Eigenlijk ben je een raar soort categorie artiest: een jonge veteraan, toch?
“Ik kon me vroeger niets voorstellen bij de Shirley Temples van deze wereld, maar ik was ook dertien toen ik op de bühne stond. Inmiddels ben ik zelf moeder, en al zou ik het heel leuk vinden als mijn kind iets met muziek zou gaan doen, ik hoop echt van harte dat hij niet de entertainmentkant opzoekt, waar ik heel lang in heb gezeten.”

Wat is het grootste verschil tussen je entertainment van toen en je pop van nu?
“Ik maak nu mijn eigen show en muziek en doe waar ik blij van word, dat is zo’n groot verschil met mijn leven als volkszangeresje dat andermans verhaal zingt. Ik kan me nog herinneren dat ik mezelf afvroeg waarom ik zo vaak zat te huilen in de auto op weg naar shows in het weekend. Waarom wilde ik dit zo graag niét doen? Ik herinner me programmeurs die na mijn optreden zeiden: ‘Je kan nog echt zingen ook!’ Dan weet je dus zeker dat je alleen maar bent geboekt vanwege je naam. In België werden mijn broertje en ik zelfs zo genoemd op posters en in aankondigingen: ‘De Hazes kids!’ Een soort Bassie en Adriaan. Ik ben zo blij dat die tijd achter me ligt, ook al dat gelul over elkaar in dat volkse circuit. De wereld waar ik nu in zit, de popwereld, kénde ik gewoon helemaal niet. Ik was dat biefstuk-en-carpaccio-meisje.”

Als de popwereld je niet was bevallen, wat was je dan gaan doen?
“Ik wilde vroeger kinderpsycholoog worden, en denk dat ik goed naar andere mensen kan luisteren en me in ze kan verplaatsen. Nog steeds heb ik in mijn achterhoofd dat ik ooit muziek en coaching zou willen combineren. Voor kindjes als ik, die vroeger gepest werden, veel shit hebben meegemaakt, en nergens echt bij hoorden.”

Is pesten nu nog erger, denk je, omdat je door online pesten nergens meer veilig bent, ook niet thuis?’
“Ik moet er niet aan denken dat het thuis online was doorgegaan. Ik sprak laatst een meisje uit mijn straat dat gepest wordt, en die liet me wat van die berichtjes lezen. ‘Kankerhoer!’, dat soort teksten. Zo heftig, dat gaat me echt aan het hart. Vroeger bij ons op school werd er wat geroepen, tegen mij was dat al op de basisschool ‘Jouw vader is een alcoholist!’, dan ontstond er een vechtpartij, en dan was het ook klaar. School was overleven. Toen dacht ik: als ik niet bij een groep ga horen, gaat deze schooltijd heel lang duren. Ik heb een periode meegemaakt waarin ik heel sletterig naar school ging, met veel make-up, een navelpiercing met een ketting helemaal over mijn rug, zodat ik maar bij de slettenwijfjes hoorde. Nu omarm ik dat ik uniek ben, en dat probeer ik mijn kind ook bij te brengen. Maar als kind wil je gewoon ergens bij horen. Het is moeilijk om voor jezelf op te komen. Ik hou op scholen de kinderen vaak voor: durf eens op te komen voor de loners, voor de zwakkere kinderen. Ik had heel graag gewild dat iemand dat voor mij had gedaan.”

Op zijn verjaardag en sterfdag post je altijd een foto of filmpje van je vader. De laatste keer schreef je ‘Ik koester de herinneringen’. Kun jij zelf nog onderscheiden wat je eigen herinneringen zijn, en wat later is aangevuld met archiefbeelden?
“Ik was elf toen mijn vader overleed, en heb nog vooral een levendige herinnering aan onze laatste jaar, waarin hij ontzettend lief was, en meer met mijn broertje en mij deed dan daarvoor. Ik herinner me ook dat ik toen naar hem uitsprak dat hij mijn beste vriend was. Dat zijn voor mij heel mooie herinneringen. Dat geldt ook voor het rondje zwemmen dat we samen deden voor het slapen gaan. Dan kletsten we lekker over de dag. In mijn beleving deden we dat iedere dag. Maar als ik eerlijk ben, is dat een keer of acht, negen gebeurd, en niet een heel jaar lang. Dus ja: ik vul sommige dingen in en aan, om ze mooier of meer te maken dan ze zijn.”

Je bent uitgegroeid tot een icoon van body positivity.
“Ik vecht al mijn hele volwassen leven met mijn gewicht, en ben er nu achter dat het zonde van mijn tijd is. Ik denk dat de term die het beste bij me past ‘body neutrality’ is. Soms voel ik me veel beter over mijn lichaam, soms kutter. Ik ben een enorme emotievreter, als ik verdrietig ben, word ik een soort container: schuif het kleppie maar open, dan kan alles erin. Ik heb geleerd daar wat minder mee te zitten. Als ik ook maar een klein steentje kan bijdragen aan het feit dat vrouwen hun lichaam omarmen, en dus ook hun vetrol en putten, dan vind ik dat heel fijn. Ik hoop, en denk, dat we ons over een paar jaar niet eens meer kunnen voorstellen dat het ooit een statement was dat volslanke en vollere vrouwen meelopen op de catwalk. Maar dat het gewoon logisch en vanzelfsprekend is.”

Je belijdt op social media geregeld de liefde voor je man Erik. Wat is jullie geheim?
“Onze liefde voor elkaar is groter dan ons eigen ego, waardoor je bij een discussie niet alleen maar bezig bent met het overbrengen van je eigen gelijk. En al die spelletjes die je speelt tijdens het begin van een relatie – elkaar een beetje jaloers maken, checken of de ander online is, waarom reageert hij dan niet op mijn appjes? – heb ik ook met hem meegemaakt. En vervolgens hebben we daar heel lang over gepraat, vooral over de vraag wat me nou écht zo verdrietig maakte. En toen kwam een hele shitload aan negatieve, traumatische ervaringen uit mijn jeugd naar boven. Ik heb gewoon verlatingsangst en bindingsangst – succes ermee! Maar Erik was écht bereid zich daar in te verdiepen en er rekening mee te houden. En vervolgens gebeurde het leven, ook de minder fijne kanten: shit op familievlak, we hebben een miskraam gehad, zakelijke tegenslagen. Maar we beseffen heel goed wat we ondertussen samen hebben opgebouwd.”

Wat is je grootste les uit therapie?
“Je bent wie je bent door wat je hebt meegemaakt. Ik ben een enorme overdenker, omdat ik als kind altijd rekening hield met de buien van anderen. Vroeger noemde ik dat ‘hoogsensitief’, maar dat is gewoon een andere term voor aanvoelen wanneer je welkom bent en wanneer niet.
Fender is zo anders, die is totaal onbevangen, hij heeft echt schijt. Hij is drie, maar als hij er wel klaar mee is aan tafel op vakantie in Spanje, loopt hij zelf op de ober af om de rekening te vragen, en meteen het toetje, haha. Ik had dat als kind echt nooit gedurfd, zo aanwezig zijn. Mijn psycholoog zei laatst: hij gaat hier heel veel profijt van hebben als hij groter is, dan lult hij zich overal doorheen. Aan mij dus de grote taak niet al mijn eigen shit op hem te projecteren.”

Roxeanne Hazes live:
Amersfoort, Fluor – 15 oktober
Leiden, Gebr. De Nobel – 16 oktober
Haarlem, Patronaat – 22 oktober
Eindhoven, Effenaar – 27 oktober
Foto: Bob Bronshoff