Ter nagedachtenis aan Norman (24 juli 1973 – 27 februari 2012).

Drugsverslaafd

“Als kind zag ik je niet vaak. Je was drugsverslaafd en zat daardoor een groot deel van mijn jeugd in de gevangenis. Naarmate ik ouder werd, zocht ik je steeds meer op. Toen werd onze band beter.”

‘Je beloofde het’

“Toen ik op mijn achttiende zwanger raakte van mijn zoontje, zette mijn moeder mij het huis uit. Daar stond ik dan, dakloos met een pasgeboren kind. Toen je weer vrijkwam uit de gevangenis zag je dat het slecht met me ging. Je nam me mee naar jouw moeder, mijn oma. Zij ving mij op. Voordat je wegging, vroeg je of ik mijn best zou doen. ‘Oké’, zei ik. ‘Ga jij dan ook je best doen?’ Je beloofde het.”

Verhuizen

“Met hulp van mijn oma kwam ik in een moeder- en kindhuis terecht. Na acht maanden kreeg ik een eigen huisje toegewezen voor mij en mijn zoon. Ik was blij en jij was zo trots. Je had zelfs beloofd om te helpen met de verhuizing.”

‘Ruby, ik moet je iets vertellen’

“De eerste nacht in mijn nieuwe huis was natuurlijk superspannend. Maar ik keek er zó naar uit na een heel zware tijd. De volgende ochtend werd ik wakker gebeld door mijn tante. ‘Ruby, ik moet je iets vertellen. Je vader is er niet meer. Hij heeft vannacht zijn eigen leven genomen.’ De grond zakte onder me vandaan, mijn hart brak in duizenden stukjes.”

Verdriet werd boosheid

“Mijn verdriet maakte snel plaats voor boosheid. Hoe kon je me dit aandoen? Ik heb ook broertjes en een zusje. Hoe kon je het hén aandoen? Ik vond je een lafaard. Ik wilde niet eens naar jouw begrafenis, maar oma praatte op me in: ‘Ruby, het is je vader en je laatste kans om afscheid te nemen. Je moet gaan.’ Dus ik ging.”

Opgebaard

“Onderweg naar je begrafenis werd ik met de kilometer banger. Ik heb je gezien toen je lag opgebaard. Mijn mooie, lieve vader. Het leek alsof je elk moment wakker kon worden. Waarom heb je dit toch gedaan, papa? Ik wil je nog helemaal niet missen.”

‘Het blijft pijn doen’

“In het jaar dat volgde, ging het slecht met me. Ik heb heel veel therapie nodig gehad om ermee om te kunnen gaan. Met de jaren heb ik het steeds meer een plekje kunnen geven, maar pijn blijft het altijd doen. Mijn zoon was nog jong, maar hij heeft alles meegekregen. Wanneer hij naar je vraagt, vertel ik hem de waarheid.”

‘We houden van je’

“Ondertussen heb ik er rust in gekregen, maar je blijft een deel van mijn leven dat ik kwijt ben. Ik zie je elke dag terug in mijn zoon; hij lijkt sprekend op je. Papa, we houden van je.”

Monumentje

Wil jij ook een monumentje schrijven? De herinnering levend houden aan je overleden geliefde, vriend of familielid? Mail dan jouw ode van rond de 400 woorden en een mooie foto naar nieuws@lindanieuws.nl o.v.v. ‘Monumentje’.

Worstel je met suïcidale gedachten? Praat er dan over. Bel 0900-0113 of ga naar www.113.nl.