Even eerlijk, wanneer heb jij voor het laatst de vader van je kinderen uitgebreid bemind? Geen snelle wip met een halfzachte penis, maar écht beminnen, met toeters en bellen, van urenlang voorspel tot gezamenlijke climax? De laatste keer dat mijn man en ik een poging waagden, werden we halverwege rücksichtslos gestoord door onze drie jarige zoon, die met een snottebel tot aan zijn kin in het schemerdonker verkondigde dat hij nu toch echt Sinterklaas in de dakgoot had gehoord. Sindsdien staan we zeker al een week of vijf droog. Ik zie de bevalling van mijn eerste kind niet alleen als het startschot van een intense nieuwe levensfase, maar ook als het begin van een rouwproces. Want wie een kind krijgt, verkrijgt veel meer dan dat kind alleen: nieuwe vrienden, een torenhoge hypotheek, verantwoordelijkheden, diepe emoties waarvan je niet wist dat ze bestonden en oneindig veel speelgoed, voorleesboekjes en sandalen in maat 23. Maar als nieuwe ouder word je ook gedwongen afscheid te nemen van veel vanzelfsprekendheden uit je ‘oude’ leven: verre reizen, een fit lijf, spontane weekendjes weg, een opgeruimd huis, schoongewassen kleren en eindeloos doorzakken met vrienden. Van al deze zaken staat wat mij betreft met stip op één: een uitbundig, onbevangen en broeierig seksleven. Plots ben jij moeder, in plaats van verleidster. Plots is hij verzorger, in plaats van jager. Je vagina is niet langer een veilige haven van genot en ontspanning, maar een werktuig – een door het baren beschadigd werktuig bovendien.

Ouders met jonge kinderen die zeggen dat ze twee keer per week sex hebben, geloof ik niet. Ik kan me er gewoon niks bij voorstellen. Het is ook niet niks allemaal: kinderen, carrières, poepluiers, sportclubjes, geldzorgen, verbouwingen – je zou om minder gortdroog worden. Vriendin G. weet precies waar ik het over heb. We zijn samen opgegroeid en kregen op ongeveer hetzelfde moment een vaste relatie en kinderen. “Als mijn man en ik ’s avonds – na ons werk, het drie uur durende voorleesritueel en de afwas – eindelijk in bed liggen, kunnen we geen pap meer zeggen. Laat staan sex hebben. Wat wél lukt in bed, is ruziemaken. Van die nare fluister ruzies, waarin je de irritaties van de dag afkaart. ‘Jij zou toch boodschappen doen na je werk?’, sis ik hem dan toe. ‘Nu moest ik een maaltijd zien te bereiden uit een half zakje pijnboompitten en een schimmelige courgette.’ Eigenlijk moet je zo’n ruzie natuurlijk afsluiten met spetterende goedmaakseks, maar dat komt er nooit van. Daar hebben we echt geen puf meer voor.” Het is pijnlijk herkenbaar. Ook mijn man W. en ik zijn ’s avonds te moe of te veel opgeslokt door het inplannen van vakanties en studiedagen om zin te maken. Wat ook al niet meehelpt, is dat we overdag te weinig tijd hebben voor onszelf en elkaar. De laatste keer dat we met z’n tweeën uitgebreid uit eten zijn geweest kan ik me niet heugen. Laatst dachten we: kom op, de lockdown is voorbij, laten we weer eens bij het restaurant aan de overkant oesters gaan eten en prosecco drinken, met de Baby Monitorapp als oppas. Nou, dat hebben we geweten. De trammelant begon al voor we goed en wel zaten, want de wifi van het restaurant deed het niet. Met de ober naast onze tafel voerde W. het netwerk steeds opnieuw in, zonder succes. Toch blijven proberen, want wanhopig. Ondertussen raakte ik steeds geïrriteerder, want je gaat toch twijfelen aan de technische capaciteiten van je partner op zo’n moment, en ook de ober begon zijn geduld te verliezen. In dubio, wat nu, het erop wagen? Nee, zonder babyfoon durven we het niet aan. Ober boos, duizendmaal excuses aanbieden. Dan naar huis, als geslagen honden, met een afhaalpizza onder de arm. Het kan aan ons liggen, maar na een dergelijk debacle zijn W. en ik gevloerd. En allesbehalve geil. Na de pizza gingen we naar bed, waar we elkaar met een droog kusje welterusten wensten. Zo tam is het tussen W. en mij in de slaapkamer heus niet altijd geweest. Vooral in het begin spatten de vonken ervan af. Elke ochtend – echt élke ochtend – werd W. wakker, geeuwde, rolde boven op me en vree met me. Wekenlang kwam ik schaamteloos te laat op mijn werk, in een van zijn kasjmieren truien, ongetwijfeld met de geur van bed en man nog in mijn ongewassen haren. Maar ook toen de wittebroodsweken voorbij waren, genoten we intens van elkaar. Ik weet nog goed hoe we tijdens een bloedhete zomernacht langzaam en uitgebreid de liefde bedreven. Liefde van de geoefende soort, waarbij je al een tijdje samen bent, geen remmingen meer hebt en precies weet wat de ander lekker vindt en wat niet. Omdat het zo warm was, hadden we de ramen wijd opengezet en speelde een zacht zomerbriesje voor airco. We gingen zo in elkaar op, dat we niet doorhadden dat onze oorverdovende seksgeluiden in de stille nacht onverbiddelijk heen en weer kaatsten tussen de gevels van het hofje aan de achterkant van ons huis. Tot er plots met veel kabaal vlak bij ons een raam openging en een buurman voor straf keihard mee begon te kreunen. Ook jeugdvriendin G. denkt met plezier terug aan haar kinderloze seks leven: “Op vakantie in Italië overnachtten we in een klein hotelletje, aan een romantisch plein in het centrum van Parma, met uitzicht op een oud klooster. De hotelkamer was helemaal bekleed met roze bloemetjesbehang, er hingen gouden rococo-kroonluchters en we sliepen in een enorm hemelbed. We maakten een avondwandeling door het historische stadscentrum en kochten rode wijn en knapperige focaccia, die we verorberden in onze kamer. Rond een uur of tien begon het opeens keihard te regenen en onweren. Met de ramen wagenwijd open vreeën we, te midden van dat donkere, daverende natuurgeweld, boven op de vensterbank. Geen vluggertje, maar trage sex, met alles erop en eraan. Of iemand ons gezien heeft? Geen idee, maar het kan bijna niet anders.”

Het vurigste moment tussen W. en mij vond plaats in Milaan, waar we overnachtten in een romantisch huurappartementje op driehoog, met gangen vol marmer en brons en uitzicht op een bloeiende binnentuin. De ochtend in kwestie moest ik om vijf uur op, om mijn terugvlucht van zeven uur te halen. W. had nog wat werkafspraken in Milaan, maar ik moest weer naar kantoor. Terwijl de taxi buiten wachtte, namen W. en ik afscheid in de deuropening van het appartement.