Dolgelukkig

Meer dan dat gebeurde er niet tussen ons, maar toen we aan het einde van die week afscheid namen, vroeg hij ineens mijn e-mailadres. En gestimuleerd door zijn voortvarendheid schreef ik er voor ik het wist mijn telefoonnummer bij. Nog diezelfde week belde hij. Mocht hij langskomen en kon hij dan blijven slapen? ‘Euh, ja’, zei ik, al was het bijna meer dan ik aankon. En hoewel hij mij in die surfweek in niets anders dan een bikini had gezien, werd ik ineens verlegen en hield ik uit pure zenuwen die nacht mijn sokken en mijn pyjama aan.

Onze verliefdheid brak er dwars doorheen en leek alleen maar heviger te worden en vanaf die dag ging alles razendsnel. Een halfjaar later al trok hij bij me in en weer een jaar later vroeg hij mij op zijn verjaardag ten huwelijk. Ik was dolgelukkig, zag mijn hele verdere leven voor me als de droom die ik nooit had durven dromen. Samen zouden we de wereld ontdekken, de twee mensen worden die we nu alleen nog in de kiem waren. We zouden getuige zijn van elkaars ontwikkeling. Ik keek ernaar uit en hield ervan hoe hij altijd zei: ‘Ik wil werken om te kunnen reizen, geld interesseert me niet.’

Wilde bedrijfsuitjes 

Twee heerlijke jaren gingen voorbij, toen kreeg hij een nieuwe baan bij een bedrijf waar alleen maar jonge mensen werken. Het was een architectenbureau met een reputatie van wilde bedrijfsuitjes. Voorzichtig, om hem niet te ergeren, maakte ik bezwaar. Iedereen ging daar vreemd. Maar hij wuifde mijn bezorgdheid weg. ‘Waar ben je bang voor? Ik ben toch met jou getrouwd’, zei hij. ‘Vertrouw je me niet?’ Maar dat was het niet. Ik vond het lastig. Zoals ik die allereerste dag in de bus meteen voelde dat hij bij mij hoorde, zo voelde ik nu gevaar.

Maar mijn woorden kwamen niet aan. En dan werkt dóórpraten juist averechts. Opeens bereikten we dat precaire omslagpunt waarop een gesprek in de ogen van een ander verandert in gezeur. En natuurlijk was het allemaal ook heel dubbel en gunde ik hem vanzelfsprekend zijn eigen ontplooiing. Ik begreep best dat je, als je zo jong bent als wij, nooit continu gelijke tred houdt. Maar onze wegen gingen te ver uiteen. En nog vraag ik me weleens af: waar houdt individuele vrijheid op en waar begint de verwijdering?

Toen kwam Sacha 

Na een tijdje merkte ik dat hij onder invloed van het architectenwereldje steeds materialistischer werd. De aanschaf van een nieuwe designerstoel interesseerde hem ineens meer dan een weekje wintersport en uiteindelijk ging ik maar met mijn vriendinnen naar de sneeuw en bleef hij op die stoel achter. Niet dat dit tot conflicten leidde. Zelf was ik ook niet meer dezelfde als toen ik trouwde, ik deed bijvoorbeeld meer aan sport dan ooit tevoren en sloeg daarin misschien naar zijn smaak weer te veel door.

Maar toen kwam ‘Sacha’. Eerst alleen als een naam die steeds vaker doorklonk in verhalen over zijn werk, toen als naam die’s avonds laat in bed oplichtte op zijn telefoonscherm en een glimlach losmaakte op zijn gezicht en weer later – en nog gevaarlijker – als zijn enige metgezel op de zakenreis die uitgerekend op mijn verjaardag plaatsvond. Maar wat kon ik doen? Zolang ik geen bewijs had, trok hij aan het langste eind met zijn mantra: ‘Jij bent ziekelijk jaloers.’

