Zeg je Marloes Oldenburg (36), dan zeg je doorzettingsvermogen. Twee jaar geleden brak ze haar nek door een fietsongeluk. Na een revalidatietraject heeft ze goud behaald op de Olympische Spelen – iets wat ze niet had verwacht toen ze in het ziekenhuis lag en niet kon bewegen.
“Het enige wat me bezighield was iedere dag een beetje beter zijn dan gisteren”, vertelt de roeister aan LINDA.
Op jonge leeftijd is al duidelijk dat Oldenburg geboren is voor de watersport. Ze is zes jaar oud wanneer ze begint met wedstrijdzwemmen. En roeien? Dat wordt pas veel later haar sport. “Ik was een wedstrijdzwemster op hoog niveau, maar ik bleef na het NK een beetje hangen; een hoger niveau halen lukte niet. Ik was 21 jaar, aan het studeren en stopte met zwemmen, maar van de ene op de andere dag stoppen met topsport kan niet. Dan moet je aftrainen, door een andere sport te vinden.” Oldenburg probeert allerlei sporten uit om te kijken wat ze leuk vindt. “Bij toeval was er een roeiwedstrijd voor niet-roeiende mensen. Ik ging zó hard, terwijl ik nog nooit op zo’n ding had gezeten.”
Een verborgen talent is gevonden. Op 22-jarige leeftijd schrijft ze zich in bij een roeivereniging, en nog geen jaar later roeit ze wedstrijden. “Het ging heel snel. In vier jaar tijd zat ik bij de roeibond in het programma. Wel duurde het best lang voordat ik écht goed was en bij de wereldtop zat.” Al had Oldenburg niet het doel om de Olympische Spelen te halen. “Totaal niet zelfs. Ik ga gewoon sporten, dacht ik. Wel had ik vrij snel door dat het kriebelde om er goed in te worden. Fanatiek ben ik altijd, dus ik wilde wel winnen.”
Het zit in de familie: vader, zoon en dochter Florijn hebben alle drie olympisch roeigoud op zak
In 2015 krijgt Oldenburg de kans zich te kwalificeren voor de Olympische Spelen in Rio de Janeiro. Die droom spat helaas uiteen wanneer ze geblesseerd raakt. De Olympische Spelen in 2020 in Tokio gaan aan haar en de andere roeisters voorbij. “We waren niet goed genoeg om ons te kwalificeren. Dat was wel lastig, we waren met een grote groep getalenteerde meiden, maar we haalden het er net niet uit. Ik twijfelde of ik na Tokio doorging richting de Spelen in Parijs. Ik vond roeien heel leuk, maar deze weg was niet echt succesvol.”
Ze zet toch door. Met de nieuwe bondscoach Eelco Meenhorst ziet Oldenburg er wel brood in. “Hij wilde het anders doen, we moesten veel meer trainen. Dat klonk mij als muziek in de oren. Het werkte super goed.”
In 2017 won ze haar eerste medaille op het EK. Nog zeven medailles volgen, tot het noodlot toeslaat op 5 oktober 2022, een week nadat ze op het WK twee zilveren medailles in ontvangst nam. Ze valt in Oostenrijk van een mountainbike en komt totaal verkeerd terecht. “Voor het eerst in jaren heb ik na dat WK écht vakantie gevierd. Met mijn man gingen we een dag mountainbiken. Op een houten bruggetje, dat niks voorstelde, ben ik zó ongelukkig terechtgekomen op mijn hoofd, zonder enige snelheid. Mijn halswervel verbrijzelde.”
Een voorbijganger ziet het gebeuren en schiet te hulp. Alsof het zo moest zijn, blijkt deze man een verpleegkundige te zijn. Dat is haar redding geweest, deelt ze. “Het voelde niet lekker, maar ik dacht niet meteen dat het mis was. De man zei dat ik absoluut niet mocht bewegen. Dat hij mij heeft gestabiliseerd, ervoor heeft gezorgd dat er goed gehandeld is en een ambulance heeft laten komen; daar heb ik heel veel mazzel me gehad. Het had een andere afloop kunnen hebben.”
