Liesbeth Rasker (35) runt een Instagram-café waar elke maandag duizenden vrouwen (en een handvol mannen) elkaar advies geven. Speciaal voor LINDA. licht de kroegbaas een gespreksonderwerp toe.
In aflevering 30: ‘Mijn nieuwe buurvrouw wil dolgraag vriendinnen worden, ik niet. Hoe vriendelijk het contact te stoppen?’
Ooit ontmoette ik ’s nachts na een dronken avond in mijn straat een knappe man, waarmee ik toen na een kort praatje opeens stond te zoenen. Waarop hij zei: “Ga je mee naar mijn huis?”, en toen bleek zijn huis drie deuren naast mijn huis te zijn. De point of no return was toen wel al bereikt en, ach kan mij het ook allemaal schelen, dacht ik toen.
Maar later bleek het toch wel verdomd vervelend, zo’n ex-one night stand in de straat. Mijn straat is namelijk eerder een soort steeg. Het is moeilijk elkaar te ontlopen, waardoor ik hem na die nacht voortdurend tegenkwam. Dat hóeft allemaal niet erg te zijn, maar in dit geval vond ik het toch irritant. Een vriendin van mij ging ooit daten met de man in het appartement boven haar, die steeds contact met haar zocht. Dat was even leuk, maar liep al snel uit op een ramp omdat hij een gek bleek te zijn. Ze is uiteindelijk zelfs door hem verhuisd.
Persoonlijk heb ik dan ook als vuistregel dat daten met buren over het algemeen niet aan te raden is. Naast een ex-scharrel/geliefde/ONS wonen, pfoe, ik heb meer exen waarbij ik dat níet zou willen dan wel. Sowieso is enige vorm van ellende met mensen waar je letterlijk niet aan kunt ontkomen omdat ze in jouw pand of straat wonen, gewoon heel, heel vervelend.
De vraag van de vraagsteller deed me dan ook vooral denken aan die vriendin van mij met de bovenbuurman, die gek bleek te zijn. In het begin was hij gezellig en leuk, vriendschap werd daten, maar daarna ontpopte hij zich dus als een stalker, een gek, een echt enge man. In eerste instantie was ik dan ook geneigd om te zeggen: “Hou haar op afstand!”, maar later dacht ik daar toch genuanceerder over.
Want vrijwel elke week lees ik in de Kroeg verhalen van mensen die net zijn verhuisd en op zoek zijn naar nieuwe vrienden. Hoe eenzaam dat kan zijn, je eigen vrienden en familie achterlaten en dan helemaal opnieuw beginnen. Echt, ik geef het je te doen. Stel dat de nieuwe buurvrouw ook zo iemand is, en gewoon probeert een nieuw contact te leggen. Ik weet niet of ze het ook bij de rest van de straat doet of alleen bij deze vraagsteller. En aangezien ik ook een agenda heb die een maand van tevoren al zo goed als vol zit, begrijp ik dat je soms gewoon geen tijd hebt voor een nieuw iemand.
En misschien hebben jullie wel al contact gehad en is het gewoon een strontvervelend mens, onaardig wellicht zelfs. Maar ergens denk ik ook, we moeten wat meer omzien naar elkaar. Is er wellicht een tussenweg te vinden? Dus wel gewoon normaal vriendelijk contact, maar niet meteen een volledige vriendschap? Veel van de adviezen die binnenkwamen hadden als strekking ‘meteen duidelijk zijn en zeggen dat je hier geen zin in hebt’, maar mijn hart breekt ook een beetje bij de gedachte aan die vrouw, die zo haar best doet en na die afwijzing alleen thuis op de bank zit.
Misschien kun je een keer iets met elkaar drinken, even uitvlooien hoe haar leven eruit ziet. Heeft ze andere mensen om haar heen? Haar leven is niet jouw verantwoordelijkheid, maar je hebt wel echt meer aan goede buur dan aan een verre vriend. Als zij überhaupt geen vrienden heeft, is het misschien wat overweldigend dat ze zich op jou stort, maar we moeten er soms ook gewoon een beetje voor elkaar zijn. Binnen duidelijke grenzen natuurlijk.
‘Ohhhh ik ben zo’n buurvrouw die mensen vraagt om een kopie thee te drinken. Vind het fijn om de mensen in de buurt te kennen, maar hoef niet vriendinnen te worden. Maar dat je af en toe een blik tomaten of een boor kunt lenen is chill en daarvoor wil je in ieder geval toch een klein praatje hebben gemaakt? Ben benieuwd dus of die buurvrouw echt “vriendinnen” wil worden of gewoon een beetje wil weten wie er naast haar woont.’
‘Net zoals met daten. Ik vind je een aardige buurvrouw, maar ik heb geen behoefte aan een innige vriendschap. Recht door zee en eerlijk zijn :).’
‘Had ik ook maar dan met beetje sneue en enge buurman. Woon net drie maanden in eigen huis en eindeloos appjes en excuusjes verzinnen om buiten tegen me aan te praten. Wilde eerst heel boos worden omdat hij me een onprettig gevoel gaf, maar op advies van vriendin gezegd dat ik nieuwsgierigheid en behoefte aan contact begrijp, maar ik die behoefte niet heb en het contact graag wil beperken tot de nodige buurzaken. Ik denk dat eerlijkheid en duidelijkheid het beste werkt, hij reageerde ook prima en sindsdien lekker rustig. Moeilijk, maar toch gewoon zeggen en proberen bij jezelf te houden/ander niet persoonlijk afwijzen, zodat je wel prima naast elkaar kunt leven.’
‘Oef ja heb ik ook, maar wil gewoon niet m’n trappenhuis in en ‘overly’ sociaal moeten doen? Of excuses verzinnen voor niet afspreken als ze weet dat ik thuis ben? Ben drankje gaan doen met buuf en roep sindsdien vooral: ‘ja gezellig moeten we idd weer eens doen’ en neem dan lafjes nul initiatief.’
‘Omg ik had dit! Alleen dan omgekeerd. Ze heeft me geghost nadat ze me twee keer heeft afgezegd. Hint was wel duidelijk, maar wel onaardig en awkward als ik haar nu tegenkom.’
‘Wel echt handig om een goede buur te hebben!!!! Dus ik zou het contact tot het minimum beperken, nergens écht op ingaan en vooral zelf niks voorstellen, maar het contact helemaal beëindigen why? Ik loop op het moment door gescheurde enkelbanden op krukken en ben heel blij dat mijn buur mijn vuilniszakken weggooit en een boodschap voor me haalt!’
Maandenlang niet in slaap komen: 'Neem het serieus, trek aan de bel en slaap lekker'
Liesbeth is schrijver en podcastmaker (van onder andere ‘De Dienst’ en ‘Dag voor Dag’), en sinds een jaar digitale kroegbaas. Ze woont in Amsterdam met haar poes Disco, was in een vorig leven altijd op reis, en als ze later groot is hoopt ze de helft van het jaar op een Italiaanse heuveltop te wonen.