Ik belde hem op dat weekend, in zijn hotelkamer. Hij reageerde kortaf en brak het gesprek onaardig snel af. En ik kon niet nalaten er giftig uit te gooien: ‘Ben je soms met Sacha nu?’ Stom natuurlijk, want ik wist dat, welk antwoord hij ook zou geven, niets verlichting zou bieden. ‘Nee, Sacha is op haar kamer’, zei hij. Of woorden van gelijke strekking. ‘Houd toch op je zorgen te maken. Ik ben toch met jou getrouwd?’ Maar ook dat waren loze woorden. Automatisch uitgesproken om ervan af te zijn, zonder enige verdere intentie.

Verloren strijd

Na die zakenreis was er een halfjaar later het bedrijfsweekend in Barcelona. Tegen die tijd vroeg hij me al niet meer mee voor hun vrijdagmiddagmiddagborrels. Ik voerde een bij voorbaat verloren strijd tegen de demonen in mijn hoofd en de toenemende onrust in het zijne. Tijdens een huiskamerfeestje van een van zijn collega’s stond hij de hele avond met zijn Sacha. ‘Please, geef me even een kus’, zei ik bedelend, toen hij langsliep om een drankje te halen, maar hij had haast. Terug in de auto heb ik zo hard gehuild.

Ik herinner me ook een etentje waarbij ik hem erop betrapte dat hij haar heel lang zat aan te staren. ‘Wat doe je,’ vroeg ik geschokt, ‘wat is er?’ ‘Niks,’ zei hij, ‘ik ben in gesprek.’ Hoeveel bewijzen heeft een vrouw nodig? En toch bleef ik denken: misschien heeft hij wel gelijk, misschien ben ik ook ziekelijk jaloers en maak ik met mijn bezitterigheid ons huwelijk kapot. Ik schakelde vriendinnen in die bij datzelfde bedrijf werkten. Zij zagen hen ook steeds samen en spraken Sacha erop aan, maar zij ontkende alles. Net als hij, toen ik hem meesleepte naar de relatietherapeut die ik ten einde raad had ingeschakeld.

Huilen bij Ikea 

Op een dag in 2015 waren we bezig onze wereldreis te plannen. ‘Vind je me eigenlijk nog wel leuk?’, vroeg ik. Het was bedoeld als grapje, al zolang we elkaar kenden zeiden we dat tegen elkaar. Maar dit keer lachte hij niet terug. Ik stond net op om iets uit de keuken te halen, toen hij zei: ‘Ik twijfel’, en ik wist meteen dat hij het meende. Natuurlijk had ik me al die jaren niet vergist. Even voelde ik helemaal niks meer en wist maar een ding: dat ik weg wilde. Vijf dagen ben ik naar mijn zus gegaan in LA en toen ik terugkwam deed hij of er niks aan de hand was, vroeg naar mijn reis en naar mijn zus, tot ik zei: ‘Vertel, wat gaan we doen, ben ik nog getrouwd of gescheiden?’ ‘Ik ga weg’, antwoordde hij. Deze drie woorden vaagden alle laatste hoop weg.

Ik heb hem gesmeekt nog even te blijven om de overgang draaglijk te maken. Een maand lang heeft hij nog naast me in bed geslapen. Absurd en vernederend, achteraf. Op de parkeerplaats van Ikea, met een auto vol nieuwe potten en pannen op weg naar mijn nieuwe huis, heb ik gehuild zoals ik nog nooit had gehuild. Toen snapte ik pas echt: ik ben hem voorgoed kwijt. Nooit zou hij meer zijn handen voor mijn ogen houden als we samen een film keken, nooit meer zou hij zijn pizzaatjes voor me maken. Maar ik hoop dat hij gevonden heeft wat hij zocht.”

Dit artikel verscheen eerder in LINDA.

Verlaten op vakantie: ‘Had ik het goed begrepen? Werd ik nu afgedankt en met mijn kinderen op straat gezet?’Lees ook