Negen maanden geleden kreeg Raymon de Jong (34) de diagnose alvleesklierkanker. In juli werd hij na terugkeer van de ziekte palliatief verklaard, maar daar legt hij zich niet bij neer. “Beter word ik niet meer, maar dat betekent ook niet dat ik aan het eind van het jaar dood ben.”
Op zijn Instagramkanaal ‘watkankeroverzeggen’ deelt hij zijn verhaal. “Als een soort therapie om van me af te schrijven”, zo vertelt hij.
Raymon woont samen met zijn vriend Bart en hun hond Cooper (voluit Cooper-James) in Amsterdam. Als zelfstandige heeft hij zijn zaken goed op orde en werkt hij als eindredacteur voor programma’s zoals Echte Gooische Moeders en Holland’s Next Top Model.
In november verandert echter alles. Ze zouden die maand op vakantie naar Kaapstad vertrekken, iets waar ze allebei enorm naar uitkeken, schrijft Raymon. Maar anderhalve week voor vertrek kleurt hij ineens geel. De huisarts vertrouwt het niet, en diezelfde middag zitten ze in het ziekenhuis.
Op zijn Instagram-kanaal deelt Raymon alle ins en outs over zijn ervaringen, zoals het moment dat hij tegenover de arts zit: ‘We vertellen dat we vooral haast hebben om te weten wat er aan de hand is, want we gaan bijna op vakantie en dat is op dat moment het allerbelangrijkste. Paraderen op de wijnboerderijen, Lion’s Head en de Tafelberg beklimmen, en doen waar we goed in zijn: eten, drinken en het leven vieren met een glas in de hand.’
In eerste instantie lijkt het om galstenen te gaan, waardoor de vakantie, als die op tijd worden verwijderd, gewoon kan doorgaan. Maar tijdens een gesprek met de MDL-arts, waarin wordt besproken waarom Raymon nog steeds geel ziet en blijft afvallen, vraagt de arts: “Hebben jullie wisselende seksuele contacten?” Was het maar zo’n feest, denkt Raymon grappend, maar hij antwoordt met nee. “Ik krijg het gevoel dat de arts misschien aan een leveraandoening zoals hepatitis denkt, en dat dit als eerste wordt gesuggereerd omdat we hier als twee mannen zitten.”
Na nog meer onderzoeken, zonder dat er galstenen werden gevonden en een kijkoperatie verder, komt dan eindelijk de uitslag. “Het is inderdaad waar we al bang voor waren. Kanker. KANKER. KANKER. KANKER. De uitslag die ik eigenlijk al zag aankomen, maar die je op het moment dat je het hoort compleet lam legt. Ik sta op en begin heen en weer te lopen, mijn krentenbol naar binnen duwend uit een combinatie van puur ongemak, frustratie en honger (ik kan nog steeds zo hard lachen als ik dit beeld weer voor me haal, krentenbol peuzelend dit nieuws ontvangen).”
Maar dan komt het moeilijkste vertelt Raymon: “Het aan mijn ouders en mijn broer, tevens mijn beste vriend, vertellen. Het is kanker, floep ik eruit. De reactie die volgt is iets wat tot dat moment de verdrietigste gebeurtenis in m’n leven is, niet wetend dat de rollercoaster pas net begint. Mijn grote, sterke broer, die ik altijd als flatliner omschrijf en zelden emotie toont, begint onbedaarlijk te huilen.
Op dat moment legt Bart zijn hand op Jordy’s been. Zelf kan ik niet huilen. Het is of mijn energie bewaren om de pijn te doorstaan, of huilen. Samen gaat niet. Jor blijft zichzelf herhalen: ‘Dat kan toch niet, dat mag toch niet, dit is toch fucking niet normaal’. En dat is precies wat het is. Fucking. Niet. Normaal.”
Inmiddels heeft Raymon een operatie en twaalf chemo’s in zes maanden achter de rug, en staat zijn eerste check-up voor de deur. Om te vieren dat de chemo’s voorbij zijn, gaan Raymon en zijn vriend Bart samen met vrienden naar Spanje. “We hadden de eerste zes maanden overleefd, het voelde heel feestelijk. Maar uiteraard hielden we in ons achterhoofd dat het terug zou kunnen komen.”
