Robin (36) is dolblij als ze na een IUI-traject in verwachting blijkt te zijn van een tweeling, maar de bevalling is pittig. Robin blijft overgeven. Ook als de pogingen om natuurlijk te bevallen worden gestaakt en ze naar de operatiekamer wordt gereden voor een spoedkeizersnede.
In de rubriek Bijzondere Bevallingen horen we de opmerkelijkste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
“Ik had een fijne zwangerschap, met weinig kwaaltjes”, vertelt Robin, die in verwachting raakte van een tweeling dankzij een IUI-traject. “Maar met 27 weken kwamen we erachter dat de placenta’s minder goed werkten, waardoor de jongens een groeivertraging opliepen. Ze kregen minder voedingsstoffen door de navelstreng.”
Ze is steeds vaker in het ziekenhuis te vinden. “In de laatste periode van de zwangerschap kreeg ik dagelijks een CTG-scan: dan lag ik – minimaal een half uurtje – met drie banden om mijn buik, zodat ze de hartslag van de baby’s konden monitoren.”
Met 27 weken stopt Robin op aanraden van de arboarts met werken, zodat ze volledige bedrust kan nemen. “De meeste vrouwen zitten in die periode lekker met vriendinnen op het terras en gaan winkelen. Ik lag voornamelijk op bed, zodat alle energie naar de jongens ging.”
Daardoor heeft ze alle tijd om zich rustig voor te bereiden op de bevalling. Ze leest veel, kijkt video’s op YouTube en volgt een zwangerschapscursus. Zo krijgt ze steeds helderder voor ogen hoe zij de geboorte van haar tweeling voor zich ziet. “Mijn ideeën waren vrij basic: ik wilde de navelstrengen laten uitkloppen en wilde weten wie er in het ziekenhuis om mijn bed zouden staan en wat ze zouden komen doen.”
In het ziekenhuis is een datum geprikt waarop de bevalling ingeleid wordt, maar het loopt anders dan gepland. “Tijdens een CTG-scan zagen ze onregelmatigheden bij één van de jongens. Ik moest ’s avonds terugkomen voor een extra controle. Die was goed, maar ik maakte mij zorgen en vroeg een gesprek aan met de dienstdoende gynaecoloog. Ik vroeg hem of het zin had om nog een paar dagen te wachten. We besloten de bevalling de volgende dag in te plannen, om geen extra risico te nemen. Dat was, hoewel ik wist dat ik op korte termijn zou gaan bevallen, even schakelen.”
Als Robin 35 weken en 4 dagen zwanger is, wordt de bevalling ingeleid.
“Dezelfde gynaecoloog die ons IUI-traject heeft uitgevoerd, brak mijn vliezen en toen was het wachten totdat het écht zou beginnen. Ik kreeg weeënopwekkers, werd misselijk en moest overgeven. De verpleegkundige zei nog dat dat vaker gebeurt en dat het vanzelf op zou houden als mijn maag eenmaal leeg was. Maar ik bleef maar spugen. Er kwam niks meer uit, alleen gal, en dat ging de hele dag door.”
In het begin kan Robin zich daar goed toe verhouden. “Ondanks de misselijkheid zat ik lekker in de bevalling. De ontsluiting vorderde gestaag en ik zat in mijn eigen bubbel. Maar mijn lijf werd steeds vermoeider en ik kwam in een negatieve spiraal.”
Aan het einde van de middag lijkt het einde in zicht. Robin heeft acht à negen centimeter ontsluiting. “Het ging supergoed, we waren er bijna.” Maar als er een dienstwissel plaatsvindt en een andere gynaecoloog haar toucheert, blijkt ze pas zes centimeter ontsluiting te hebben. “Dat was demotiverend en het schoot niet op. Mijn weeën werden minder krachtig en de hartfrequentie van de jongens ging achteruit. Daarom werd om half acht ’s avonds de knoop doorgehakt: het was tijd voor een spoedkeizersnede.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Cynthia had traumatische eerste bevalling: 'De keizersnede met fotograaf daarna was helend'
De aanstaande moeder wordt naar de operatiekamer gereden en krijgt een ruggenprik. “Ik moest weer overgeven, maar ik moest liggen om de prik zijn werk te laten doen. Terwijl ik kokhalsde, werd ik door twee man achterover getrokken. Daar lag ik dan, plat op mijn rug, met mijn hoofd naar de zijkant gedraaid. Ik verslikte me in mijn eigen spuug.”
Een scherm wordt geïnstalleerd tussen het hoofd van Robin en haar buik. “Het was duidelijk dat er haast was.” Ze wordt opengesneden. “Ik had niet het euforische gevoel dat ik verwacht had te hebben. Ik wilde alleen maar dat ze zo snel mogelijk uit me gehaald zouden worden, zodat ik van de medicatie af kon. Ik had geen energie meer over om nog te spugen.” Eerst komt Wout, daarna Niek. “Dat was wel heel onwerkelijk.”
De Apgar-score (het resultaat van een gezondheidscheck direct na de geboorte, red.) van beide jongens is laag. “Direct gingen de kinderartsen aan de slag en werden de jongens ondersteund met extra zuurstof. Mijn man ging met de kindjes naar de afdeling neonatologie. Ik bleef achter in de operatiekamer met de gynaecoloog en de anesthesisten. Ik moest worden dichtgenaaid en opgelapt. Dat duurde langer dan verwacht. Mijn baarmoeder wilde niet slikken. Ik kreeg extra medicatie en werd nog zieker. Er is van alles in me gepompt tegen de misselijkheid, maar het hielp niet.”
Om half twaalf wordt ze eindelijk herenigd met haar gezin. “Het was heel onwerkelijk allemaal, helemaal toen ik de afdeling op werd gereden en Wout in mijn armen kreeg. Niek lag in een half open couveuse. Hem mochten we pas de volgende dag vasthouden. Dat voelde machteloos. Hij was zo’n klein mannetje en ik wist hoe belangrijk huid-op-huidcontact in het eerste uur na de bevalling is. Wout heb ik een paar uur later vastgehouden, Niek een halve dag later. Dat was een emotioneel moment.”
Het maakt Robin verdrietig, maar ze is ook realistisch. “Het welzijn van de jongens stond voorop. Ik heb de ruimte gekregen om natuurlijk te bevallen, maar het lukte niet. Wout en Niek zijn prematuur en dysmatuur (een te laag geboortegewicht, red.) geboren. Het ziekenhuis heeft goed voor ze gezorgd en ons goed opgevangen.”
Ze liggen tien dagen in het ziekenhuis. “Daarna begon de kraamtijd.” Maar ook die is niet compleet zorgeloos. “Na een week thuis, zagen we dat Wout bloed in zijn ontlasting had. Hij bleek een liesbreuk te hebben. Regelmatig waren we op de spoedeisende hulp, zodat de artsen zijn darm weer konden terugduwen. Een maand geleden is hij geopereerd. Ook Niek heeft een liesbreuk gehad. Dat komt doordat ze prematuur zijn.”
Maar nu ze beiden geopereerd en hersteld zijn, gaat het goed. “Ook Niek heeft volgens mij geen pijn meer, gelukkig. We hebben een aardige routine gevonden in het voeden en verzorgen. Met de kinderen en met mij gaat het goed. Ik heb nergens meer last van. Er is rust in huis. Voor ons gevoel begint het nu pas écht.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Manuela kon vlak voor keizersnede zelf geen adem meer halen: 'Bevalling was traumatisch'