En dat is vijf: ook roeister Karolien Florijn pakt goud op Olympische Spelen
In het ziekenhuis wordt duidelijk dat het goed mis is. “Ik moest met een helikopter naar een ziekenhuis in Salzburg om een flinke operatie te ondergaan. Dat was niet zonder risico. Na de operatie kwam ik op de ic terecht. Ik had zo veel pijn, dat wens ik echt niemand toe. Het was echt verschrikkelijk. Je kunt niet bewegen, niet slikken en dus ook niet eten.”
Alsof dat nog niet genoeg is, blijkt Oldenburg corona te hebben. “Ik had nul klachten, dus ik had geen idee dat ik besmet was. Toch testte ik positief. Ik werd afgezonderd en mocht niemand zien. Het was een drama in een drama. Uiteindelijk mochten mijn ouders bij hoge uitzondering op het balkon door het raam om de beurt tien minuten bij me langs. Ze hebben alleen maar gehuild, ik voelde me zo schuldig. Dat vond ik het moeilijkst van alles, dat je andere mensen zo veel verdriet aandoet.”
Na tien dagen mag Oldenburg zich een beetje bewegen. De topsporter komt meteen in haar naar boven, ondervindt ze. “Ik merkte dat ik een fit lichaam heb, al was ik wel 7 kilo afgevallen. Ik had een elastiek gekregen om mijn armen twee keer per dag te bewegen. Dat elastiek was dezelfde dag nog kapot, want ik deed het elk kwartier tien keer. Door mezelf hogere doelen te stellen, revalideerde ik sneller.”
Oldenburg weet op dat moment niet of ze volledig kan herstellen. “Het was heel storend, want de ene arts was positief en de andere wist niet of het goed zou komen. Het was heel wisselend. Je ging vissen in de hoop dat je hoorde wat je wil horen. Ik was er klaar mee en kapte met vragen stellen.”
En wéér goud: baanwielrenners breken (twee keer!) wereldrecord in olympische finale teamsprint
Normaal gesproken zou Oldenburg naar een revalidatiecentrum moeten om te herstellen, maar zij revalideert bij haar ouders. “Mijn ouders zijn allebei verpleegkundigen en wilden mij bij hun thuis laten revalideren. Ze regelden een ziekenhuisbed en een stelling voor de douche en wc. Ze zeiden heel duidelijk dat ik daar patiënt was en niet atleet. Eerst wilden ze ervoor zorgen dat ik mezelf weer kon wassen, kon tandenpoetsen en naar de wc kon gaan. Dan keken we daarna wel of ik weer kon gaan sporten, was de afspraak.”
Oldenburgs vader durft het niet hardop te zeggen, maar hij denkt op dat moment dat haar topsportcarrière voorbij is. “Ik heb nooit gedacht dat het sporten voorbij was, maar ik heb ook nooit actief gedacht weer te moeten roeien. Vandaag moet een beetje beter gaan dan gisteren, en dan zien we het wel, dacht ik.”
Wie haar een goede tip heeft gegeven, is voormalig wielrenster Annemiek van Vleuten. “Ik heb haar gevraagd of zij nog tips had hoe je om kunt gaan met zo’n tegenslag. Zij is ook ooit flink gevallen, dus ik vroeg haar hoe ze daarbovenop is gekomen. Ze gaf me de beste tip die ik ooit heb gekregen: accepteer je situatie en die is nul. Maak van nul elke dag een beetje beter. Door haar accepteerde ik dat ik niks kon, maar het kan wel een beetje beter gaan dan gisteren.”
Olympisch zeilster Marit Bouwmeester combineert topsport met moederschap: 'Pittig, maar heel dankbaar'
Van een neuropsycholoog krijgt Oldenburg de tip iedere dag te filmen wat ze doet. Dat helpt haar door de pittige periode heen. “Dat motiveerde mij, want door de video’s naast elkaar te leggen zag je de progressie. Daar heb ik de kracht uit gehaald om door te gaan.”
Tekst gaat verder onder de post.
