Het wordt tijd dat mensen begrijpen wat geweld doet met een kind. Dat je – als slachtoffer – begrijpt dat niet jij, maar zij fout zaten. Daarom blikt Roos* wekelijks terug op haar eigen jeugd.
Familie zit ‘m niet alleen in bloed.
Roos: 'Mijn nieuwe vader zegt dingen als 'sorry', 'ik hou van je' en 'doe je voorzichtig''
Trigger warning: dit artikel gaat over geweld en mishandeling.
De eerste keer dat ik hem aansprak met ‘pap’, kan ik mij eerlijk gezegd niet meer herinneren. Waarschijnlijk had het woord een heel grote lading. Was ik onzeker over zijn reactie, verwachtte ik een afwijzing of de noodzaak om hem nu altijd zo te moeten noemen. Pap. Zolang kende mijn moeder hem nog niet, hij kon immers ook weer weggaan. Ons alleen laten.
Roos: 'Terwijl de vrouw ingrijpt, zegt mijn vader: 'Het is mijn dochter, ik mag doen wat ik wil''
Of het moment waarop ik hem pap noemde ging zó vanzelf, dat al deze vragen helemaal niet door mijn hoofd gingen. Rolde het woord er zo uit, zonder schaamte. Eerlijk en oprecht, passend bij dat moment.
Ik weet nog wel wanneer ik voor het eerst voelde dat ik een nieuwe vader had gekregen. Ik kende hem nog maar een jaar, en vlak daarna zou ik uit huis gaan. Lang hebben we dus niet ‘samengewoond’, maar in korte tijd heeft hij de hele wereld voor mij veranderd.
Een nieuwe man in huis vond ik eerst maar vervelend. Mijn moeder die de hele tijd vrolijk was, terwijl ik nog zoveel verdriet te verwerken had. Plus: we konden dit leven toch ook wel gewoon met z’n tweeën aan? Mannen zijn immers niet te vertrouwen.
Maar die avond ging ik met vriendinnen naar de bioscoop, en stopte de nieuwe vriend van mijn moeder mij wat geld toe. ‘Om wat lekkers te halen.’
Eenmaal thuis legde ik het wisselgeld op zijn nachtkastje. Geld om wat leuks mee te doen? Dat kreeg ik van mijn biologische vader niet zomaar. Als ik hem vroeg om mij ergens op te halen, volgde er al een scheldkanonnade. Ruzie.
Mijn nieuwe vader begreep niet waarom ik hem dat wisselgeld had teruggegeven, en ging verhaal halen bij mijn moeder. ‘Ze is het niet gewend’, was haar antwoord. En dat was zijn eerste puzzelstukje.
De keer erop nam hij mijn lievelingschocolade mee. Kwam hij mij ophalen van mijn bijbaan, omdat het zo hard regende. Zonder dat ik daar om vroeg.
Hij reed heel Nederland door toen ik in nood zat en er geen treinen meer terug reden. Kocht een cadeautje voor me, hing de lampen op in mijn nieuwe studentenhuis en nam me een dagje mee uit. Ik doodzenuwachtig, mijn moeder trots zwaaiend achter het raam.
Langzaamaan leerde ik hoe een vader zich eigenlijk hoort te gedragen. Het geld en de cadeaus waren leuk, maar niet datgene wat mij raakte. Deze man zag mij, nam het voor mij op, wilde er voor mij zijn. Met mij praten.
Mijn nieuwe vader heeft mijn moeder geleerd wat liefde is, en daarmee kreeg ook ik mijn eerste inkijk. Mijn moeders muur is gebroken, en ze lacht niet alleen naar het leven, maar knuffelt me als ik me niet fijn voel. En dat heeft ze lang niet gekund. Iets wat ik haar, met de kennis van nu, niet meer kwalijk neem.
Mijn nieuwe vader zegt woorden als ‘sorry’, ‘ik hou van je’ en ‘doe je voorzichtig?’
Natuurlijk ben ik daarmee mijn verleden niet vergeten, loop ik nog elke dag tegen problemen aan en heb ik nog genoeg te verwerken tijdens mijn therapiesessies. Maar dankzij mijn nieuwe pap heb ik een heel stel nieuwe ouders gekregen, en daarmee eindelijk iets om naar op te kijken. Om op terug te mogen vallen.
De naam in dit artikel is om privacyredenen gefingeerd. Wil je in contact komen met Roos? Stuur dan een mail naar redactie.nieuws@linda.nl.
Vermoed jij huiselijk geweld in jouw omgeving? Dit kun je doen.
Roos: 'Ik wil niet wéér naar therapie, ik wil gewoon normaal zijn'
