Morning after-ravage 

Ik wilde erover praten en liep een eindje met hem op naar zijn fiets, maar belandde uiteindelijk in zijn bed. En de volgende ochtend werd ik wakker in die typische morning after-ravage: in dronkenschap gebroken glazen, een omgevallen fles wijn en overal kledingstukken. Spijt had ik niet, maar wat me wel verbaasde was dat hij zich totaal niet schuldig voelde toen hij de deur uit liep om op Schiphol zijn vriendin en haar familie te ontmoeten. Hoe kon dat, zonder schaamte, twee weken lang bluffen? Dat had een rode vlag moeten zijn.

In de weken erop heb ik me vaak afgevraagd hoe het verder met ons moest. Was het een spel, of vond ik hem echt leuk? We begonnen te appen, voorzichtig, in metaforen, om eventuele meekijkers niet op een spoor te zetten, maar wat mij betreft ook om te voorkomen dat ik me al te zeer liet meeslepen. Want ik werkte ook met deze man en als dit doorzette, zat ik straks niet alleen met een groot geheim, maar ook met een groot verdriet. Ik schreef bijvoorbeeld, refererend aan onze eerste nacht: ‘Ik heb drie weken geleden op dvd een mooie film gezien.’ En dan schreef hij terug: ‘Een klassieker, die zou ik graag eens willen lenen.’

Slecht idee

Al snel kregen we een affaire, maar na een paar weken kapte ik het af: ik vond het naar om een minnares te zijn. ‘De bioscoop is voorgoed gesloten’, schreef ik. ‘Slecht idee’, antwoordde hij en op een woensdagavond stond hij ineens voor de deur. Ik lag al in bed, zonder make-up, maar liet hem binnen. Hij had het opgelost, zei hij, een halfuur geleden had hij het uitgemaakt met zijn vriendin. Dat was de tweede rode vlag. Want hij was totaal niet in de rouw en in de weken erop bleek hij niemand op de hoogte te hebben gesteld van het feit dat zijn relatie over was.

Toen we even later met zijn familie gingen eten, was zijn broer met stomheid geslagen. En weer een andere keer kwamen we een vriend van hem tegen, die zei: ‘Waar is Kris?’ En toen antwoordde hij: ‘Er is geen Kris meer, dit is Helen.’ Absurd lachwekkend, natuurlijk, en supergênant. Ik was beledigd, maar kennelijk niet beledigd genoeg. Ik zag echt toekomst in hem en maakte mezelf wijs dat hij zo grof tegen zijn ex-vriendin kon zijn omdat ik zo bijzonder was. Dat hij alles voor me opzegde, was dat geen echte liefde?

Burn-out

Mijn vriendinnen reageerden met verbijstering toen we al na een maand samen een appartement betrokken. Maar ook hen wist hij binnen de kortste keren voor zich te winnen. En wat was hij ambitieus en wat werkten we allebei hard. Iedereen zag al snel dat wij voor elkaar waren gemaakt, we stonden op eenzelfde manier in het leven, onze huisfeesten waren beroemd, we reisden veel en bezochten talloze festivals. Mijn stiefbroertje, dat toen twaalf was, had er een grote broer bij, mijn twee jaar jongere zusje beschouwde ons appartement in het centrum van de stad als haar tweede thuis. Iedereen was gek op hem.

In New York vroeg hij me ten huwelijk. Ik had inmiddels een andere baan en kreeg de ene promotie na de andere. We waren jong en bezig alle grote fasen in het leven als een bezetene af te werken. OMG, ik heb alles, dacht ik. En toen kreeg ik – vlak voor onze bruiloft, een burn-out. Ik kon niet meer en wilde de bruiloft uitstellen. Maar de save the date-kaartjes waren al verstuurd. Ik raakte in paniek, we hadden een nieuw huis gekocht dat voor een ton verbouwd moest worden, de bruiloft zou 15.000 euro kosten en ik was alleen maar uitgeput en viel door de stress steeds meer af. Hij schakelde doodleuk door naar een volgende versnelling en stond iedere avond te schilderen in dat nieuwe huis. De bruiloft ging gewoon door, mijn jurk was flink vermaakt omdat ik zo mager was geworden, en tijdens het diner heb ik alleen maar misselijk buiten gestaan. Na afloop zei hij: ‘We zijn er, Helen, we hebben het gehaald.’ Ik keek hem aan. Nee, dat hadden we niet. Als powerkoppel hadden we het misschien gehaald, maar ik niet.

Enkel uiterlijkheden

Steeds openlijker begon ik me af te vragen of ik dit snelle leven nog wel wilde. Ik ging mediteren en naar yoga om rust te vinden. Maar voor hem leken alleen uiterlijkheden ertoe te doen. Hij keek niet naar nieuwe mogelijkheden om samen te groeien, maar verweet me dat ik veranderd was. ‘Ik zie dat je erg je best doet’, zei hij ronduit onaardig. ‘Maar het maakt je er niet aantrekkelijker op.’ Intussen klampte ik me vast aan zijn kleine uitingen van liefde, zoals de foto die hij eens stuurde van mijn knuffel in de buggy van zijn babynichtje.

En toch snapte ik ook heel veel niet: waarom had ik voortdurend het gevoel auditie te moeten doen om bij hem in de smaak te vallen, waarom had ik zijn mooie shirt moeten wassen en het haar uit zijn nek moeten scheren? Op een nacht kwam hij terug van een feest, toen hij bij de slaapkamerdeur om half vijf een bericht kreeg. Op dat moment begreep ik dat de verwijdering een feit was. Ik voelde hem wegglippen, zei huilend: ‘Ik ben zo bang dat er iemand anders is’, en hij antwoordde: ‘Nee, er is geen ander maar ik weet niet of wij nog bij elkaar passen.’

Wegwerpgebaar

Toen ging het snel. In eerste instantie was ik opgelucht. Als er geen ander was, zou de verwijdering dus tijdelijk zijn. We hoefden alleen wat vaker leuke dingen te doen samen en we zouden elkaar weer vinden. Maar achteraf bleek alles een leugen. Om zijn gezicht te redden, probeerde hij ons en onze omgeving wijs te maken dat onze crisis geheel aan mij te wijten was, want ik was immers zo veranderd. Zijn mededeling op 16 september 2019 zag hij dan ook als onvermijdelijk: ‘Ik wil scheiden.’ ‘Wat?,’ vroeg ik, ‘ben je fucking dertien? Zeg je nu echt: ‘Ik maak het uit?’ Pak je spullen en nu oprotten.’

Ik belde mijn zus, die meteen kwam, we waren radeloos, allebei. Maar hij deed het echt, hij gaf op. En hij had ook al een ander. Ons einde was zijn nieuwe begin, een begin dat me maar al te bekend voorkwam. Dat geen enkel huwelijk makkelijk is, wist ik toen ik eraan begon, maar dat mijn man er met een wegwerpgebaar na vier maanden afstand van zou doen, had ik nooit verwacht. Het afgelopen halfjaar was het ergste van mijn leven maar in zekere zin ook het meest louterende. De rode vlaggen in mijn leven zal ik nooit meer negeren.”

Dit artikel verscheen eerder in LINDA.

'Bedoelde hij echt dat hij nu al wachtte tot mijn kleuter van vier het huis uit zou gaan?'Lees ook