In onze serie ‘Monumentje’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Rita (49) gedenkt haar schoonmoeder Jeanette, die plotseling overleed.
Geschreven door Rita de Wilde, ter nagedachtenis aan Jeanette de Wilde-Dinsbach (18 november 1938 – 28 juni 1994).
Alweer 30 jaar geleden komen mijn man en ik elkaar tegen in het lokale uitgaansleven. De vonk springt over, we krijgen verkering. We zijn jong, onbevangen, vol vertrouwen en dol verliefd. Op een zaterdagmiddag bij hem thuis, zwaai ik mijn jas gracieus over mijn schouders en neem de vaas achter mij mee. Met een harde klap valt-ie in ontelbare scherven op de vloer. Later wanneer ik zijn ouders ontmoet, breng ik de kapotte vaas ter sprake. Ik bied mijn schoonmoeder-to-be mijn excuses aan. Ze verzekert me dat dit echt niet nodig is, lachend voegt ze eraan toe dat scherven geluk brengen. Ik vind haar meteen leuk.
Mijn vriend en ik verloven ons en verhuizen naar Zwolle. Onze families komen regelmatig langs en mijn schoonmoeder is altijd de vrolijke noot, die al babbelend iedereen op zijn of haar gemak stelt.
We trouwen en onze oudste zoon wordt geboren. Het contact tussen mijn schoonmoeder en mij wordt steeds intenser, we bellen elkaar dagelijks om gezellig bij te kletsen. In aanloop naar de eerste Vaderdag van mijn man, is het de bedoeling om wederzijdse vaders te bezoeken. Maar dan wordt onze babyzoon ziek, dus bellen we de familie dat we niet langs kunnen komen.
Mijn schoonouders besluiten spontaan om dan maar naar ons te gaan. Als ze er zijn, overhandigt mijn schoonmoeder ons een cadeau: een prachtige glazen fruitschaal. Als ik vraag waarom ze ons zo verrassen, legt ze uit dat dit alvast is voor de nieuwe woning die we over een paar maanden zullen betrekken. Mijn man en ik schieten in de lach, dat kan dan toch ook nog wel?
Maar ze weet van geen wijken en grapt dat dit haar erfenis is. We horen een ondertoon die geen tegenspraak duldt. We nemen de schaal met liefde aan en geven hem een prominente plek op onze eettafel. Een paar weken later worden we ’s nachts wakker van een enorme knal in huis. De volgende ochtend zit er een enorme barst in de fruitschaal. Ik begrijp er niets van en til de fruitschaal op. Tot mijn verbazing staat dan alleen de dikke glazen bodem nog op tafel. Dat moet de knal van vannacht zijn geweest, dat kan niet anders.
Later die dag bel ik mijn schoonmoeder, maar ik krijg haar niet te pakken. Die middag staan mijn ouders onverwacht voor onze deur om ons te vertellen over een noodlottig ongeval. Het nieuws dringt nauwelijks tot ons door. Plotseling denk ik aan de vannacht kapot geknapte fruitschaal, haar erfenis voor ons. Tranen wellen op, mijn hart doet pijn. Ik realiseer me dat vanaf nu niets meer hetzelfde zal zijn, mijn schoonmama is er niet meer.
Wil jij ook een monumentje schrijven? De herinnering levend houden aan je overleden geliefde, vriend of familielid? Mail dan jouw ode van rond de 400 woorden en een mooie foto naar rubrieken@lindanieuws.nl o.v.v. Monumentje.
