Daten vind ik maar een lastig iets. Het zou zo leuk moeten zijn, elkaar leren kennen, maar in werkelijkheid is het een soort mijnenveld. Stap je op een mijn? Bam, ontploft, je bent af – die vervolgdate zit er niet in.
En dat kan ‘m in een heel klein hoekje zitten, maar het grootste struikelblok is volgens mij bekend. De grootste mijn in datingland: De Rekening.
Dat vind ik toch zo’n fascinerend moment van de date; wanneer de rekening op tafel wordt gelegd en er een soort van dans om dat papiertje begint. Wie pakt hem als eerste? Zal de ander aanbieden om te betalen, of te splitten? Gaan er Tikkies gestuurd worden? Ik heb vaak het idee dat beide partijen tijdens dit moment on edge zijn, alsof ze op een enorme plottwist in een spannende film anticiperen.
En toch is dit ook een heel ouderwets moment, want vaak wordt verwacht dat de man betaalt. De autodeur voor je opendoen, je stoel aanschuiven – dat hoeft van ons allemaal niet meer. Maar de rekening betalen op de eerste date? Dat is bij velen toch wel echt een must; als je die tweede date tenminste wil. Tsja, om heel eerlijk te zijn vind ik dat toch wel een tikkeltje ouderwets.
'Er zijn slechts twee momenten per jaar dat ik baal van vrijgezel zijn, en die staan allebei voor de deur'
De rekening pakken vind ik geen enkel probleem, niet op de eerste date en ook niet op een date daarna, maar toch heb ook ik zo mijn etiquette bij dit moment. Mijn gouden regel is; wie de date initieert, die betaalt. Dus als ik dat ben, dan pak ik de rekening – en andersom. Maar als er íets is dat alle aantrekkingskracht voor mij als sneeuw voor de zon doet verdwijnen, is het wel splitten of Tikkies sturen. Daar gaan mijn nekharen oprecht van overeind staan. Maar ik vind het wel altijd zo netjes staan als de ander aanbiedt om (deels) te betalen.
Zie je? Het is een míjnenveld, die rekening. Want mijn date is natuurlijk niet op de hoogte van mijn etiquette, en houdt er weer zijn eigen regels op na. Zo heb ik ook wel eens een date voorgesteld waarbij hij zich in zijn ego geraakt voelde omdat ik de rekening oppakte (zijn woorden, niet de mijne). Totaal niet mijn bedoeling natuurlijk; ik wilde gewoon dat ongemakkelijke moment zo snel mogelijk uit de weg hebben. Wist ik veel dat ik vol in zijn mijnenveld was gaan rollen en dat álle bommen afgingen.
Want vrouwen zijn niet de enige die vasthouden aan deze, naar mijn mening ouderwetse, rule of thumb. Ook mannen hebben hier vaak een sterke visie op, die varieert van ‘ik betaal op de eerste date, anders voel ik me voor schut staan’ tot ‘ik vind het aantrekkelijk als zij als eerst de rekening pakt’. Gevolg: je hebt bijna een 50/50 kans om het verkeerd te doen. En gezien mijn geluk, pak ik vast de verkeerde keuze.
De meest dodelijke combinatie is trouwens de man die erop staat te betalen, en ik, die de date had voorgesteld en een ontzettende people pleaser kan zijn. Ik geloof dat we vijf minuten lang ‘nee, ík betaal’, en ‘nee echt, laat míj betalen’ heen en weer hebben gekaatst. Het werd uiteindelijk geen liefde (joh) en was minstens een net zo cringe variant op ‘nee, jíj moet ophangen’.
Het zal me oprecht niet verbazen als datingapps dit uiteindelijk als functie toevoegen in je profiel. Dat je naast je hobby’s, woonplaats en passies ook een ‘ja’ of ‘nee’ functie kunt hebben voor je betaalvoorkeur op de eerste date. Zou enorm schelen voor een chronische overdenker als ik, want nu ben ik de nacht voor een date alle mogelijke betaalscenario’s in mijn hoofd aan het afspelen. Ook niet prettig.
'Mijn gebrek aan een kinderwens heeft mij vroeger best onzeker gemaakt'
