Ruud de Wild en Olcay Gulsen zijn dinsdagavond teruggekomen uit Turkije. Met een groep van 31 medisch personeelsleden zijn ze vijf dagen lang gaan helpen in het rampgebied.
“We hebben vier dagen niet geslapen”, vertelt Ruud aan LINDA.
Ruud en Olcay zijn terug uit Turkije: 'Ga je niet dood door ellende, dan is het wel door de kou'
Epicentrum
Vrijdag vertrokken de twee samen met een grote groep naar het epicentrum van de eerste en de tweede aardbeving. De ouders van Olcay komen uit het epicentrum van de tweede beving. Daar is alles weg, vertelt Ruud. “Olcay kwam op het idee dat we iets moesten gaan doen. Ze belde met haar zus Dolshe en een vriendin omdat ze alle drie Turks zijn. Ze voelen zich verbonden en hebben daar familieleden.”
Met z’n drieën zouden ze met een vlucht van Corendon naar het rampgebied gaan. “Al snel werd duidelijk: de nood is zo hoog, dat er nog een vlucht met artsen nodig was. Ik belde naar het VU Medisch Centrum waar ik ben behandeld, Olcay belde een vriendin die in het ziekenhuis werkt en al gauw hadden we een groep artsen verzameld.”
Impact
Ruud wilde in eerste instantie niet mee, vertelt hij. “Het is daar niet ongevaarlijk, je bezoekt het niet voor je lol. Olcay vroeg of ik toch mee kon gaan, want het heeft een te grote impact. Toen ben ik meegegaan. Er was geen tijd om over persoonlijke voorkeur te beginnen.”
Tekst gaat verder onder de foto.
De artsen zijn in ziekenhuizen medische hulp gaan verlenen. Olcay en Ruud hielpen in het zwaarst getroffen gebied. “Vrachtwagens uitladen, soep uitdelen, we deden alles wat nodig was.” Wat ze daar tegenkwamen, was een en al leed, zoals Ruud het noemt. “De impact is niet het aantal doden. De impact is de overlevenden die gillend op straat staan zonder huis en familieleden.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Vrachtwagens uitladen.
Ruud geeft aan dat hij wel duizend heftige verhalen heeft. Hij deelt een van die momenten. “Een man kwam naar me toe en gilde: ‘Meneer, kunt u me helpen? M’n dochter en zoon liggen onder het puin.’ Ik word er nog emotioneel van als ik het vertel. En het is daar zo koud, -25 graden in de nacht. Ga je niet dood door ellende, dan is het wel door de kou.”
Hulp
De radio-dj benadrukt dat hulp zo hard nodig is. “Een mevrouw wilde me niet loslaten. Ze gilde en ik verstond haar niet. Olcay fluisterde in mijn oor wat ze zei: ‘Waarom heeft God mij niet meegenomen?’ Het is niet uit te leggen wat er daar gebeurt. Als je dit met ogen hebt gezien, is het zo anders. Ik raad het je niet aan, maar het is goed om het zelf te zien.”
Aan Nederlanders die willen helpen, heeft hij een tip: “Thuisblijven en geld doneren.” Daar maakt hij zich dan ook hard voor tijdens de actiedag van Giro555.
Kracht behouden
Een bijzonder moment voor Ruud kwam van Liesbeth, behorend bij het medisch personeel. “Ze fluisterde in m’n oor: ‘Ook blijven lachen. Niet op het veld, maar als we ’s avonds met elkaar zijn. Zo houden we kracht. Niet huilen met de wolven, maar vechten. Vasthouden Ruud, ook dat is helpen.’ Dat was zoiets moois.”
Voor de rest van de wereld heeft hij een boodschap. “Dit is niet het moment voor politieke discussies, omdat we het hebben over Syriërs, Koerden en Turken. Dit is het moment dat we elkaar moeten gaan helpen. We helpen geen ‘Koerden en Turken’, we helpen mensen. We moeten nu één volk zijn. Elkaar vastpakken vanuit intrinsieke goedheid.”
Olcay en Ruud vanuit rampgebied in Turkije: 'Willen graag helpen, maar huilen machteloos mee'
