In Nederland kampen ruim veertigduizend vrouwen en meisjes met de gevolgen van hun genitale verminking – ook wel bekend als meisjesbesnijdenis.
Op Zero Tolerance Day – de internationale dag tegen meisjesbesnijdenis – lichten we het verhaal van Sahra Muse (47) uit. Zij is geboren in Somalië en werd op jonge leeftijd onverdoofd besneden.
“Mijn vader was fel tegen meisjesbesnijdenis, net als mijn oma. Mijn moeder wilde dit eigenlijk ook niet, maar was bang voor de sociale gevolgen. Als ik niet besneden zou worden, wilde niemand ooit met me trouwen. Dus gebeurde het toch. Ik had nog geluk, in vergelijking met anderen: mijn oma zag erop toe dat ze niet alles wegsneden en me niet van boven naar beneden dichtnaaiden.
Toch was sex voor mij lange tijd moeilijk, net als mijn bevallingen. Sinds ik voorlichting geef, spreek ik ontzettend veel vrouwen met soortgelijke klachten. Van ernstige buikpijn en het missen van seksueel genot tot psychische problemen. Soms overlijden kinderen tijdens de bevalling en begrijpen moeders niet dat de complicaties veroorzaakt worden door hun besnijdenis.”
Istahil over haar genitale verminking: 'Ze pakte een scheermes en begon met mijn clitoris'
“Ik schrijf en speel daarom toneelstukken over meisjesbesnijdenis, ik wil dat veel meer mensen echt begrijpen wat het inhoudt. Na afloop komen er regelmatig vrouwen naar me toe die hier schande van spreken: hoe dúrf ik het over mijn vulva te hebben, ik zou me moeten schamen om op deze manier de familie-eer aan te tasten. Maar later zoeken ze me op en bekennen ze dat mijn verhaal ook hun verhaal is, en dan huilen we samen.
Schaamte overheerst bij veel vrouwen. Er wordt je niets geleerd over seksualiteit en besnijdenis, dus denk je dat het óf normaal is óf dat je de enige bent. Dat verandert pas als we er met elkaar meer over gaan praten.”
“Vroeger wilde ik iedereen meteen overtuigen, maar ik heb geleerd dat een geduldige aanpak vaak beter werkt. De juiste toon is essentieel. Zo praatte ik tijdens een bezoek aan Somalië met mannelijke dorpshoofden om uit te leggen dat VGV (vrouwelijke genitale verminking, ook wel meisjesbesnijdenis genoemd, red.) ook voor hen negatieve gevolgen heeft in de slaapkamer.”
Daarnaast sprak ik de vrouwen die besnijdenissen uitvoeren. Zij gaven aan dat ze de inkomsten niet konden missen, dus bood ik ze een alternatief. Met microkrediet begon de een haar eigen naaiatelier, de ander een winkeltje. Je kunt VGV niet ineens overal laten verdwijnen, maar hierdoor zijn ze in zeven dorpen permanent gestopt. Toen ik dat hoorde heb ik wel even gehuild van geluk.”
“In Nederland hebben we voor bijna alles duidelijke protocollen, maar die over VGV krijgen geen aandacht. Ik train als sleutelpersoon al jaren medische professionals, maar velen weten nog steeds niet hoe ze moeten praten met iemand uit een risicoland.
En dat terwijl veel vrouwen goede nazorg nodig hebben en ook veel meisjes in Nederland risico lopen. Families willen hen soms in de zomervakantie meenemen om alsnog besneden te worden. Ik hoop dat daar meer aandacht voor komt vanuit de regering. Ik vecht door en stop pas als ik doodga.”
In LINDA.222 vertellen nog twee vrouwen over hun ervaring met meisjesbesnijdenis. Wil je dit in zijn geheel lezen? Het nummer ligt niet meer in de winkel, maar is nog wel online te bestellen.
De ernst van vrouwelijke genitale verminking: 'Ze hebben levenslang klachten'