Dit bericht op Instagram bekijken
In december 2022 gaat Oldenburg tegen alle verwachtingen in mee op trainingskamp. Dat is een primeur, want normaal gezien gaan sporters met een blessure niet mee. “Ik had nog steeds een nekkraag om en kon alleen maar binnen fietsen. Het was voor mij de stimulans om ook weer in een boot te willen zitten. Ik ben zo blij dat de coach die uitzondering heeft gemaakt. De laatste dag heb ik tien minuten in een roeiboot gezeten. Dat voelde voor mij zo vertrouwd, het leek wel gisteren dat ik er nog in zat.”
Ze maakt flinke stappen en roeit zich binnen de kortste keren weer topfit. Zelfs zó fit, dat ze vorige week haar talent weer volop op de Olympische Spelen heeft kunnen laten zien. Met Hermijntje Drenth, Tinka Offereins en Benthe Boonstra heeft ze op 1 augustus een gouden medaille weten te bemachtigen. Het was een bloedstollende nek-aan-nekrace met Groot-Brittannië, maar toch waren ‘onze’ roeisters hen te slim af. In onderstaande video van Eurosport/HBOMax volg je de spannende wedstrijd.
Tekst gaat verder onder de video.
Of ze de winst had verwacht? “Je hebt geen droom of verwachting nodig om goud te winnen. Vorig jaar zijn we wereldkampioen geworden. Niks in mij hoopte dat ik wereldkampioen zou worden toen ik in het ziekenhuis lag. Je hebt dus geen verwachtingen nodig om het maximale te halen.”
Liefde op topniveau: al zes aanzoeken op de teller tijdens Olympische Spelen in Parijs
Het duurde wel even voordat Oldenburg met haar team durfde te juichen om de winst, zoals te zien is op bovenstaande video. “We konden het bord niet zien. Ik had het vermoeden dat we hadden gewonnen, maar vermoedens zijn gevaarlijk, dus ik wilde het zeker weten voordat ik m’n armen in de lucht zou steken.”
Toch staat Nederland op het bord als absolute winnaar. Vanaf dat moment leven de roeisters drie dagen in een roes. “Je gaat van feest naar huldiging, door naar de ceremonie en interviews. Je wordt geleefd. Het hele jaar door ga je op tijd naar bed en eet je goed, in drie dagen tijd is dat allemaal weg. Ik heb maximaal tien uur geslapen in drie dagen en alleen maar slecht gegeten. Maar ik had het voor geen goud willen missen”, grapt Oldenburg.
Het afgelopen jaar stond volledig in het teken van de Spelen. Het was intens, deelt ze. Wanneer we vragen naar haar dromen, komt de eerste binnenkort in vervulling. “We hebben allemaal de behoefte om thuis te zijn. Het is enorm genieten hier, maar ik verlang het meest naar mijn eigen bed, mijn huis en mijn vriend. Ik heb het nooit eerder zo gemist. Mijn droom is dus heel simpel: thuis zijn, mijn eigen eten koken en in mijn bed liggen.” Wat ze graag zou willen eten? “Patat, hamburger en pizza. Dat heb ik die drie dagen ook alleen maar gegeten”, lacht ze.
Wat het roeien betreft, twijfelt Oldenburg of ze er nog mee doorgaat. “Ik heb tot januari om erover na te denken. Ik ben nu 36 jaar en ik wil graag kinderen. Over twee jaar is het WK roeien in Amsterdam. Of ik ga nog twee jaar door en dan is het genoeg, of ik stop. Daar wil ik het thuis met mijn man, coach en mensen die er verstand van hebben de komende tijd over hebben. Ik vind roeien het einde van de wereld en het allerleukste wat er is, maar ik wil ook kinderen. Goud heb ik op zak, ik ben wereldkampioen en olympisch kampioen. Ik heb niets te verliezen. Ik ga de tijd nemen om erover na te denken en dan maak ik een weloverwogen besluit.”
Tot slot wil Oldenburg graag iets meegeven. “Maak je een tegenslag mee, blijf er dan over praten waar je tegenaan loopt. Probeer het niet allemaal zelf op te lossen. Ik zou willen meegeven dat je mensen de kans geeft om je te helpen. Je hoeft het niet alleen te doen als je zo’n groot ongeluk hebt meegemaakt. En accepteer je situatie. Het is één korte zin die me altijd is bijgebleven.”
Dit bericht op Instagram bekijken
Roeisters vierzonder pakken goud op Olympische Spelen na bloedstollende eindsprint
