Afscheid nemen van een liefdesrelatie is niet leuk. En dat zal het ook nooit worden. Maar Letty van der Geest (73) kreeg te maken met een heuse relatieverslaving, waar ze jarenlange therapie voor nodig had.
Ze schrijft erover in haar boek Het leven is niet veel soeps – En andere geruststellende zinnetjes van Meneer Veltman. Hieronder lees je een aantal fragmenten.
Na een huwelijk en een lange relatie met de vader van haar kinderen, leert Letty Marco kennen. ‘Nu dan echt’, denkt ze. De man van haar leven, hier is-ie. Ze worden stapelverliefd en creëeren een samengesteld gezin. Niet de meest eenvoudige taak, want steeds vaker vragen zowel Letty als Marco’s dochters om zijn aandacht.
Letty schrijft: ‘Wat ik wilde was de belangrijkste zijn. Maar dat was ik natuurlijk niet, zijn kinderen stonden op nummer één. Dan kwam er heel lang niets en dan kwam ik. Op het moment dat een van de kinderen een beroep op hem deed, op wat voor moment dan ook, bestond ik niet meer. Zijn dochters en ik trokken aan hem. Ik snapte wel dat dat voor hem onhoudbaar was.’
De verliefdheid slaat om in een relatieverslaving. Ze ziet steeds meer ‘bewijzen’ dat Marco minder aandacht voor haar heeft. ‘Als we gingen slapen en hij ging op zijn andere zij liggen, voelde dat voor mij alsof hij zich wegdraaide en mij achterliet. Zelfs toen hij een nieuwe trui kocht, was ik jaloers. Ik moest degene zijn die hem warm hield. Mijn hele binnenste lag bij hem. Ik was leeg en verlamd, teleurgesteld en wist niet waar ik het zoeken moest.’
'Vriendschapsverdriet' voelt als rouwen: wat doe je als je een goede vriend(in) verliest?
In de loop van hun tweede jaar samen voelt Letty dat hij steeds meer afstand neemt. Ze klampt zich steeds meer aan hem vast. ‘In betere tijden zou je dat positief labelen en doorzettingsvermogen noemen, maar ik raakte in een soort psychose. Ik kon niets meer verdragen. Alles voelde als verlaten worden en ik verkeerde voortdurend in opperste staat van paraatheid. Ik raakte mezelf totaal kwijt. Ik hield van hem en wilde hem. Zelfs toen hij mij allang niet meer wilde, bleef ik; ik kon helemaal niet weg. Opgeven was geen optie.
Maar hij wilde mij niet meer, zei hij. Het feit dat hij voortdurend moest kiezen tussen zijn kinderen en mij, werd hem te veel. Na anderhalf jaar samenwonen wilde hij zijn leven terug. Hij wilde dat ik wegging. Ik was verbijsterd en kon dat niet geloven.’
In plaats van zich neerleggen bij Marco’s beslissing doet Letty alles wat ze ooit heeft geleerd om haar liefde terug te winnen. Ze weet precies waar hij gevoelig voor is en waarmee ze hem kan overhalen. Bij het kleinste beetje succes heeft ze weer hoop voor tien en kan ze weer een dag door. ‘De pijn bleef, de angst voor het grote verlies werd ondraaglijk. Want ondanks de nachten, de uitjes die ik van hem aftroggelde, bleef hij volhouden dat hij mij niet meer wilde. ‘Ik wil je niet kwijt’, smeekte ik. ‘Maar je hébt me helemaal niet meer!’, zei hij dan. En daar was ik het dus niet mee eens.’
Toch vindt Letty uiteindelijk een nieuw huis en lijkt de relatie dan toch écht voorbij. Ze begint vol frisse moed aan de nieuwe start, maar nu ze noodgedwongen meer tijd voor zichzelf heeft, steekt haar oude depressie weer de kop op. Ze heeft geen doel meer en wendt zich tot de spiritualiteit om antwoorden te vinden. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan: de relatieverslaving laait weer op.
‘Ik kwam met allerlei argumenten en plannen die ervoor zouden zorgen dat mijn liefste alsnog tot inkeer zou komen en voor mij zou kiezen. Ellenlange brieven schreef ik hem waarin ik uitlegde hoe het allemaal zat, wat ik voor hem voelde en wat hij zou moeten doen. Als we alles anders zouden doen, zouden we toch samen kunnen zijn.’
Haar behoefte om samen te zijn, helemaal in iemand op te gaan, is ongelooflijk hardnekkig. ‘Waar ik al die kracht en energie vandaan haalde? Dat weet ik niet meer, maar wél dat ik het zelf als een positieve eigenschap labelde. Ik zette immers door, ik was sterk en trouw, ik wist wat liefde was. Ik werkte aan de relatie, we zouden hier uitkomen, ga zo maar door. Maar als ik Meneer Veltman, mijn therapeut, moest geloven kon je het ook heel anders noemen: drammen, manipuleren, iemand anders niet serieus nemen.
Hij zei: ‘U probeert in uw eentje de loop van een rivier te veranderen. Dat lukt niet. U kunt er beter een kanaal ernaast graven en uw eigen weg gaan. U kunt niet iemand dwingen van u te houden op precies de manier waarop u dat wilt. Meneer hoeft niet iets te doen wat hij niet wil. En u hoeft niet eens te begrijpen waarom niet.”
‘Het heeft meerdere jaren iedere week therapie bij Meneer Veltman gekost voordat ik ook maar begon te beseffen dat het echt anders moest. Ik leerde dat mijn patronen herleid konden worden naar een emotioneel onbeschikbare ouder. In feite moest ik leren álles anders te doen, ik mocht mijn instinct niet meer volgen. Alles wat mij mij maakte moest ik achterlaten. Naar mijn gevoel bleef ik met niets achter en moest ik op Meneer Veltman durven varen om een nieuwe weg in te kunnen slaan.
Al met al zou ik daar meer dan twaalf jaar over doen. Soms tegenstribbelend, soms met aarzelende stappen voorwaarts. Maar ik ben trots, en dankbaar, dat ik al mijn oude vooroordelen en gewoonten heb losgelaten. Dat ik heb durven vertrouwen op iets totaal nieuws.’
Letty (beeld: Werry Crone)
Letty’s boek over haar relatieverslaving, Het leven is niet veel soeps, is te bestellen bij iedere boekhandel.
Maria (48) ging op Tinder voor seksuele ontwikkeling: 'Getrouwde mannen zijn attenter'
