Veel, weinig, tantra of kinky. In de rubriek (On)gewone seks vertellen vrouwen over hun avonturen in de slaapkamer. Alle varianten en voorkeuren komen langs. Deze week: Mary (31)
“In mijn beginjaren was ik standaard de onderdanige in het spel. Maar tegenwoordig kan ook ik genieten van de dienst uitmaken, van de rol van ‘dom’.
Water gutst mijn mond in. Ik hoest en proest, beweeg mijn hoofd van links naar rechts. De natte doek over mijn gezicht geeft me het gevoel dat ik stik. Het is zwart voor mijn ogen, ik zie niks. Zo voelt waterboarding dus. ‘Hou vol, je doet het zo, zó goed,’ fluistert De Sadist goedkeurend in mijn oor. Het maakt me blij. Ik doe het goed. Het is de motivatie die ik nodig heb om door te zetten, om mijn grenzen verder te verleggen.
Ik zit in bad, tussen de benen van De Sadist in, hij omklemt me stevig. Hij is oersterk. Ik kan geen kant op: ik ben de controle over mijn lijf volledig kwijt. Met zijn ene hand houdt De Sadist de doek vast, die stevig om mijn hoofd is gevouwen, strak, als een bivakmuts zonder gaten. In zijn andere hand heeft hij de douchekop. Steeds als ik naar adem hap zuig ik water en een deel van de doek naar binnen, verslik ik me. Mijn longen lopen vol. Ik verdrink. Of lijkt dat maar zo? Doodsangst maakt zich van me meester. Doodsangst in combinatie met opwinding. Voor de meeste mensen geen voor de hand liggende combinatie, voor mij wel.
Oké, ik kan niet meer. Niet lang meer, althans. Ik sla één keer op het been van De Sadist. Dat betekent: pas op, ik nader mijn grens. Twee keer slaan is meteen stoppen. Vóór elke speelsessie herhaal ik het stopwoord, of de ‘stopacties’, voor als ik niet kan praten, zoals nu. Goede communicatie is het belangrijkste element van een BDSM-relatie. ‘Je kan het. Ga door, kom op, hou vol – ik ben trots op je.’
Deze lieve woorden staan in schril contrast met de acties van De Sadist. De man waar ik eens in de zoveel weken mee ‘speel’. Zijn acties gaan ver. Heel ver. Zojuist nog mepte hij me de hele slaapkamer door. Genieten. Ik ben een masochist. Ik hou van pijn; pijn is mijn kink. Pijn en de controle uit handen geven. Het is zo’n fijn gevoel om los te kunnen laten. Als ik scherpe pijn heb, kom ik uit mijn hoofd, ín mijn lijf. Pijn ontspant me. Pijn windt me op. Mentaal dan. Fysiek niet. De Sadist en ik hebben ook seks in de traditionele zin van het woord, maar nooit in combinatie met het spel. Die twee bronnen van plezier houd ik strikt gescheiden. Ze mixen heb ik geprobeerd, maar ik vond dit te verwarrend.
Van jongs af aan fascineerde BDSM me. Ik keek extreme porno waarin pijn de hoofdrol speelde. Maar in relaties hield ik het bij vanilleseks. Ik nam geen enkel initiatief om op ontdekkingstocht te gaan. Het was alsof ik dit deel van mezelf bewust in slaapstand hield. Tot er onrustige cellen werden gevonden in mijn baarmoeder. Ik moest geopereerd worden en mocht maandenlang geen seks hebben. Op dat moment was ik single. Het voelde heftig: mijn seksleven was me van de ene op de andere dag afgenomen. Ik nam mezelf voor: als het straks weer mag, ga ik ál mijn fantasieën uitvoeren. En dat deed ik.
Het water stopt. De Sadist richt de douchekop even op mijn benen. Ik ril van de shock. Hij vouwt zijn arm om mijn bovenlijf. Ik voel zijn warmte. Ik geniet van de pauze, terwijl ik me tegelijkertijd opmaak voor een nieuwe ronde marteling. De natte doek plakt zwaar tegen mijn gezicht en mond, maakt ademhalen moeilijk.
Zo, dit is me een partijtje intens. Is dit het heftigste dat ik ooit heb gedaan? Ik denk aan de vuursessie, met een andere ‘dom’. Aan de fakkels die hij vasthield. De vlammen die langs mijn lijf gleden. Ze raakten mijn huid nét niet, maar verschroeiden wel alle haartjes op mijn lijf. Ik ruik de geur van verbranding weer.
Ik denk aan mijn speelsessie met elektriciteit, aan de kooi waarin ik opgesloten zat, aan het masker dat ik droeg. Ik kreeg steeds opnieuw schokken met een soort gigantische vleesvork die in de bio-industrie wordt gebruikt, om vee mee voort te drijven. Dat was één keer maar nooit meer. Elektroseks beviel me niet. Waar ik wél erg van geniet is spelen met naalden. Die scherpe pijnprikkels, héérlijk gewoon.
In mijn beginjaren was ik standaard de onderdanige in het spel. Maar ik leer mezelf steeds beter kennen. Ik kan ook genieten van de dienst uitmaken, van de rol van ‘dom’. Daar is het water weer. Ik pers mijn lippen op elkaar, houd het water buiten. Tot ik adem móét halen. Water loopt in mijn keel. Opnieuw gehoest en geproest, opnieuw het gevoel dat ik verdrink. Opnieuw motiveert De Sadist me om door te gaan, om vol te houden.
Maar ik kán niet meer. Genoeg voor vandaag. Ik ben op. Ik sla twee keer. Een seconde later is douche uit en de doek van mijn hoofd getrokken. De Sadist kijkt grijnzend op me neer, terwijl ik op adem kom. Ik lach terug. Ja, ik groei steeds meer in mijn dominante rol. Maar bij De Sadist blijf ik de ‘sub’. Hij bepaalt álles; waar we mee spelen, wanneer we elkaar zien. Híj heeft de touwtjes in handen. En ik zou het niet anders willen.”
Laura (36): 'Monogamie is geen optie voor ons. Orgies, trio's, kwartetjes; van álles hebben we uitgespookt'
Marith Iedema schrijft over liefde, seks, relaties en over hoe het is om ernstig ziek te zijn. Ze is aan het herstellen van borstkanker en woont in Amsterdam met haar vriend en zoontje (4). Ze heeft vast ooit weer een spannend seksleven, maar voorlopig moet ze het doen met jullie verhalen.
Marith is auteur van de boeken: (S)experimenteren en Mijn lust en mijn leven en je kunt haar ook volgen via Instagram.
