Eva* (31) is na jaren samenwonen weer vrijgezel, en dat bevalt prima. Op het daten na. In sprookjes gelovende mannen die nog thuis wonen, geen gehoor meer na ‘de leukste date ooit’ of bindingsangst (bij beide partijen): het is gewoon ruk.
Eva: 'In plaats van een afscheidszoen, kotste hij mijn schoenen onder'
Toch blijft ze het proberen, want iedereen wil af en toe wat gefriemel aan het lichaam. Deze keer: Het liquid dinner.
De perfecte apper
Gezien veel van mijn romances online beginnen via één van de beschikbare apps, vind ik het steeds belangrijker hoe mannen zijn in hun app-communicatie. Spelfouten, reactietijd, humor – alles wordt meegenomen. En deze recente match slaagde met vlag en wimpel voor al mijn criteria. Geen enkele fout met -dt, hij liet me niet dagen wachten én kwam grappig over op de app. Ding ding ding, we have a winner.
We zouden die week erna samen wat gaan drinken, omdat we vanwege onze drukke agenda’s niet eerder tijd hadden. Maar inmiddels appten we de hele dag door, dus toen hij vrijdagavond vroeg waar ik uithing en voorstelde om later nog ergens te meeten, leek me dat een uitstekend plan. Die date een weekje naar voren schuiven? Top plan, en deze spontaniteit kon ik ook wel waarderen.
Liquid dinner
Er was alleen één klein, maar redelijk cruciaal verschil: ik werkte die dag thuis, en hij op kantoor, waar hij was blijven hangen voor de vrijmibo. Vervolgens was hij met collega’s de stad verder ingegaan. Een liquid dinner, dus. Beter gezegd: een liquid tiengangendiner, alleen wist ik dat toen niet.
Want ik was thuis allerlei outfits aan het passen, omdat ik wel een goede eerste indruk wilde maken. Goed, ik had thuis wel een glas wijn ingeschonken tegen de gezonde spanning, maar dat leek me niet meer dan normaal. Dat hij rond die tijd al een paar uur in een vat bier zwom, daar had ik geen seconde rekening mee gehouden. Zijn gebrek aan spelfouten bleken alcoholbestendig te zijn – een gave, maar wel best bedrieglijk voor zijn daadwerkelijke status.
Eva: 'Hij vertelde later dat ik nu in hun huis bekend sta als De Schreeuw'
Verwachtingsmanagement
We hadden afgesproken in een bruine kroeg in de stad, eentje waar ik vaker geweest ben en waar het druk, maar altijd gezellig is. Niet de beste plek om diepgaande gesprekken te voeren, maar dat hoefde van mij ook niet per se. Toen ik aankwam zag ik het al: ramvol. Maar goed, we konden altijd nog ergens anders heen als het te irritant werd.
Dat hij absoluut niet van plan was om ergens anders heen te gaan, had ik al snel door. Ik spotte hem aan de bar, druk pratend met een man of drie. En aan hun houdingen te zien waren het geen vreemden van elkaar. Best apart, vond ik. En een beetje jammer. Maar goed, ik pas m’n verwachtingen gewoon iets aan, dacht ik.
Werkborrel
Toen hij mij ook in het vizier kreeg, enthousiast zwaaide en naar hem toe wenkte, werd ik verwelkomd door de grootste alcoholwalm die ik in mijn leven heb geroken. Afkomstig van mijn date, en zijn drie vrienden – collega’s, kwam ik achter toen ik werd voorgesteld. Sterker nog, driekwart van de kroeg waren zijn collega’s. Het leek wel alsof ik een studentenvereniging was binnengestapt, en zo rook het ook.
Zijn collega’s leken het allemaal doodnormaal te vinden dat hij een date naar deze kroeg liet komen en binnen vijf seconden had ik een versgetapt biertje in mijn hand. Verzorgend waren ze in ieder geval wel, want ik heb de hele avond niet met een leeg glas gestaan. En oprecht: het was best gezellig, al was het niet bepaald romantisch te noemen.
Eva: 'Ondanks al m'n zenuwen ging de date voorspoedig, tot we bij gang zeven aankwamen'
Rechteroog linkerbroekzak
De inhaalslag die ik zou moeten maken om op hun niveau te komen was onmogelijk, en had ik bovendien totaal geen zin in. En hoe foutloos hij appte, hoe meer hij in het echt met dubbele tong ging praten. En ging wankelen. En meermaals van zijn kruk gleed. Toen zijn rechteroog in zijn linkerbroekzak leek te zitten, vond ik het wel welletjes geweest. “Ik loop met je mee!”, riep hij uit toen ik zei dat ik naar huis ging.
Dat er niet gezoend ging worden, leek mij al vrij duidelijk. Maar hé, hij was in ieder geval nog wel zo’n gentleman dat hij me naar mijn fietst bracht. Hij stamelde daar iets dat hij het gezellig vond, dat het jammer was dat ik wegging, dat hij het gezellig vond, dat hij leuke collega’s heeft (dat was geen vraag aan mij of ik dat vond, hij deelde het gewoon mee) en voor de derde keer dat hij het gezellig vond. En toen boog hij toch naar mijn gezicht toe, om voor die afscheidszoen te gaan.
Dacht ik.
In werkelijkheid kotste hij in een nanoseconde volledig mijn schoenen onder. Mijn schoenen, die ik met zorgvuldigheid had uitgezocht voor deze date. Mijn schoenen, die open pumps waren, want dat stond zo leuk bij deze broek. Onder. De. Kots.
Excuses
“Sorry, sorry, sorry”, stamelde hij, met een half verstaanbaar excuus dat hij nog niets had gegeten die avond en misschien iets teveel had gedronken. Jóh. Ik was too stunned to speak en heb zonder een antwoord te geven mijn fiets gepakt en ben naar huis gefietst. Daar heb ik voor mijn gevoel een uur gedoucht en mijn voeten schoon geschrobd totdat het pijn deed.
En het allermooiste? Ik heb vervolgens nóóit meer iets van hem vernomen. Geen sorry, geen appje, niets. Ik ben ondergekotst en vervolgens geghost. Een persoonlijk nieuw dieptepunt. Voor mij dan. Ik twijfel oprecht of hij zich überhaupt nog kan herinneren dat ik er die avond was – misschien denkt hij wel dat ik hém heb geghost. Want op die geplande date ben ik uiteraard niet komen opdagen.
Eva: 'Na twee minuten in bed gebeurde er iets waardoor ik droger dan de Sahara werd'
