Rianne Beere-Heijker’s (35) eerste bevalling is traumatisch. Als de tijd – na een postnatale depressie en therapie – rijp is voor een tweede, krijgt ze een miskraam. Als ze kort daarna in verwachting raakt van een tweeling, verliest ze het eerste kindje vroeg in de zwangerschap en blijkt de tweede een ernstige hartafwijking te hebben.
In de rubriek Bijzondere Bevallingen horen we de opmerkelijkste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
“We hebben lang geprobeerd om zwanger te worden”, vertelt Rianne. “Maar net toen we met een behandeling zouden beginnen, gebeurde het spontaan.” De aanstaande moeder werkt lange dagen in het ziekenhuis. “Maar ik ben nog nooit zo gelukkig geweest, en ik voelde me goed.”
Alleen blijkt ze met 32 weken zwangerschapscholestase te hebben, en wordt er met 37 weken voor gekozen om de bevalling in te leiden. “Ik heb een uur geperst, maar het kindje kwam niet verder.”
Rianne wordt naar de operatiekamer gereden voor een spoedkeizersnede. “Tijdens de bevalling was al vijf keer geprobeerd een ruggenprik te zetten, maar hij was uitgevallen. De anesthesist probeerde opnieuw een ruggenprik te zetten. Ik zei dat ze het één keer mocht proberen. Als dat niet lukte, wilde ik onder narcose. Eén keer prikken, werd twee keer en bij de derde keer zei de OK-assistente dat ze moest stoppen, omdat ik duidelijk had aangegeven wat ik wilde. Dat vond ik fijn, want het lukte mij op dat moment niet meer om voor mezelf op te komen.”
En dus wordt ze onder narcose gebracht, de keizersnede volgt. Maar dan blijkt dat haar baby vastzit in haar bekken. “Achteraf hoorde ik dat ze een vacuümpomp hebben gebruikt, van onderaf hebben gedrukt, een buikspier hebben doorgesneden en extra incisies in mijn baarmoeder hebben gemaakt. Een klein half uur, veel langer dan gebruikelijk, zijn ze bezig geweest. Uiteindelijk hebben ze hem eruit gekregen door zijn voeten van links naar rechts te zwiepen. De hoop dat hij zou blijven leven, was klein.”
Floris komt ter wereld. “Hij had een moeilijke start en heeft drie dagen op de intensive care gelegen.” In totaal liggen ze – af en aan – dertien dagen in het ziekenhuis. Ook omdat Rianne kraamvrouwenkoorts krijgt. “Het was ontzettend heftig.” Maar Floris is sterk en ontwikkelt zich goed.
De bevalling en het zware begin van het leven van haar baby gaat Rianne niet in de koude kleren zitten. “Ik kreeg EMDR-therapie en dacht: dat doe ik wel even. In het verleden had het me ontzettend goed én snel geholpen. Maar het trok me alleen maar verder de diepte in. Ik zakte weg in een postnatale depressie, alleen had ik dat zelf niet door. Ik durfde geen auto meer te rijden, ik durfde niet meer alleen thuis te zijn en telde de uren af tot dat mijn man weer thuis kwam. Een jaar na de bevalling besefte ik pas dat het niet goed ging en dat ik hulp nodig had.”
Rianne komt terecht bij een psycholoog die gespecialiseerd is in bevaltrauma, en stroomt daarna door naar de GGZ voor een reguliere behandeling. “Dat heeft me heel goed geholpen.”
Tangverlossing mislukt tijdens bevalling Kirsten: 'Hij had een grote wond op zijn hoofd'
Ook sturen ze het medische dossier op naar een ander ziekenhuis voor een second opinion. “We wilden weten wat er precies was misgegaan en hoe dat had kunnen gebeuren. Ik was van mening dat dingen soms anders lopen, maar dat iedereen met de beste intenties had gehandeld. Mijn man was boos en vond dat er fouten gemaakt waren. We kwamen tegenover elkaar te staan. Er werden artsen geïnterviewd en conclusies getrokken. Ik zag in dat er inderdaad fouten waren gemaakt. Mijn man kreeg die erkenning en werd daardoor milder. Dat heeft ons weer naar elkaar toegebracht.”
De zware tijd trekt ook een wissel op Richard. “Toen ik depressief was, werkte ik of was ik thuis met de baby. Ik wandelde veel met Floris, maar deed vrijwel niks in het huishouden. Mijn man deed álles. Hij was mijn rots in de branding. Toen ik opgeknapt was – anderhalf jaar later – kwam er ook ruimte voor hem. Hij heeft een jaar nodig gehad om op adem te komen.”
De wens voor een tweede kind is aanwezig, en nadat Rianne en Richard door een diep dal zijn gegaan en weer zijn opgekrabbeld, zijn ze klaar voor een tweede poging. “Voordat ik zwanger was, zocht ik contact met een doula, verschillende verloskundigen en een gynaecoloog. Als je eenmaal zwanger bent, heb je die tijd niet meer. We hadden die rust van tevoren nodig.”
