Twee maanden hormonen. Dat was alles wat ik nodig had om me afwisselend een superheld én een totaal wrak te voelen.
'We moeten het hebben over hoe hormonen je dagelijks leven beïnvloeden. Want het is niet mals'
Tijdens mijn drie jaar durende ICSI-traject heb ik ongeveer twee maanden extra hormonen toegediend gekregen. Soms was dat fantastisch en soms zoog het alle vreugde uit m’n ziel. Acht weken; op een traject van drie jaar. Er zijn echt een heleboel stellen waarbij de vrouw veel langer of vaker hormonen toegediend krijgt om hun kinderwens – hopelijk – te vervullen. We moeten het daarom eens hebben over hoe hormonale injecties (of hormonen überhaupt) je dagelijks leven beïnvloeden. Want het is niet mals.
Spuiten en slikken
Voor mij begon de hormoonrollercoaster in april 2021. Als voorbereiding op m’n eicelpunctie slikte ik Primolut, zette een tijdlang iedere avond een prik Rekovelle in mijn buik, voegde daar na zes dagen nog eens dagelijks een prik Fyremadel in mijn bovenbeen aan toe en spoot op dag 11 ook nog iets dat Decapeptyl heet. Klinkt heftig, maar dat was het helemaal niet. Veel spuiten en slikken, dat wel, maar mentaal voelde ik me fantastisch. Vooral die Rekovelle liet me voelen alsof ik de hele wereld aankon; vol zelfvertrouwen en totaal euforisch. Heerlijk, deze hormooncocktail!
Een fertiliteitstraject is voor iedereen anders, maar déze hormonale verrassingspunch beviel mij – en mijn door PCOS verstoorde hormonale systeem – werkelijk uitstekend. Het volgende moment was echter totaal het tegenovergestelde. Na de eicelpunctie in mei 2021 brak een periode aan waarin m’n lijf moest worden klaargemaakt voor de eerste terugplaatsing. Dit deden we door middel van medicijnen, en die vond ik niet mals.
Gamechanger
Mijn cyclus moest opnieuw opstarten voor de eerste terugplaatsing. Hiervoor slikte ik iedere dag een pil Progynova en dat was een echte gamechanger. Eerst één pil per dag, later twee, toen drie. En met iedere extra pil die ik slikte, doofde mijn vrolijkheidsvonk een beetje meer. Ik kan het ’t best omschrijven als een pil die werkelijk alle levensvreugde uit me zoog. Normaal ben ik écht een optimist, maar door dit simpele pilletje veranderde ik in een snoeiharde pessimist.
'Er hangt nog een heleboel schaamte rondom het idee dat het niet lukt om zwanger te worden, ik voel dat ook'
Waar ik me eerst weken heel goed had gevoeld, voelde ik me nu echt een wrak en stond mijn blik standaard op onweer. Rij bij de bloemenstal? WOEST was ik. Even lekker uit eten op het strand? Alleen maar geïrriteerd door het lawaai van een bulderende zee en zandkorrels overal. En dat is echt niets voor mij; het strand is mijn meest favoriete plek op de hele wereld, en ik heb me nog nooit geërgerd aan één zandkorrel op een plek die het licht niet ziet.
Hormonale achtbaan
Ondertussen gaat je normale leven natuurlijk gewoon door. Bij mij wisten mijn manager en vrienden dat ik aan de hormonen zat, maar ik blijf het schrijven in deze columns; ik denk vaak aan vrouwen zoals een juf of verpleegkundige die aardig moeten blijven terwijl ze deze hormonale achtbaan doorstaan. Diep respect voor die vrouwen, en we mogen er wel eens wat vaker voor ze zijn.
Als er iets is dat ik heb geleerd van deze twee maanden van totale ups en diepe, diepe downs, dan is het wel hoe groot de invloed van hormonen is op je dagelijks leven. Dat een rasoptimist als ik zó in de negativiteit kan omslaan, heeft mijn ogen echt geopend. Sindsdien ben ik veel zachter geworden, voor mezelf én voor andere vrouwen met een cyclus. We doen ons best.
Mysterieuze superkracht
En het houdt niet op, na zo’n traject. Als je zwanger raakt, begint de hormonale achtbaan weer van voren af aan. As we speak, 14 weken zwanger, zit ik midden in die chaos. Het ene moment lig ik te huilen van het lachen, het volgende moment huil ik hysterisch omdat ik niet weet waarom ik huil. En welk hormoon dat nou precies veroorzaakt? Geen idee. Ik ben maar gewoon die zwangere vrouw die te pas en te onpas haar emoties laat stromen of tegen je snauwt of je overspoelt met meer liefde dan ik ooit gevoeld heb. “Hang in there!” zou ik willen zeggen tegen iedereen in mijn omgeving (en mezelf).
Wat me fascineert, is hoe hormonen iedere keer anders werken. Hoe een kleine verandering in dosis een enorm verschil kan zijn. Bovendien voelde ik me bij mijn zwangerschap van Morris vreselijk pessimistisch en down, terwijl ik me tijdens mijn zwangerschap nu – ondanks de vermoeidheid – sterk, mooi en zelfverzekerd voel. Wat dat betreft blijven hormonen een soort mysterieuze superkrachten. Soms maken ze je een superheld, soms trekken ze je onderuit.
Begrip
Kortom: hormonale injecties, pillen en überhaupt hormonen hebben een enorme impact op je dagelijks leven. En dan heb ik het slechts twee maanden écht meegemaakt. Ik kan alleen maar pleiten voor meer begrip voor hormonale schommelingen – voor vrouwen van iedere leeftijd. Lees erover, wees lief voor jezelf en anderen, en vooral: luister naar je gevoel. Je bent sterker dan je denkt, ook als je je even niet zo’n eindbaas voelt.
'Traject of geen traject: laten we die pijnlijke vraag wanneer je eindelijk aan kinderen begint voortaan verbieden'
Leonie ter Veld
Leonie ter Veld (34) is influencer en foodblogger en werd voornamelijk bekend door haar blog Gewoon wat een studentje ’s avonds eet. Inmiddels heeft Leonie vier kookboeken op haar naam staan en schrijft ze over veel meer dan eten, zo ook over haar vruchtbaarheidstraject.
Leonie heeft PCOS en haar partner Jan geen zaadleiders, waardoor ze op natuurlijke wijze geen kinderen kunnen krijgen. Met behulp van een ICSI-traject worden Leonie en Jan in 2023 ouders van Morris. Nu schrijft Leonie voor LINDA. over haar weg naar een tweede kind, en alles wat er bij een vruchtbaarheidstraject komt kijken.
