Toen Sabina Huijbregts’ (47) vader hoorde dat hij ongeneeslijk ziek was, besloot Sabina de wens voor een tweede kind uit te stellen. Ze wilde voor haar vader zorgen, nog niet voor een baby. Twee weken later bleek ze zwanger.
In ‘Werpsterren’ deelt een moeder sterren uit voor haar zwangerschap, bevalling en kraamweek. 1 ster staat voor de ultieme nachtmerrie, 5 voor het perfecte sprookje.
“Mijn man Eugène (45) en ik waren in 2005 ouders geworden van Jelle. We wilden altijd al twee kinderen, dus eind 2006 besloten we met anticonceptie te stoppen. In februari 2007 kreeg mijn vader (75) echter slecht nieuws: hij had longkanker, met uitzaaiingen in de hersenen.
Ik wist meteen dat ik dan nog even geen kind wilde. Ik verloor mijn moeder aan kanker toen ik 26 was en zij overleed twee weken na haar diagnose, waardoor we er bijna niet voor haar konden zijn. Nu wilde ik alle energie hebben om voor mijn vader te zorgen.”
“Dat liep anders. Op 3 maart voelde ik me vreemd en een zwangerschapstest verklaarde hoe dat kwam: ik was zwanger. Dat voelde heel dubbel. Het was wat we wilden, maar niet op dat moment. Terwijl ik steeds dikker werd, werd mijn vader steeds magerder, kaler en zieker. We zagen hem langzaam aftakelen. Gelukkig ging het met de baby en mij helemaal goed, waardoor ik voor mijn vader kon blijven zorgen.”
“Ik maakte me steeds drukker over de bevaldatum. Mijn vader had nog ongeveer even lang te leven als de zwangerschap zou duren. Wat als ik voor mijn vaders overlijden beviel? Hoe moest ik dan nog voor hem zorgen? Maar wat als ik erna, midden in mijn rouw, beviel? Er leek geen goede optie te zijn.
Ik kende iemand die drie dagen nadat haar moeder overleed was bevallen en vertelde haar over mijn angst. Zij was stellig: ‘Wat er ook gebeurt, je kunt dit aan.’ Ik geloofde er niks van.”
Lees ook
Tijdens Renées zwangerschap overleed haar moeder: ‘Ik wilde geen kind zonder haar’
“Op donderdag 11 oktober braken ’s ochtends mijn vliezen, maar voordat ik naar het ziekenhuis ging (omdat ik een spoedkeizersnede had bij Jelles bevalling, moest ik daar bevallen), bezocht ik mijn vader nog snel.
Het ging niet goed met hem. Hij lag al drie weken op bed en we konden vrijwel geen contact meer met hem maken. In tranen vertelde ik hem dat de bevalling eraan zat te komen. Met daarbij de boodschap: ‘Hou vol papa.’ Wat wilde ik hem graag nog zien na de bevalling. Ik word weer emotioneel als ik eraan terugdenk.”
Sabina en haar vader in maart 2007.
“Rond 12.30 uur waren we in het ziekenhuis, maar omdat ik nog geen weeën had, werden we weer naar huis gestuurd. ’s Avonds begon het echt en rond 23.30 uur waren we weer in het ziekenhuis. We legden de verpleging uit dat ik koste wat het kost natuurlijk wilde bevallen, zodat ik daarna zo snel mogelijk weer op de been zou zijn en naar mijn vader zou kunnen. De bevalling verliep gelukkig volgens het boekje. Op 12 oktober 2007 om 4.30 uur is Nora geboren.”
“Ik was een paar uur niet met mijn vader bezig geweest en was hartstikke blij met Nora. Wat ik niet wist, is dat de huisarts ondertussen palliatieve sedatie bij mijn vader was gestart. Toen Eugène rond 6.30 uur even thuis was om Jelle op te halen, ging de telefoon. Het bleek mijn broer te zijn: mijn vader was om 2.30 uur overleden.”
Lees ook
Ilses dochter bleek na de bevalling maar zes vingers te hebben
“Eugène vertelde mijn broer dat Nora geboren was en ze spraken af dat Eugène het slechte nieuws zo snel mogelijk in het ziekenhuis aan mij zou vertellen. Ik dacht echter nog dat Eugène en ik na zijn terugkomst iedereen gingen bellen met góéd nieuws.
Zo ontstond een misverstand. Ik miste een telefoontje van mijn schoonzus, waarna ik dacht dat Eugène het babynieuws ondertussen al aan sommige familieleden had verteld. Toen besloot ik mijn broer ook alvast te bellen, zodat mijn vader zo snel mogelijk over Nora zou horen.
Ik lag alleen op de kamer, met Nora op mijn arm, toen ik mijn broer belde. ‘Gefeliciteerd met je dochter’, zei hij toen hij opnam. Ik zei: ‘Hoe weet jij dat?’ Hij schrok: ‘Is Eugène nog niet terug bij jou?’ Daarna begon hij te huilen en wist ik genoeg. Ik drukte op de bel en de verpleegkundige zag aan me wat er aan de hand was. Ik huilde het uit, terwijl zij samen met mij wachtte op Eugène en Jelle.”
“Gek genoeg was ik in de dagen daarna opgewekt. De zware tijd was voorbij, dacht ik. Waar iedereen me voorzichtig benaderde, schreeuwde ik van de daken hoe blij ik met Nora was. ‘Ben niet zo verdrietig, kijk eens wat ik hier heb!’ Na een week of zes stortte ik in en kwamen alle moeheid en zorgen eruit. Ik kan me Nora als baby ook niet meer zo goed herinneren. Na ongeveer een jaar ging ik me pas weer wat beter voelen.”
Lees ook
Jessica (25) was veertien weken zwanger toen haar vriend (33) verongelukte
“Nu gaat het heel goed met mij en ons gezin. Ik heb geleerd dat je als mens veel meer aankunt dan je denkt. Nora (12) is inmiddels een gezonde, hartstikke leuke meid. Hoewel haar verjaardag een feestelijke dag is, wordt er ook altijd even teruggedacht aan opa. Ze kent hem helaas niet, maar ik denk weleens dat ze elkaar wel even gekruist hebben. Misschien dacht mijn vader: ik ga maar, zodat je lekker van je dochter kunt genieten en niet meer voor mij hoeft te zorgen. Hij ging, zij kwam, alsof het leven werd doorgegeven. Ik ben helemaal niet zweverig, maar dat vind ik een mooie gedachte.”
Was jouw bevalling speciaal of juist precies als in de boekjes? We willen het allemaal weten. Mail in het kort jouw bevallingsverhaal (met naam, leeftijd, telefoonnummer en foto’s) naar: verena.verhoeven@linda.nl.
