Samantha (27) wil het liefst weer aan de slag als politieagent, maar ze lijdt aan borstkanker. Even lijkt de kanker weg, om vervolgens met een nieuwe variant terug te slaan. Gelukkig lijkt het tij nu eindelijk te keren en begint ze binnenkort met een reïntegratietraject bij de politie.
Samantha de Ridder is pas 26 jaar als ze een zwelling in haar oksel ontdekt. Kanker. “Ik dacht: het zal wel niet, ik ben nog zo jong”, vertelt ze aan LINDA..
Vanaf jongs af aan weet Samantha al: “Ik word politieagent. Ik weet niet zo goed waar dat vandaan komt, maar ik heb altijd wel iets met uniform-beroepen gehad.” Als ze achttien jaar is, meldt ze zich voor de politieopleiding. Ze komt niet door de selectie, maar geeft haar droom niet op. In 2018 probeert ze het opnieuw en nu komt ze wél door de selectie.
Samantha volgt de driejarige opleiding; die is deels theorie en deels praktijk. Maar het praktijk-deel, de straat op, dat is de bevestiging voor het vak. Vooral de actie is wat haar zo trekt. “Je weet nooit wat de dag brengt, wat er gaat gebeuren. Dat mysterieuze, dat spannende, vind ik interessant. En het in contact zijn met mensen, iets voor ze kunnen betekenen.”
Inmiddels heeft ze al wel wat straatervaring. “Je komt heel vaak schrijnende situaties tegen waarin je echt iets kunt betekenen. Als iemand dan tegen je zegt: ‘Door jou heb ik het echt anders aangepakt’, dan is dat superfijn om te horen.” Maar nu kan Samantha niet de straat op. Iets waarvan ze hoopt dat ze dat over zes tot negen maanden wel weer kan.
Een kleine anderhalf jaar geleden, in juli 2021, ontdekt Samantha een zwelling onder haar oksel. Na de lockdown sport ze extra veel om weer fit worden en ze denkt eigenlijk dat ze last heeft van een overbelaste spier. “Maar na een weekje ging het niet weg en ben ik langsgegaan bij de dokter.” Er gaan nog geen alarmbellen af, maar voor de zekerheid wordt ze doorverwezen voor een echo. Drie weken later wordt de echo gemaakt: “Al snel zagen ze dat mijn lymfeklieren waren opgezwollen. Toen voelde ik de bui hangen. Ik wist dat het een symptoom van borstkanker was.”
Na de echo krijgt ze meteen een punctie om weefsel weg te halen. Een week later moet ze terugkomen voor de uitslag. Samantha: “Nog steeds dacht ik: het zal wel niet. Ik ben nog zo jong, dat past niet. Maar ik kwam van een koude kermis thuis en kreeg te horen dat ik borstkanker heb. De grond verdween onder mijn voeten vandaan. Je weet wat kanker met mensen kan doen. Je weet dat je een superonzekere periode tegemoet gaat. Je hebt geen invloed op je eigen lichaam. Je weet dat het een dodelijke ziekte is, je bent realistisch dat het mis kan gaan. Dat is superlastig.”
Wil (51) heeft uitgezaaide darmkanker: 'Nog geen tijd gehad om in paniek te raken'
Ze gaat in behandeling, maar op de achtergrond speelt ook haar enorme kinderwens. Door de chemo is er een grotere kans op onvruchtbaarheid, dus voordat ze daaraan begint krijgt ze een verkort IVF-traject om eicellen in te vriezen. Maar de artsen hopen eigenlijk dat haar eierstokken zich op een natuurlijke manier herstellen als Samantha klaar is met de chemo.
Nu dat geregeld is, begint ze met de chemo. Al sinds haar jeugd vreest Samantha ervoor om écht ziek te worden. “Ik weet niet waar dat vandaan komt. Maar dat je ziek op bed ligt en mensen voor je moeten zorgen, dat leek me zo vervelend.” Gelukkig valt de chemo mee en wordt ze niet echt ziek. Twee dagen na de chemo is ze een beetje moe en daarna gaat het wel weer.
Ondanks alle behandelingen gaat Samantha gewoon door met haar opleiding. Ze haalt haar examens, maar verwacht niet de klap die nog komen gaat. Want dan blijkt dat er de kanker nog niet weg is. Er is zelfs een nieuwe variant van de kanker ontdekt.
“Ik had het niet verwacht. Vanaf het begin van de ziekte kijk je ernaar uit dat je schoon bent, op de scan was niks meer te zien. En dan is het heel zuur dat het niet weg is. Het betekent dat je weer een aantal stappen terugzet en weer aan de chemo moet. Dat is jammer, want ik wil zo graag mijn leven weer oppakken om weer in uniform de straat op te kunnen.”
Gelukkig zijn de artsen positief ondanks de nieuwe variant. “Ze zeggen dat ik ook van deze kanker volledig zal genezen. Daar hebben de artsen volledig vertrouwen in en ik dus ook.”
Dit keer krijgt Samantha een zwaardere chemokuur dan de vorige. “Ik zag er echt tegenop. Ik verwachtte nu wel dat ik er echt ziek van zou zijn.” En dat gebeurt ook. Samantha heeft dit keer veel last van de bijwerkingen. Haar leverwaarden zijn verhoogd en ze heeft last van neuropathie, zenuwpijn, aan haar voeten. Ze zou nog meer chemo’s moeten ondergaan, maar de kans dat ze er blijvende schade aan overhoudt is te groot. In overleg met de artsen stoppen ze ermee.
Gelukkig heeft de chemo al haar werk gedaan en is Samantha in principe al genezen van de kanker. De extra chemo’s zijn puur preventief. “Deze zijn voor het geval er toch nog een celletje zou zitten. We gaan er nu wel vanuit dat alles weg is, daarom zijn we gestopt. Als het straks blijkt uitgezaaid, kun je je wel voor je kop slaan, maar kwaliteit van leven is ook belangrijk. En als ik blijvend neuropathie zou houden, zou ik dit werk niet meer kunnen doen.”
Samantha vandaag de dag. Tekst loopt door onder de foto.
En dat is haar droom. “Als ik daaraan denk, kan ik wel huilen van geluk. Dat is wat ik het liefste doe. Werken in uniform op straat. Samen met collega’s de bus op. Doen waarvoor ik bij de politie ben gekomen.” Vanaf januari begint het re-integratietraject en kan ze eindelijk weer aan de slag. “Ik mis mijn vak heel erg.”
Samantha deelt haar verhaal, omdat ze het belangrijk vindt om een realistisch beeld neer te zetten van hoe het leven is als je kanker hebt. “Iedereen kan het overkomen. Ook ik, iemand die supergezond is, kan het krijgen. Ik wil laten zien wat dat met iemand doet. Over het algemeen denken mensen niet dat ook jongeren het kunnen krijgen, maar iedereen kan ziek worden.”
Dit bericht op Instagram bekijken
Jaaps vrouw kreeg borstkanker: 'Je ziet dat het niet goed gaat, maar moet ermee dealen'
