Rowella Antonissen (25) is geboren met een trechterborst, een vervorming van de borstwand. Haar borstkas is asymmetrisch en bevat links een soort inzinking, wat voor het nodige ongemak zorgt. Zowel fysiek als mentaal.
“Het is confronterend als je klasgenoten wél naar je staren, maar niets vragen”, vertelt ze aan LINDA.nl.
Rowella’s moeder ziet het meteen na de geboorte al: iets klopt niet aan de borstkas van haar dochter. Door huis- en kinderartsen wordt het jarenlang weggewuifd: niets ernstigs, dit zal zich vanzelf corrigeren. Maar tijdens Rowella’s pubertijd wordt het eigenlijk alleen maar beter zichtbaar. “Ik kreeg borsten en de asymmetrie nam toe. Door de verzakking wees één tepel veel meer omhoog. Daarnaast zat er twee cupmaten verschil tussen links en rechts. Ik vond het altijd al lastig dat ik er zo uitzag, maar rond die leeftijd werd ik echt onzeker.”
Rowella’s trechterborst wordt veroorzaakt door een afwijking in haar genen, waardoor haar kraakbeen veel te lang is. Door die overmatige flexibiliteit in haar borstkas zakt de linkerkant naar achter, en groeit deze steeds iets verder naar binnen. Hier wordt ze niet alleen onzeker van, ze ondervindt ook lichamelijk ongemak. “Door de verzakking konden mijn longen zich nooit perfect ontwikkelen, waardoor ik altijd kortademig was. Bij inspanning vloog mijn hartslag omhoog naar de 200. Lange tijd was dat mijn normaal.”
Rowella weet niet beter dan dat ze kortademig is, dus het is vooral de onzekerheid die haar tienerjaren flink beïnvloedt. “Ik ben er niet mee gepest, maar mensen keken me altijd na. Overdag verbloemde ik het zo goed mogelijk door het dragen van hooggesloten shirts en speciale beha’s. Maar met gym, zwemmen of sporten is het moeilijk te verstoppen. Het is confronterend als je klasgenoten wél naar je staren, maar verder niets vragen. Zeker op die leeftijd.”
Op haar vijftiende komt er een arts op Rowella’s pad die wél de waarde inziet van een ingreep. “Dat was een enorme opluchting”, vertelt ze. “Het zou nog steeds zichtbaar zijn, maar hij zag ook de medische noodzaak ervan in. Hij wilde voorkomen dat mijn trechterborst verdere klachten zou veroorzaken.”
De eerste operatie duurt zes uur en is ingrijpend. Ze maken haar ribben los van het borstbeen en zetten daar een soort wig tussen, zodat ze de andere kant op buigen. “Daarna lag ik anderhalve dag op de intensive care en vijf dagen op de kinderafdeling”, vertelt Rowella. “Vervolgens moest ik thuis nog drie maanden plat in bed liggen. Geen fijne tijd.”
Met name haar onderste ribben zijn gecorrigeerd. “Ter hoogte van mijn borst zit daardoor nog steeds een kuiltje, maar dat heb ik bewust laten zitten. Anders zou het litteken tot aan mijn keel doorlopen, dat vond ik te heftig.”
Voor de eerste operatie:
Hierna is nog een tweede operatie nodig, een borstreconstructie met protheses. Hiermee wachten ze tot Rowella achttien jaar oud en volgroeid is. Hoewel de eerste operatie goed geslaagd is, heeft Rowella die periode nog steeds moeite met haar uiterlijk. “Er zat een groot litteken dat niet mooi genas. Ook kwam ik in de leeftijd waarbij ik ging daten en het moeilijk vond om bijvoorbeeld mijn topje uit te doen. Ik kon dat lang vooruitschuiven, omdat ik bang was voor reacties.”
Hoewel dus al jaren duidelijk is dat een tweede operatie nodig zou zijn, stribbelt de zorgverzekering toch tegen als het moment daar is. Rowella: “Toen we op mijn 18e de borstreconstructie inplanden, liet de zorgverzekering ineens weten dat ze dit overdreven vonden. ‘Het zag er al oké genoeg uit’, vonden ze.”
Die beredenering komt hard binnen bij Rowella. “Natuurlijk zat ik er zelf ook mee in mijn hoofd, dat ga ik ook niet ontkennen. Maar het is niet alsof ik ineens random borstimplantaten wilde laten vergoeden, dit was onderdeel van het proces. Hun respons heeft me mentaal een flinke tik gegeven.”
Haar stem breekt. “Ik vind het echt heel erg dat zo’n verzekeringsmaatschappij het op je mentale gesteldheid gooit. Heel krom. Ik had ook niet om deze aandoening gevraagd hè, maar ik zat er wél mee. Uiteindelijk hebben mijn ouders alles uit eigen zak betaald. Daar ben ik ze mega dankbaar voor.”
Rowella (Beeld: Media by Jenny). Tekst loopt door onder de foto.
De trechterborst is nog altijd deels zichtbaar, maar Rowella heeft zich daar bij neergelegd. “Het is goed zo. ‘Normaal’ zal het gewoon nooit worden. De artsen hebben gedaan wat ze konden en ik wil niet altijd blijven piekeren. Ik kan nog niet elke dag van mezelf houden, maar wel véél beter dan vroeger.”
“Er zit meer rust in mijn hoofd, en daardoor durf ik het nu ook aan om hierover te praten en de foto’s te delen. Ik denk dat ik gewoon wil laten zien dat je je niet hoeft te schamen. Het kan verloren voelen, in mijn ervaring. Alsof je de enige bent die dit heeft, maar dat ís niet zo.”
Sara (18) onderging een borstverkleining: 'Ze zitten veel hoger en zijn veel kleiner'
