Geschreven door Sacha Dekker (46), ter nagedachtenis aan Klaas (1946 – 2009).

Elf jaar

We moesten je deze week precies elf jaar geleden laten gaan. Bizar. Er is zo veel gebeurd dat ik niet met je heb kunnen delen. Twee dagen voordat je doodging – terwijl we muziek uitzochten voor de begrafenis – had ik mijn eerste epileptische aanval.

Die eerste aanval leidde uiteindelijk, na het onsuccesvol uitproberen van 21 verschillende combinaties van medicijnen, vijf jaar geleden tot een hersenoperatie. Die operatie ging niet goed. Een heel zware bloeding verlamde de volledige linkerhelft van mijn lichaam.

Lopen

Jij was er niet. Jij was er niet toen de artsen me vertelden dat het onwaarschijnlijk was dat ik ooit nog zou lopen, werken of zelfstandig zou wonen. Of toen ze me vervolgens een lijst overhandigden van verpleegtehuizen waar ik terecht kon. Jij was er niet, maar het is wel dankzij jou dat ik op dat moment ter plekke besloot dat ik weer zou lopen.

Niet zomaar lopen, maar lopen op de Chinese Muur. Want China, dat was de trip die jij en ik gepland hadden. Onze vader-dochterreis die al geboekt was, maar nooit plaats zou vinden.

China

Het is gelukt, papa! Op de dag af twee jaar na de bloeding liep ik op de Chinese Muur. Samen met Ester, mijn beste vriendin. Die jou op je sterfbed nog verzekerde dat je je geen zorgen hoefde te maken over mij en dat ze er altijd voor me zou zijn. Die beloftes kwam ze na. Met haar liep ik waar jij en ik samen zouden lopen en ik voelde dat jij er ook was.

Lees ook 

Linda herdenkt vriendin Leonie: ‘We slikken, maar huilen niet’

Ik denk dat je trots zou zijn dat ik mijn leven terug heb. Ik heb een goede baan en mensen die van me houden. Ik woon in Ierland, iets dat je – gezien je liefde voor mythes en legendes – fantastisch gevonden had. Én ik ben zelfstandig. Dat had je belangrijk gevonden: dat ik van niemand afhankelijk zou zijn.

Doorzetter

En dus is het jouw stem die ik hoor als ik iets moet doen wat bijna onmogelijk lijkt, zoals trainen voor een tienkilometerloop als maar één been het echt doet. Of leren veters strikken met één hand: “Oké Sas, jouw keus; ben je een doorzetter of ben je een opgever?” Ik ben jouw dochter papa, ik ben een doorzetter.

Wij waren een twee-eenheid. Jij hebt me altijd verteld dat ik nooit bang hoefde te zijn om te verdrinken. Al leek het water diep en de zee soms woest. Want jouw hand was altijd in mijn nek. Ook toen ik allang volwassen was.

Ik mis je

Maar de zee is woest, het water is diep en in de afgelopen elf jaar heb ik wel duizend keer het gevoel gehad dat ik verdronk zonder jouw hand in mijn nek. Ik hoop dat het goed is waar je ook bent. Want papa, ik mis je zo.