Laat ik voorop stellen dat ik echt de allerslechtste dater in de geschiedenis van het daten ben. Ik vind het zó spannend en eng dat ik eigenlijk zonder twijfel altijd (asociaal lastminute) afzeg.
Je ziet weleens memes voorbij komen van vrouwen die met een maskertje op in bed liggen te wachten tot de ware voorbij komt. Ik vraag me serieus af of de maker daarvan toevallig bij mij naar binnen heeft gegluurd, want dat is precies hoe ik in mijn liefdesleven sta.
Om het een afwachtende houding te noemen is dan ook het understatement van de eeuw. Maar sinds ik dertig ben geworden realiseer ik me dat het anders moet. Héél anders.
Eerder kon je nog leuke mensen ontmoeten tijdens het uitgaan. In Amsterdamse parels als de Bubbels en de Cooldown heb ik toch best wat leuke mannen aan de haak geslagen. Ging ik daarna dan wél met ze daten? Euh, nee. Ik bleef met hen sms’en (side note: hoeveel ontspannener was sms’en dan WhatsApp? Dat mis ik serieus) en dan spraken we weer in de nachtelijke uurtjes af in diezelfde foute tent – tot dat zo vaak was gebeurd dat ik me enigszins comfortabel bij ze voelde. Dan pas durfde ik af te spreken vóór twaalf uur ’s nachts, met z’n tweeën in een cafeetje.
Waar deze intens grote date-angst vandaan komt weet ik niet – daar zal een psycholoog vast helemaal op losgaan. Maar ik weet wel: dit moet veranderen. Want na de dertig kom ik nagenoeg nooit meer in de tenten waar liedjes gemiddeld twintig seconden gedraaid worden voor de volgende alweer wordt ingezet, en in de kroeg praat ik liever gewoon bij met mijn vrienden. Om me heen kijken voor een prins op een wit paard of een kikker die gezoend kan worden doe ik dus niet.
Daarmee maak ik het mezelf niet makkelijk, maar daten na je dertigste ís ook niet makkelijk. Er zit zo gigantisch veel verschil in de levensfases van mensen dat het echt enorme mazzel is als je een beetje gelijk loopt. In je dertigerjaren kun je zelf al klaar zijn voor een gezin, een huis in een Vinex-wijk en zaterdagochtend aanmoedigen langs het voetbalveld, en dan iemand aantreffen met het Peter Pan-syndroom die het liefst elke dag nog in de lampen hangt en van kater tot kater leeft. Verantwoordelijkheden? Alsjeblieft niet.
Dat zijn natuurlijk twee uitersten; daartussen zitten nog heel veel gradaties. Als je in je dertigerjaren gaat daten is het zaak dat je er zo snel mogelijk achterkomt in welke categorie je potentiële liefde zit. Het extreem casual daten van je twintigerjaren is helemaal verleden tijd; het is alsof je beiden voelt dat de klok is begonnen met tikken en je dus er zo snel mogelijk achter moet komen of een date genoeg potentie heeft.
Kasper van Kooten schrijft over daten op LINDA.nl: 'Soort snoepwinkel waarin je staat te janken als een kind, omdat er te veel keuze is'
En die druk geeft me dus ook weer enorme stress. Daten voelt naarmate je ouder wordt steeds meer als een sollicitatiegesprek. En hoe ouder je wordt, hoe meer minpunten je toch maar lijkt te accepteren — want de vijver wordt er niet groter op.
Integendeel. Waar ik het vroeger als Amsterdammer al een lange afstandsrelatie zou noemen als iemand in Amstelveen zou wonen, draai ik nu mijn hand niet om voor Utrecht. Woont iemand nog met huisgenoten terwijl diegene bijna veertig is? Ach, die heeft tenminste een dak boven zijn hoofd. En een éigen huis kopen, alleen? In deze economie?
En dus probeer ik me steeds meer op de doodenge datingmarkt te begeven. Dat gaat met baby steps. Ik vind het nog steeds doodeng en het voelt elke keer daadwerkelijk als een sollicitatiegesprek waarvan ik maar hoop door te gaan naar de volgende ronde. Het helpt ook niet dat ik een hopeloze romanticus ben; het liefst wil ik echt dat mijn prins op het witte paard mij met een geweldig groot gebaar voor zich probeert te winnen. À la Noah die een huis bouwt voor Allie in The Notebook, of Jack Black die Kate Winslet achterna vliegt om haar de liefde te verklaren zoals in The Holiday. Liefde zoals in de films.
Kortom: ik ben vooralsnog veel te delusional voor de huidige datingvijver. En dat ik stiekem wacht tot ik Harry Styles tegen het getatoeëerde lijf loop en het onvermijdelijke gebeurt (namelijk dat hij verliefd op me wordt), zal ook niet echt meehelpen.
Misha: 'Waar is een vent als je 'm nodig hebt, dacht ik toen ik twee ratten mijn huis in zag klimmen'
