Renate is 21 weken zwanger als ze bevalt van haar zoon Elijah. Nog trappelend in de buik, overlijdt hij kort na de bevalling. Renate: ‘We hebben alle testen laten doen, van de NIPT tot de 20 weken echo. Alles was goed. Totdat ik krampen kreeg en in het ziekenhuis terecht kwam.’
Renate (38) doet haar verhaal aan LINDA. om meer begrip te krijgen voor ouders die voor de 24 weken grens bevallen van een stilgeboren baby.
Het is een grote wens van haar en haar vriend Ilyas om samen een kindje te krijgen. Ze zijn een samengesteld gezin met drie jongens van 9, 10 en 13 jaar oud. Twee jongens zijn van haar en een van haar vriend. “We waren er heel erg blij mee. De zwangerschap liep ook heel erg goed.”
Ze laten alle testen doen. De NIPT en de 20 weken echo. “Maar met Elijah was niks mis.” Alles is goed en niets houdt hen tegen om babyspullen te kopen. “Twee dagen voordat we naar het ziekenhuis moesten, hebben we het wiegje gekocht.”
Daarna krijgt ze ineens veel krampen. “Achteraf waren dat weeën en toen kwam ik in het ziekenhuis terecht. Ze hebben me meteen weeënremmers gegeven om de bevalling tegen te houden. Ook zagen ze dat ik al ontsluiting had. Ondertussen zochten ze naar een oorzaak en of ze er nog iets aan konden doen.” Renate moet in bed blijven. Ze moet haar lichaam zo min mogelijk triggers geven en ze mag ook niet naar de wc.
Dat lijkt aan te slaan. De artsen starten met bloedonderzoek en kijken of er een infectie is. Elijah blijft het ondertussen goed doen. “Ik vind het heel moeilijk om hierover te praten. Het was onmenselijk. Bij elke echo zeiden ze: ‘Wat doet de baby het goed. Het is echt een vechtertje. Hij vermaakt zich prima.’ En zo voelde ik dat ook. Als ik mijn hand over mijn buik bewoog, bewoog hij mee. Bij mijn vriend ook. We hadden heel veel contact met hem.
Maar toen zeiden de artsen tegen me: ‘Je moet wel reëel blijven. Maar ik kon dat niet bevatten. Hij deed het zo goed. Zelfs tijdens de bevalling, toen de dokter met zijn handen in het geboortekanaal zat, voelde hij zijn beentjes trappelen.”
Vijf dagen na de opname gaat het mis. “Ik kreeg ineens heel veel krampen. Ik had verhoogde infectiewaarden, waarop ze direct startten met antibiotica. Maar mijn lichaam nam de regie over en toen moest hij wel geboren worden.” De artsen zien dat Renate haar zoontje nog niet kan loslaten en geven haar en Ilyas een moment. “We hebben toen samen door de kamer gelopen, over mijn buik gewreven en gezegd: ‘We laten je los, we hebben geen keus’.”
Vanaf dat moment gaat het snel. Elijah wordt geboren en overlijdt meteen. “De longen waren niet genoeg gerijpt. Daarna moest ik meteen naar de OK, omdat de placenta niet losliet. Ik verloor veel bloed. Dat gebeurde terwijl mijn vriend op me zat te wachten, met ons kindje in zijn armen en zich afvroeg wanneer ik weer terugkwam.”
Nadat ze van de OK terugkomt, moet Renate nog een nacht blijven. Die nacht ontfermen de artsen en de verpleegkundigen zich over haar en wordt ze overladen met veel informatie. Sinds kort kun je een kind dat voor 24 weken geboren wordt aangeven bij de gemeente. Ook kreeg ze informatie voor ‘hoe ze hem het beste kan bewaren’. “Verder waren er geen regels. Als ik hem in de tuin wilde begraven, dan kon dat.”
Ze nemen Elijah mee naar huis en bewaren hem volgens de watermethode. In een grote bak met koud water blijft het lichaam mooi, vertelt de uitvaartbegeleider hen. Renate: “Het kind neemt daardoor de houding aan zoals in de baarmoeder. Met zijn vuistjes bij zijn gezicht. Het is zo mooi en confronterend om je kindje thuis te houden, maar zo konden we hem toch nog vasthouden.”
Elijah blijft vier dagen thuis. Daarna is de crematie, waar Renate met ijspacks op haar borsten bij is. Ook komt de harde werkelijkheid alweer snel om de hoek kijken. Ze moet weer aan het werk. Voor goed rouwen is geen tijd. Renate is zelfstandige en dan heb je geen recht op verlof of op een financiële tegemoetkoming. “Ik word gewoon gedwongen om na twee weken mijn werk op te pakken. Terwijl ik net als elke vrouw die net bevallen is, kraamvrouw ben.”
Waar sommige reacties hartverwarmend zijn, zijn er ook sommige mensen uit haar omgeving die niet zo tactvol reageren. Ze noemen het ‘een foutje van de natuur’, ‘een miskraam’ of zeggen: ‘Hierna neem je zeker nooit meer een kind’ en zelfs: ‘Wees maar blij dat de natuur het zo geregeld heeft’.”
Ook kan ze er niet bij dat niemand ooit om een foto van Elijah vraagt. “Normaal als je bevalt, vraagt iedereen om een foto. Je bent toch ouders geworden. En voor ons is hij de mooiste. En er zijn zulke mooie subtiele foto’s gemaakt. Je ziet hoe hij lijkt op zijn vader en op zijn broers. Hij heeft dezelfde dikke lipjes. Ik snap dat het voor mensen confronterend kan zijn, maar als niemand naar een foto vraagt, krijg je het gevoel dat je niet trots mag zijn. Terwijl, ik ben ook moeder geworden.”
Tekst loopt door onder de foto.
Foto: Chantal van Riemsdijk
Gelukkig zijn er ook mooie reacties. Een vriendin kwam langs met een armbandje met de naam Elijah erin gegraveerd. Een klant brengt een notitieboek met zijn naam erop langs. En iemand startte voor Renate en haar man zelfs een crowdfunding, omdat Renate door het verlies van haar kindje niet kon werken en daardoor als zelfstandige geen inkomsten had.
Renate deelt haar verhaal, omdat ze wil dat er meer bewustzijn komt voor mensen die een kind verliezen, ook vóór de 24 weken grens. “Ik wil dat mensen weten dat je ook gewoon bevalt en dat je kraamvrouw bent. Stuur gewoon een kaartje of zeg dat je weet dat je aan diegene denkt. Het leeft bij zoveel mensen. Ik had gewoon een volledig volgroeid mensje, met haartjes en nageltjes, in mijn armen, alleen te klein om te overleven. Die impact vergeet je als ouder nooit. Er moet gewoon meer aandacht komen voor stilgeboren kindjes en hoe je dit proces als ouders beleeft.”
Update: ruim twee jaar later vertelt Renate trots aan LINDA. dat ze opnieuw zwanger is geworden en nu een dochtertje van 14 maanden heeft.
Dit artikel werd eerder gepubliceerd op LINDA.nl.
Carina (29) kreeg een stilgeboren kindje: 'Ik voelde me heel erg alleen'
