410826116980740
Dat gevoel van eenzaamheid herkennen meer Groningers, vertelt Sandra. Zij woont met haar gezin aan de rand van het bevingsgebied en ervaart relatief weinig schade, maar duizenden anderen – zoals Hilda – zitten er nog elke dag middenin.
“Zonder uitzicht”, verzucht ze. “Zij krijgen maar niet te horen hoe ze verder kunnen. Moeten ze slopen? Versterken? Nieuwbouw? Ze worden al zo lang in de steek gelaten door de overheid dat ze er moe en machteloos van worden. Dat raakt me. Het is ook nog eens een prachtig gebied met enorm veel monumenten die hierdoor gevaar lopen.”
Door haar jarenlange ervaring weet Sandra een aardbeving inmiddels goed te herkennen, maar het blijft spannend. “Je kunt alleen niet zo veel, zolang de overheid niet doorpakt of beloftes naleeft. Maar ja, gevoelens van angst en onveiligheid zijn er dus wel. Je weet nooit wanneer de volgende komt, hoe zwaar die zal zijn. Als je dan je zoontje naar de opvang brengt en je ziet scheuren in de muur, denk je wel: is hij hier veilig?”
Sandra hoopt dat mensen in de rest van Nederland beter zullen begrijpen hoeveel impact de bevingen hebben. “Ik hoop dat ze meer betrokken raken, misschien eens (online) in gesprek gaan met een Groninger. Knipper niet met je ogen en klik niet door naar het volgende nieuwsonderwerp, maar laat zien dat het je iets doet.”
Qua politiek weet ze niet waar ze nog op moet hopen. “Ik denk dat ik vooral wil dat de overheid eindelijk achter de mensen in Groningen gaat staan en hun vertrouwen terugwint.”
Al jaren beheersen aardbevingen het leven van Hilda: 'Het kruipt onder je huid'