Ruim een jaar later – na drie IUI-behandelingen en een ICSI-behandeling, raakt Rianne in verwachting. “Na vijf weken had ik een miskraam. Ik heb het vruchtje kunnen opvangen. We hebben het een naam gegeven en in de tuin begraven.” De laatste van de vier embryo’s wordt teruggeplaatst, maar Rianne heeft er geen vertrouwen meer in. “Ik dacht: dit wordt niks. In gedachte was ik alweer bezig met het plannen van de volgende punctie.”
Maar dat is niet terecht. Ze blijkt zwanger te zijn. “Wel was ik iets verloren dat op een vruchtje leek. Tijdens de eerste echo zagen we een vruchtje met een kloppend hart en een holte waarin het andere vruchtje had gezeten. Ze noemen het een ‘vanishing twin’, maar ik noem het gewoon een miskraam.”
Genieten van de zwangerschap lijkt een onmogelijke opgave voor de jonge moeder. “Ik maakte me continu zorgen. Ook tegen Floris durfde ik niet te zeggen dat hij grote broer zou worden. Ik zei dat het erop leek dat hij grote broer zou worden. Het was ontzettend spannend.”
Alles lijkt goed te gaan. De 13 wekenecho ziet er goed uit, maar tijdens de 20 wekenecho blijkt het toch foute boel te zijn. “Het hartje zag er niet goed uit. De gynaecoloog kon er niet veel over zeggen. Ik werd doorverwezen en een paar dagen later bleek dat onze zoon het hypoplastisch linkerhartsyndroom had: de linkerkant van zijn hart was niet goed ontwikkeld, kleppen waren niet aanwezig of onder ontwikkeld en de aorta was vernauwd.”
Het betekent dat het kindje een beperkte levensverwachting heeft. “Het eerste jaar zou het vier openhartoperaties moeten ondergaan, waarbij de kans 60 procent was om tijdens of na de operatie te kunnen overlijden. Hij zou nooit een sprintje kunnen trekken, nooit kunnen zwemmen en zich minder goed ontwikkelen. We hebben er goed en lang over nagedacht en besloten om de zwangerschap te beëindigen.”
Laura's bevalling begon met 24 weken: 'Ik dacht dat het mijn schuld was'
En zo gaan Rianne, Richard en Floris ruim twee maanden geleden met elkaar naar het ziekenhuis voor de geboorte van Charlie. “Ik heb Floris een boekje voorgelezen. Hij is op de kamer in slaap gevallen. Mijn zus was er ook voor het geval het te heftig zou worden. Elke vier uur heb ik zelf tabletten ingebracht. Bij de tweede ronde ben ik in bad gegaan. Ik had uitzicht op Floris die heerlijk lag te slapen. Dat was rustgevend.”
Als hij wakker wordt, gaat hij met zijn tante naar de speeltuin, maar vlak voordat de baby geboren lijkt te gaan worden, worden ze opgehaald. “Ik wilde de geboorte ook graag zelf zien, dus heb ik met een spiegel gekeken. Hij lag in stuit, het hoofdje ging er minder makkelijk uit. Ik heb hem begeleid en op bed neergelegd. Hij zat nog in de vruchtzak. Die heb ik – toen we er allebei klaar voor waren – opengemaakt. Hij was inderdaad overleden. Ik heb hem opgepakt, bewonderd en tegen me aangehouden.”
Woensdag wordt Charlie geboren. “We hebben hem nog even thuis gehad. We besloten om met hem te gaan wandelen, Charlie in de draagdoek. Het is heel waardevol om dit als herinnering te hebben. Het is het mooiste moment dat we met elkaar hebben gehad.” Zondag wordt hij in besloten kring gecremeerd.
Hoe het nu met het gezin gaat? “Eigenlijk best goed. We zijn ervan overtuigd dat we het juiste hebben gedaan. We hadden goed nagedacht over de bevalling. De doula, de fotograaf, het is allemaal zo waardevol geweest. We hebben dit met liefde en aandacht kunnen doen. Charlie is in overweldigende liefde gekomen, en in overweldigende liefde gegaan. Natuurlijk was het verdrietig, maar het was ook mooi en helend.”
De rol van Floris was essentieel. “Met een kind erbij is verdriet en rouw anders. Kinderen beginnen er spontaan over of zeggen ineens iets grappigs. Dat is ontzettend fijn.” Ze wil aanstaande moeders dan ook meegeven om je wensen duidelijk aan te geven. “Zet hoog in. Het was uniek dat Floris erbij mocht zijn. En uiteindelijk is dat ook het allermooiste van de hele ervaring geweest, dat we als gezin direct compleet waren. Ook voor Floris zelf. Hij hoopte dat als Charlie nog zou leven, hij hem nog even zou zien ademen. Ik vond het spannend om aan te geven wat ik wilde om hiervoor te gaan staan, maar ik ben blij en trots dat ik dat gedaan heb. We zijn het alle medewerkers van het ziekenhuis, onze doula en geboortefotograaf immens dankbaar voor de warme zorg.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Marlijns bevalling duurde vier dagen: 'Maanden later was ik nog steeds helemaal op'
