Het wordt tijd dat mensen begrijpen wat geweld doet met een kind. Dat je – als slachtoffer – begrijpt dat niet jij, maar zij fout zaten. Daarom blikt Roos* wekelijks terug op haar eigen jeugd.
Eén ding mag je nooit vergeten: het is niet jouw schuld.
Roos: 'Ik dacht: als het nu heel heet wordt, verbrand ik misschien vanzelf'
Trigger warning: dit artikel gaat over geweld en mishandeling.
Papa heeft een schuur en als het weekend is, gaat hij klussen. Het ruikt er naar hout en er staat altijd harde muziek aan.
Zelf heb ik de oude hamer en een figuurzaag. Van de houten planken die hij gebruikt blijven er soms stukjes over. Daar mag ik dan mee knutselen. Het is best koud in de schuur, en er wordt niet gepraat, maar ik vind het leuk dat ik met papa mee mag doen.
In de schuur wordt hij niet snel boos. Hij legt mij uit hoe ik de kleine zaag moet gebruiken en fluit mee met de radio. Soms ziet hij wat ik maak, en dan geeft hij me nog een extra stuk hout. Om mijn knutselwerk nog mooier te maken.
Maar als we weer binnen zijn en ik de verkeerde dingen zeg, verandert de blik in zijn ogen. Het is alsof papa niet thuis is. Ik weet het al voordat ik het hoor aan zijn voetstappen, die steeds sneller op me af komen lopen. Dan ren ik vast door het huis, maar hij haalt me altijd in.
Soms ben ik net iets eerder en doe ik snel de deur van de badkamer op slot. Er is daar een klein raampje, ik heb weleens geprobeerd om via daar naar buiten te klimmen. Maar wat nou als ik buiten ben? Waar moet ik dan naartoe?
In de badkamer zit ik op de vloer te wachten tot het geschreeuw van mijn vader ophoudt. Maar hij blijft altijd net zolang staan tot ik de deur weer van het slot af haal. En dan slaat hij me alsnog.
Eén keer wilde ik de deur echt niet van het slot halen. Tot papa er een groot gat in sloeg. Aan mijn tante vertelde ik dat het kwam doordat ik de deur te hard had opengeslagen. Tegen de knop van de radiator aan.
De badkamer is ook de plek waar mama een keer tussen mij en papa in is gaan staan. Dat voelde fijn, maar toch ook niet. Want nu schreeuwde hij naar haar.
Als ik onder de douche sta, huil ik vaak. Daar is niemand die het ziet. Toen ik echt even niet meer wist wat ik moest doen, heb ik de knop van de kraan maar heel warm gedraaid. Warmer dan ik eigenlijk durfde. Ik dacht: als het nu heel heel heet wordt, dan verbrand ik misschien vanzelf. Misschien moeten ze dan wel met me naar het ziekenhuis. Krijg ik knuffels en cadeautjes. Of ik verbrand zo erg dat alles meteen voorbij is.
Maar als alles voorbij is, waar ga ik dan naartoe?
De naam in dit artikel is om privacyredenen gefingeerd. Wil je in contact komen met Roos? Stuur dan een mail naar redactie.nieuws@linda.nl.
Worstel je met suïcidale gedachten? Praat er dan over. Bel 0800-0113 of ga naar www.113.nl. Vermoed jij huiselijk geweld in jouw omgeving? Dit kun je doen.
Roos: 'Als papa thuiskomt van zijn werk, komt dat vervelende gevoel in mijn buik weer terug'
