De Oostenrijkse Viktoria Krug maakt gipsafdrukken van vulva’s, om ons ervan bewust te maken dat er meer dan één soort bestaat en dat iedere vulva normaal is.
Dat willen we natuurlijk zelf meemaken. Dus toen de Oostenrijkse in Nederland was, toog LINDA.-redacteur Robyn af naar haar werkplaats. En toegegeven: dat was best wel spannend.
Na het zien van Viktoria Krug’s Instagramaccount wist ik meteen: haar wil ik voor LINDA. spreken. Niet alleen verdient haar boodschap – iedere vulva is normaal – alle aandacht, de standbeeldjes zijn ook nog eens loei interessant. Die wil je toch zien?! Dus zo gezegd, zo gedaan. Ik sprak haar telefonisch en het interview verscheen online.
“Maar moet je het zelf dan ook niet proberen en die ervaring op pennen?”, werd er geroepen op de redactie. Ehh… met mijn poes bloot is tot daar aan toe, dat moet bij de waxsalon ook, maar die ervaring delen met vreemden? Dat is nogal wat. Zeker na alle reacties op het originele artikel. Die waren niet voor de poes (pun intended).
De tekst loopt verder onder de afbeelding.
Dit bericht op Instagram bekijken
Uiteindelijk besloot ik om het wél te doen. Niet alleen zou het goed zijn voor mijn eigen zelfbeeld, want eerlijk: ik was ook best wel eens onzeker over mijn eigen vrouwelijke onderdelen. Maar wie weet help ik er ook iemand mee die dit leest en Krug’s werk opzoekt. Ik voelde me namelijk stukken beter na het zien van al die verschillende poezen.
Zo kwam het dat ik dinsdagavond in de trein naar Laren zat, waar Krug tijdelijk haar werkplaats heeft opgezet. Met haar gipsmaterialen reist ze heel Europa door. Na een warm onthaal – een glas prosecco, knapperend haardvuur en een fotoboek met verschillende vulva’s – werd ik meteen met een moeilijke keuze opgezadeld. In welke van de 24 verschillende kleuren wilde ik mijn poes uiteindelijk ontvangen?
Na lang wikken en wegen – goud is grappig, kleur past beter bij m’n interieur – wordt het geel. En dan is het moment daar. Rok en string uit, benen wijd. Net als in de waxsalon. Ongemakkelijk is het geen moment. De gipsvloeistof voelt even koud aan, maar ik kan je vertellen: het voelt een stuk prettiger aan dan ontharingswax. En stukken minder pijnlijk.
Terwijl Krug druk in de weer is met het gips, kijk ik gebiologeerd toe via een handspiegeltje en lurk ik aan mijn derde glas prosecco. Laag na laag smeert ze het gips erop, waarna ze het boeltje afplakt met pleisters. Blijft het fijn mee op zijn plek zitten tijdens het drogen. Voor ik het weet mag het er weer af. Het hele gebeuren kan niet langer dan tien minuten geduurd hebben. En daarmee zit mijn werk er ook op: ik mag weer naar huis. Krug gaat van de gipsen mal nu een standbeeld maken en ‘m verven.
Of ik het eindresultaat een plekje geef in het zicht, durf ik nog niet te zeggen. Het is toch vrij in your face, zo’n standbeeld van je poes op de schouw. En ook behoorlijk persoonlijk. Echt niet iedereen die bij mij thuiskomt hoeft te zien hoe ik er daar beneden uit zie. Tegelijkertijd is het wel een goede gespreksstarter. Want over de verschillen in vulva’s, moet en kan nog veel meer gesproken worden. Ik heb nog even bedenktijd, want over een maand krijg ik hem pas in de brievenbus, mijn eigen vulva.
Elke dag een andere vulva met deze scheurkalender
