Seksuele intimidatie

Maar het raarste vind ik toch wel dat ik seksuele intimidatie jarenlang eigenlijk vrij normaal heb gevonden. Of normaal: het was vervelend, maar het hoorde er nou eenmaal bij. Daar moest je als meisje vooral niet te veel gedoe over maken.

De leraar economie die veel te dicht bij je kwam staan om in je tienershirt te turen en van wie iedereen wist dat hij meisjes die dan nog vriendelijk naar hem glimlachten hogere cijfers gaf? We deden er een beetje lacherig over. Net als over potloodventers. Die kwamen we zeker drie keer per zomer tegen als we langs het bos naar school fietsten.

Vreemde handen

Hetzelfde gold voor de vreemde hand onder mijn rok, op mijn billen in een café. Iemand die tijdens het uitgaan zomaar vanuit het niets een tong naar binnen probeerde te steken. De man tijdens een vakantie op het strand die zo hard in mijn borsten kneep dat de blauwe plekken ik de volgende dag had. De wildvreemde jongens die op straat naar me riepen of ik wilde neuken. En me voor slet of vieze hoer uitmaakten toen ik liet weten daar geen zin in te hebben.

Ging ik ’s avonds alleen over straat, dan hield ik mijn sleutelbos stevig tussen m’n vingers geklemd. Geen idee wat ik daar dan mee moest als iemand me daadwerkelijk zou proberen te overmeesteren, maar het gaf in ieder geval een net iets veiliger gevoel. Net als het busje spuitdeo onder handbereik, om een belager in zijn ogen te kunnen spuiten. De telefoon aan mijn oor om onderweg met een vriendin te bellen. Al deed ik maar alsof, zodat ze zouden geloven dat ik weliswaar alleen was, maar er toch iemand meeluisterde.

#metoo

Toen #metoo in 2017 de kop opstak, kwamen er een heleboel afschuwelijke verhalen naar boven over machtsmisbruik, seksuele intimidatie en geweld. Een aantal daders werd ontslagen. Een enkeling – zoals Harvey Weinstein – moest zich in de rechtbank verantwoorden en kreeg zelfs een gevangenisstraf opgelegd. Toch kwam er al snel ook kritiek. #metoo zou een heksenjacht zijn die mannen zonder al te veel bewijs aan de schandpaal nagelde via de media.

Ondertussen blijkt uit cijfers van het Centrum Seksueel Geweld dat 1 op de 8 vrouwen ooit is verkracht en dat jaarlijks 100.000 mensen slachtoffer worden van seksueel geweld. Steeds meer van die slachtoffers melden zich bij de politie. Maar het aantal daadwerkelijke aangiftes stijgt niet mee en de hoeveelheid rechtszaken en veroordelingen zijn zelfs gelijk gebleven. Niet zo heel gek dan, dat mensen de media opzoeken in de hoop dat er daar wél iets mee gebeurt.

En misschien wel het belangrijkste effect van #metoo: het besef dat al die ongewenste aandacht er helemaal niet ‘gewoon bij hoort’. Dat je je schouders niet hoeft op te halen als iemand zomaar onder je rok grijpt. Dat het niet normaal is dat je op straat altijd op je hoede moet zijn. Sommige mannen krijgen van dat soort verhalen de sterke behoefte in de verdediging te schieten. En te roepen ‘dat niet alle mannen zo zijn’. Klopt, dat beweert ook niemand. Maar wél bijna alle vrouwen krijgen er ooit mee te maken.

Rianne Meijer is tekstredacteur bij LINDA., heeft een tweeling van negen maanden, een Twitter-account en regelmatig last van een mening.

Lees ook
‘Het is helemaal niet zwaar of lastig om hun ouders te zijn, het is een enorm cadeau’