In de rubriek ‘Zeg eens eerlijk’ staan eerlijke verhalen over het moederschap centraal. Want ja, het is prachtig, maar soms ook gewoon verdomd hard werken.
Vandaag de beurt aan Ariana (31), moeder van een dochter (10). Zij en haar vriend hebben een sterke kinderwens, maar het lukt niet om voor de tweede keer zwanger te worden.
“Na de geboorte van mijn geweldige dochter in 2013 besloot ik weer aan de prikpil te gaan, waar ik eerder nooit problemen mee had gehad. Nu wel, ik bleef vijftien weken vloeien. Bij de huisarts bleek dat ik de welbekende PCOS ‘kralenkettingen’ (vochtblaasjes) in mijn eierstokken had. Hiermee werd onze kinderwens voor een tweede meteen wat ingewikkelder.
Zo’n anderhalf jaar later meldden we ons bij de gynaecoloog voor onderzoek. De PCOS bleek inderdaad voor verstoringen te zorgen, dus begonnen we met een fertiliteitsbehandeling met clomifeentabletten. Maar na vier rondes en vele ziekenhuisbezoeken was er helaas geen resultaat.
We besloten een adempauze te nemen. In die periode kwam ineens mijn eigen cyclus weer op gang. Uit echo’s bleek dat de vochtblaasjes verdwenen waren en mijn hormoonlevels uitgebalanceerd. We mochten weer ‘zelf’ proberen zwanger te raken. Helaas resulteerde dit in twee miskramen.”
“In overleg met de gynaecoloog deden we een HSG-onderzoek, maar dit leidde niet tot een zwangerschap. Vervolgens probeerden we vier rondes IUI (gecontroleerde bevruchting in het lichaam, na het reinigen van het sperma van de partner, red.), wederom zonder resultaat.
Ondertussen gaat het gewone leven ook gewoon door, terwijl je hier ontzettend veel energie en tijd in steekt. Om de boel te balanceren, kozen we voor een tweede adempauze. En toen kwam covid. Alles kwam op een laag pitje te staan, inclusief mijn eigen gezondheid: door astma en het vele binnen zitten kwam ik vele kilo’s aan.
Toen ik me op een gegeven moment weer meldde bij de gynaecoloog, zei die dat we nog twee rondes IUI zouden kunnen proberen, maar alleen als ik tien procent lichaamsgewicht zou kwijtraken. Best een flinke opgave waar ik ook wel tegenop zag.”
Heeft je baby wel of geen Trisomie 18? 'Verschrikkelijke zwangerschap vol angst'
“Maar ineens had ik begin 2022 een positieve zwangerschapstest in handen. Een onwerkelijk gevoel. Bij de huisarts liet ik voor de zekerheid mijn HCG prikken en die bevestigde het blije nieuws. Helaas begon ik diezelfde dag te vloeien. Omdat er op de echo nog niets te zien was, adviseerde de gynaecoloog de situatie goed in de gaten te houden: elke drie dagen bloedprikken en het bloedverlies monitoren. Spanning. Paniek. Angst.
Ik wist dat het fout zat toen ik ineens een piek had, gevolgd door een daling. Mijn lichaam ruimde het niet uit zichzelf op, dus kreeg ik een injectie. In mijn dossier staat dit aangegeven als ZOL: zwangerschap onbekende locatie. We zijn even later ‘onverklaarbaar onvruchtbaar’ verklaard.”
“Inmiddels zijn we bijna een jaar verder en is het verdriet om deze verliezen enorm groot. We zijn nu bijna acht jaar bezig met het verwekken van een tweede kindje, en met elk jaar verder en elke miskraam wordt de kans voor ons alleen maar kleiner. We hebben het nu op een lager pitje gezet, want er is ook veel dat verwerkt moet worden.
Het is soms zwaar, maar ik ben blij dat we wel kunnen relativeren: we hebben hoe dan ook een prachtige en gezonde dochter van tien. En in onze omgeving zijn er genoeg mensen die helemaal niet zwanger kunnen raken, dat is ons bespaard gebleven.
Maar toch steekt het als mensen er bijvoorbeeld automatisch van uitgaan dat we geen tweede willen, of als men zegt ‘je bent nog jong, je hebt alle tijd’. Een kinderwens is een kinderwens, en als het niet lukt heeft dit enorme impact op je leven, hoe oud je ook bent. Gelukkig is mijn vriend mijn allergrootste steun en toeverlaat, ik had dit pad nooit zonder hem kunnen bewandelen.”
Heb jij ook een ervaring die je wilt delen en sta je open voor een kort (eventueel anoniem) telefonisch interview? Mail dan naar ellen.hensbergen@linda.nl met een korte samenvatting van jouw verhaal en je telefoonnummer.
Zwanger met extreme bekkenklachten: 'Elke beweging doet pijn, soms schreeuw ik het uit'
