Heb jij ooit een verschrikkelijke streek geleverd bij een goede vriend(-in)? Was jij vroeger de nachtmerrie van je ouders en leraren? Of heb jij ooit de relatie met een ex-lief niet zo netjes afgehandeld?
In de rubriek ‘Niet trots op‘ delen vrouwen de dingen waar ze achteraf tóch een beetje spijt van hebben. Vandaag de beurt aan Loes (22): zij begon een affaire met een collega.
“Ik begon op mijn twintigste als assistent bedrijfsleider in een supermarkt. Daar vond iedereen me te jong voor die functie en mijn lengte, 1.60 meter, hielp ook niet mee qua gezag: ik werd een beetje geplaagd. Maar niet door Frank. Hij zocht toenadering, waarop ik hem vertelde dat ik al twee jaar in een relatie zat.
Dat boeide hem niet. Een paar dagen later bracht hij me na een borrel thuis. Mijn vriend lag al te slapen toen hij me plotseling zoende bij de voordeur. Ik voelde van alles door elkaar: schuld, maar ik was ook verrast door de sterke léuke gevoelens die het bij me opriep. Hij was alles wat mijn vriend niet was en dat trok me aan.
De avond daarna nodigde Frank me uit bij hem thuis. Ik ging, met het smoesje dat ik ‘naar een vriendin ging’. Niet met de intentie om sex te hebben, maar dat gebeurde wél: een soort puberale spanning nam de overhand. Ik had thuis geen gemis aan iets op seksueel vlak, maar Frank was een buitengewoon liefdevolle en intieme minnaar.”
Karin: 'Uit pure nijd en wraak trok ik dat kind keihard aan zijn haren'
“Het groeide al snel uit tot meer. De sex was fantastisch, buiten werktijd spraken we steeds vaker af voor romantische diners en snelle vluggertjes in het kantoor vóór werktijd. Ik wist dat mijn vriend er nooit achter zou komen: ik werkte in een andere stad en kende geen van mijn collega’s. Die hadden overigens meteen door dat iets speelde tussen ons, maar zeiden niets en waren dus geen ‘gevaar’ voor mij.
De affaire ging vier maanden door, ik durf wel te zeggen dat dit de mooiste periode van mijn leven was. Maar uiteindelijk heb ik er een eind aan gebreid. We begonnen allebei aan een studie en zouden niet meer fulltime met elkaar werken, dus ik dacht: dan de pleister er maar meteen vanaf. Het was heel moeilijk, maar ik wist dat het veel beter was zo.
De laatste keer dat ik hem zag hebben we samen even gehuild en heel veel geknuffeld. Het is alweer een tijdje geleden, maar ik mis hem nog elke dag. Tegelijkertijd schaam ik me natuurlijk diep tegenover mijn vriend – hij heeft nog altijd geen idee.”
Ook iets gedaan waar je achteraf niet zo trots op bent? Mail je naam, leeftijd en een samenvatting van jouw verhaal naar ellen.hensbergen@linda.nl en misschien vind je jouw verhaal straks terug op LINDA.nl. Geen zorgen, dit plaatsen we anoniem.
Sharon (44) kreeg haar leraar scheikunde aan het huilen: 'We sloten hem buiten'