Foto van Raymon (op rechts) met zijn vriend Bart en hun hond Cooper. Tekst loopt door onder de foto.
Wat ook gebeurt, want eenmaal thuis blijkt het goed mis. Uit de onderzoeken blijkt dat de chemo niet genoeg effect heeft gehad. “Er zat letterlijk 20 dagen tussen mijn laatste chemo, de volgende chemokuur en het nieuws dat het weer terug was.”
Ook krijgt Raymon op dat moment het nieuws dat hij niet meer beter zal worden en de arts verklaart hem palliatief; alle behandelingen zijn nu levensverlengend. “Maar die boodschap dringt niet tot me door. Ik zei tegen de oncoloog: je kunt wel zeggen dat ik hieraan doodga, maar dat geloof ik niet, ik voel het niet zo, dus ik ga daar niet in mee.”
Om de groei van de tumor te stoppen en hopelijk te laten slinken, is Raymon begonnen aan een nieuwe reeks chemo’s, waarvan hij inmiddels de vierde behandeling achter de rug heeft. Eind deze maand volgt een scan die zal uitwijzen of deze kuur aanslaat. “Ik merk dat ik op die scan wacht. Ik heb een beloning nodig, iets dat me laat zien: dit is waar je het voor doet. Een soort aanmoediging, zeker nadat de vorige chemo niet genoeg effect had.”
Alles hangt nu af van deze chemokuur. “Als dit niet werkt, ben ik echt fucked. Maar als het aanslaat, ben ik half januari klaar en dan is het de vraag hoe lang we het volhouden. Misschien kan ik daarna deelnemen aan een nieuw onderzoekstraject dat een positief effect kan hebben, waarmee ik het wellicht nog met een aantal jaar kan rekken. Maar als het niet aanslaat, is de kans reëel dat ik er over een half jaar niet meer ben.”
Foto van Raymon waarbij hij zijn eerste chemokuur krijgt. Tekst loopt door onder de foto.
Hoewel Raymon probeert positief te blijven, zijn er ook momenten waarop hij het moeilijk heeft. “Een paar dagen geleden lag ik jankend in bed, met zoveel pijn dat ik dacht: hoe lang houd ik dit nog vol? Voor het eerst begon ik na te denken over kwaliteit van leven. Ik dacht altijd dat dat pas zou spelen als je uitgemergeld in een rolstoel zit met een kotsemmer ernaast, maar dat beeld is veranderd. Soms ben ik zo intens moe en voel ik me zo alleen dat ik me afvraag: wat heeft dit nog voor zin? Dan komen die donkere gedachten ineens op.”
Maar als de kuur aanslaat, durft Raymon weer verder vooruit te kijken dan de komende maanden. In dat geval wil hij ook graag zijn werk voor Echte Gooische Moeders hervatten, mocht daar weer een nieuw seizoen van komen op Videoland. “Het mooie aan dat programma is dat we altijd zeggen: ‘We genezen geen kanker, maar we maken wel een programma waar mensen plezier aan beleven, even van kunnen ontspannen en ook dat is belangrijk’. Naast de humor snijden we ook belangrijke onderwerpen aan als depressies, verlies, IVF trajecten en kunnen de moeders met hun verhaal een inspiratie zijn.”
En dat is precies waarom Raymon zijn verhaal deelt. “Ik wil mensen iets meegeven. Vooral dat we allemaal wat minder moeten zeiken in het leven. Het is zo zonde dat je dat vaak pas beseft als je zoiets meemaakt als dit. Want het leven is echt heel leuk. Natuurlijk zit het soms tegen, maar zeur er niet zo over. Wees lief voor elkaar. Ik zit ook niet elke dag huilend op de bank, zoals sommigen misschien denken. Je kunt echt nog wel een leuk leven hebben als je ziek bent. Het is niet alleen kommer en kwel. Dat wil ik meegeven; zelfs in de donkerste dagen is er een sprankje licht. Dus maak er het allermooiste van.”
Dit bericht op Instagram bekijken
Ashley (30) verloor haar vader Willem aan alvleesklierkanker: 'Een ras-Amsterdammer met een klein hartje'
