Veel, weinig, tantra of kinky. In de rubriek (On)gewone seks vertellen vrouwen over hun avonturen in de slaapkamer. Alle varianten en voorkeuren komen langs. Deze week: Melissa (39).
Ik werp een laatste blik in de spiegel en trek mijn pruik recht. Ik smeer nog snel een beetje lipgloss op. Oké, het heeft tijd en moeite gekost, maar het resultaat mag er zijn. De komende uren ben ik geen kankerpatiënt meer, ik stap in de rol van ‘geil wijf’.
De afgelopen periode was mentaal en fysiek zwaar. De diagnose, chemokuren en daarna een operatie. Ik verlang ernaar te ontsnappen aan de realiteit, in de armen van mijn minnaar Pim, de man met wie ik een affaire heb. Maar ik ben ook nerveus, want vandaag ziet Pim me voor het eerst sinds mijn borstamputatie.
Ik schuif mijn witte bh’tje zonder beugel opzij en bekijk de dikke rode littekens, die op de plek zitten waar altijd mijn borst zat. Mijn mooie borst, de borst waarmee ik mijn beide kinderen voedde, waarmee ik talloze geile seksavonturen beleefde. Het verlies doet pijn. Maar het ziet er minder erg uit dan ik dacht. Toen ik aan het doomscrollen was zag ik online de meest gruwelijke foto’s van vrouwen met geamputeerde borsten. Het maakte me doodsbang. Mijn eigen spiegelbeeld valt me relatief mee. De oncologisch chirurg heeft netjes gewerkt. Straks, na het bestralingstraject, krijg ik een prothese en een getatoeëerde tepel. Maar dat duurt nog even.
De bel gaat. Daar is ie: Pim. Hij komt bij mij thuis, vandaag is dat veilig genoeg. Mijn hart klopt in mijn keel. Het kriebelt in mijn onderbuik. Ik ben opgewonden, dwars door de fysieke malaise en intense vermoeidheid heen. Zelfs tijdens mijn chemotraject wist Pim dit gevoel bij me op te roepen. Het stemt me hoopvol voor de toekomst. Misschien ben ik de uitzondering die de regel bevestigt. Misschien blijf ik lust ervaren – ook bij de libido vermorzelende antihormoonmedicatie die ik straks nog vijf jaar krijg.
We vallen elkaar in de armen. Pim kust mijn lippen, mijn hals. Hij masseert mijn billen met een gretigheid die me duizelig maakt. Pim wil me. En dat is me, zéker op dit moment, alles waard. Hij vertelt me hoe erg hij me gemist heeft.
Dan duwt hij me naar de slaapkamer. Niet voorzichtig, maar ruw. Dat is precies waar ik naar snak. Ik hou van mijn eigen man. Hij is de perfecte vader. Hij is mijn beste vriend, mijn maatje, mijn levenspartner. Maar in bed zijn we geen match. Nooit geweest. Hij wil huis-tuin-en-keukenseks. Ik niet. Ik wil aangepakt worden. Ik heb vaak geprobeerd er met hem over te praten, maar hij vindt mijn behoeftes plat en ordinair.
Je leeft maar één keer, en het is niet gezond om je seksuele verlangens te onderdrukken. Dat vond ik al voor ik ziek werd, maar nu ik leef in het licht van de dood, nog een beetje meer.
Ik voel me schuldig over mijn bedrog. Mijn man zorgt ontzettend goed voor me. Maar toch is het Pim die me door dit traject heen sleept. Mijn minnaar ziet me niet als patiënt. Bij hem heb ik een ‘kankerpauze’. In zijn bijzijn voel ik me niet ziek. Als ik Pim een paar uur zie, kan ik er daarna weer tegenaan met nieuwe energie. Ook vóór kanker had de seks met hem altijd een positief effect. Het stemt me mild en tevreden. Ik word er een betere moeder door, een leukere partner zelfs.
Het liegen zit me dwars. Maar voor mijn gevoel kán ik niet anders. Mijn man dwingt me tot dit bedrog. Waarom moet degene die meer wil altijd concessies doen? Waarom is mijn man niet bereid een beetje mee te bewegen? Waarom snapt hij niet, dat hij mijn verlangens niet wegneemt, door de deur steeds in mijn gezicht dicht te gooien, door al mijn wensen en voorstellen af te doen als absurd? Pim doet dat niet. Bij Pim kan ik mezelf zijn.
Ik laat me achterover op het bed vallen. Pim kijkt naar me, terwijl hij zich langzaam uitkleedt. Hij vertelt me hoe mooi ik ben, hoe sexy. Hij vertelt dat hij de hele dag door over me fantaseert, hij vertelt hoe graag hij me wil neuken. Hárd. Dan komt hij naakt naast me liggen. Hij streelt mijn buik. Ik zie dat hij naar de plek kijkt waar mijn borst zat. Ik hou mijn adem in.
“Ik weet zeker dat ik je nog steeds even mooi vind”, zegt hij dan. Hij meent het. Dat zie ik. Het ontroert me. “Mag ik kijken, zonder bh?” vraagt hij dan. Ik schud resoluut met mijn hoofd. “Nee. Daar ben ik nog niet klaar voor. Misschien later.”
Zonder wat te zeggen trekt Pim me boven op hem. Ik wrijf met mijn kruis over zijn erectie. Hij kreunt, pakt mijn heupen vast en knijpt erin. Hij komt een beetje omhoog, slaat me op mijn kont, eerst zacht dan harder. Hij gromt, duwt me van hem af. “Ga staan”, beveelt hij. Ik doe wat hij zegt, leun tegen de vensterbank. Hij vingert me kundig. Dan duwt hij zijn erectie achterlangs bij me naar binnen, terwijl hij mijn clitoris blijft stimuleren. Hij stoot en stoot, tot ik alles vergeet – ook mijn geamputeerde borst – en alleen nog voel: ik lééf.
Eva (27): ‘Mijn hele leven lang ben ik niet romantisch aangeraakt en dat staat ook niet op de planning'
Marith Iedema schrijft over liefde, seks, relaties en over hoe het is om ernstig ziek te zijn. Ze is aan het herstellen van borstkanker en woont in Amsterdam met haar vriend en zoontje (4). Ze heeft vast ooit weer een spannend seksleven, maar voorlopig moet ze het doen met jullie verhalen.
Marith is auteur van de boeken: (S)experimenteren en Mijn lust en mijn leven en je kunt haar ook volgen via Instagram.
