Nieuwe relatie

Roos leert Daniël* eind 2016 kennen via het werk. Ze krijgen een relatie en al snel ontmoet ze zijn ouders. “Ik heb een zoontje uit een eerdere relatie. Dat vond ik altijd heel spannend. Maar het klikte erg goed, waardoor ik dacht: ‘dit is ‘m’.”

Na een klein jaar gaan ze samenwonen. Tijdens de verhuizing slapen ze een week lang in een hotel, ter overbrugging. “Daar zag ik voor het eerst een een andere kant van hem. Hij kwam dronken thuis en gooide de deur van de hotelkamer tegen mijn gezicht aan. Overal bloed. Vanuit de receptie werd naar het ziekenhuis gebeld, daar zei hij dat ik tegen de deur was aangelopen.”

Buidel met cash

In het begin denkt Roos nog aan een ongelukje. Kan gebeuren. Hij biedt zijn excuses aan, het stel gaat samenwonen en maakt zich klaar voor hun eerste vakantie. Naar Curaçao, want Daniëls zus gaat daar trouwen.

Maar een paar dagen voordat de vakantie begint, komt Roos erachter dat hij een soort dubbelleven leidt. “Hij bleef weleens een paar dagen weg en had altijd hele vage antwoorden als ik hem vroeg waar hij was. Hij had een eigen bedrijf, maar ook uitgaven waarvan ik dacht: hoe kom je aan dat geld? Dure auto’s, horloges. Misschien had hij gewoon heel goed gespaard?”

Voordat ze naar Curaçao gaan, stopt Daniël een grote buidel cash in Roos’ tas. “Hij zei: ‘Als ze je bij de douane vragen waar het voor is, verzin je maar iets’. Dat was een uur voordat het vliegtuig vertrok. Sta je dan, met je goede vertrouwen. Hij bleek in een zwaar criminele organisatie te zitten. Toch ging ik naar de bruiloft. Ik vroeg hem niks. Hij zou het wel moeilijk vinden, dat zijn zus ging trouwen.”

Meisjesdroom

Curaçao begint als een meisjesdroom. “Alles was leuk, alles kon. Tot ik op de dag van de bruiloft bij de kapper zat. Hij kwam binnenstormen en schreeuwde waarom ik mijn telefoon niet opnam. Dit was niet de persoon die ik kende. Ik besloot met hem mee te gaan, achteraf had ik dat nooit moeten doen.”

Eenmaal op de kamer slaat Daniël haar bont en blauw. “Ze hebben mij horen gillen en de alarmdiensten gebeld. Die dag bracht ik in het ziekenhuis door, de dag erna zat ik op het politiebureau om aangifte te doen. Na drie dagen was hij weer vrij. Ik durfde met niemand te praten, ook met zijn familie niet. Je bent van iemand gaan houden. Je verstand zegt dit, je gevoel dat.”

Bont en blauw

Roos gaat terug naar Nederland, Daniël zoekt haar twee weken later op. “Hij zou het nooit meer doen en het was echt niet zijn bedoeling. En ik? Ik geloofde het, ik had alleen maar hoop. Maar al gauw ging het helemaal mis. Elke keer als mijn zoontje er niet was, kwam hij ‘spontaan’ thuis. Dan was ik binnen no time bont en blauw. Van één keer in de zoveel maanden naar elke dag, en dat heeft drie jaar lang geduurd.”

“Ik was oprecht heel bang. Hij heeft vaak gedreigd dat hij mijn zoontje zou vermoorden als ik het aan iemand zou vertellen. Ik ben in die jaren achter bepaalde dingen gekomen. Wat hij en zijn ‘werkvrienden’ hebben gedaan, waardoor ik dacht: schop mij maar. Maar kom niet aan mijn kind. Maakte iemand een opmerking over mijn blauwe plekken, dan zei ik dat ik op kickboksen zat.”

Arrestatieteam

De laatste anderhalf jaar van hun relatie houdt Roos een online dagboek bij. “Filmpjes en foto’s van elke schram of blauwe plek. Mijn neus is vier keer gebroken geweest, mijn ribben zijn gekneusd. Ik wilde het vaststellen, zodat – mochten mensen mij ergens dood vinden – ze wisten hoe het zat.”

Op een avond komt Daniël thuis en pakt hij Roos bij haar keel. “Hij zei: ‘Vandaag ga ik je vermoorden’. Dat zei hij vaker, maar op dat moment dacht ik: help, vandaag is het echt zo ver. Ik ben op de een of andere manier onder zijn handen vandaan gekomen en de deur uitgerend. In de lift kwam ik de onderbuurvrouw tegen, die heeft de politie gebeld.”

Er komt een arrestatieteam, die Daniël oppakt. Zelf zit Roos tot vijf uur ’s ochtends op het bureau om haar dagboek toe te lichten. “Ze waren geschokt, hadden nog nooit gezien dat iemand zoiets bijhield.”

Aangifte

Roos vertrekt naar haar ouders. Na negen dagen wordt Daniël weer vrijgelaten. Inmiddels is dat anderhalf jaar geleden en is het hoger beroep van Daniël al twee keer uitgesteld. “Hij is in een land waar hij niet kan worden uitgeleverd.”

Na de aangifte heeft ze hem nooit meer gezien. “Ik zit met duizend vragen, maar daar krijg ik geen antwoord op. Achteraf ben ik zó dom geweest. Waarom ben ik – met mijn zoontje – daar zo lang gebleven? Mijn zoontje heeft nooit iets gezien, de mensen die in hetzelfde gebouw woonden wel. Maar die durfden niks. Toch moet je gelijk aan de bel trekken, vind ik nu. Het kan namelijk iedereen overkomen.”

“Afsluiten kan ik het niet. Niet totdat hij achter de tralies zit. De angst dat mij of mijn zoontje iets wordt aangedaan, blijft.”

*De namen van Roos en Daniël zijn gefingeerd en bekend bij de redactie. 

Lees ook
Waarom vrouwen die worden mishandeld door hun partner toch vaak blijven (of terugkomen)