De zwangerschap van Ramona (36) was risicovol omdat er door het slikken van de anticonceptiepil tientallen tumoren in haar lever zitten. Daar kwamen bekkenklachten en zwangerschapsdiabetes bovenop. Toch kijkt ze er met een goed gevoel op terug.
In de rubriek Werpsterren deelt een moeder sterren uit voor haar zwangerschap, bevalling en kraamweek. 1 ster staat voor de ultieme nachtmerrie, 5 voor het perfecte sprookje.
“Ik vond het fantastisch om zwanger te zijn, ik heb me mentaal nog nooit zo lekker gevoeld als toen”, vertelt Ramona. “Ik had tweeënhalf jaar op een zwangerschap moeten wachten, dus toen het eindelijk zo ver was, was ik helemaal in de wolken. Eindelijk was ik in verwachting van een klein mensje voor wie ik zou mogen zorgen.”
Toch is haar zwangerschap niet enkel rozengeur en maneschijn. “In week 17 kreeg ik bekkenklachten en zwangerschapsdiabetes. Dat was vrij heftig. Ik moest insuline gaan spuiten en had momenten waarop ik bijna wegviel. Daar schrok ik van. Bovendien mocht ik niet meer autorijden. Artsen waren bang dat ik buiten bewustzijn zou raken achter het stuur. Gelukkig werd ik goed opgevangen door mijn partner, familie en vrienden die vervoer verzorgden waar nodig.”
Ook heeft ze een medische geschiedenis die zorgt voor een verhoogd risico op complicaties. “Toen ik 12 was begon ik met de anticonceptiepil, omdat mijn menstruatie na zes weken nog niet was gestopt. Elf jaar later dacht ik dat ik een hartaanval kreeg. Ik werd per ambulance naar het ziekenhuis vervoerd. Daar bleek mijn lever vol te zitten met maar liefst 32 tumoren. De grootste was 12,5 centimeter groot en had een inwendige bloeding veroorzaakt. Het was levensgevaarlijk: de goedaardige tumoren zouden elk moment kunnen omslaan in kwaadaardige kanker.”
Opereren is geen optie omdat het er zo veel zijn. Artsen stellen vast dat de anticonceptiepil de tumoren heeft veroorzaakt. Ramona stopt met de pil en geleidelijk slinken de tumoren. “Van de gynaecoloog mocht ik niet zwanger worden, maar de leverarts durfde het uiteindelijk wel met mij aan. Toen ik zwanger was, liep ik wel nog een steeds een groot risico. De tumoren waren geslonken, maar er zaten er nog minstens 25. Ik was zeker twee of drie dagen per week in het ziekenhuis voor lichamelijke onderzoeken, dat was spannend. Toch was ik ontzettend aan het genieten.”
Nesteldrang wordt zwangere Kim bijna fataal: 'Het krukje gleed onder mij vandaan'
De aanstaande moeder wordt met ruim 29 weken opgenomen in het ziekenhuis vanwege een zwangerschapsvergiftiging. “De artsen hoopten de bevalling nog een paar weken te kunnen rekken, maar uiteindelijk is mijn meisje na 30 weken gehaald. Als ze een halve dag langer hadden gewacht, waren we er allebei niet meer geweest, is me achteraf verteld.”
“Mijn dochter kwam ter wereld door een keizersnede. Ik kon meekijken op het beeldscherm, dat vond ik fantastisch. Ik vertelde dat ze Annabel ging heten en toen begonnen de artsen Annabel (van Hans de Booij, red.) te zingen. Ze is geboren op dat liedje. Het moment dat ze haar eerste kreetje slaakte was onbetaalbaar.” Het meisje weegt 1.555 gram en is 37 centimeter lang.
Tekst gaat verder onder de foto.
Hoewel Ramona naar eigen zeggen best een stresskip is, lukt het haar om de controle bij de bevalling volledig uit handen te geven. “Ik kon alleen maar denken: wat fantastisch dat ik dit kleine mensje tien weken eerder mag ontmoeten. De begeleiding in het ziekenhuis was geweldig, dat heeft meegespeeld. We hadden tijdens mijn zwangerschap al een rondleiding over de NICU (Neonatale Intensive Care Unit) gehad, hadden uitleg gekregen over de machines en hadden kindjes gezien met hetzelfde geboortegewicht. Zonder die begeleiding was ik nergens geweest. Natuurlijk was ze piepklein en waren er risico’s, maar ik bekeek het van dag tot dag en van minuut tot minuut. Niet klagen, maar dragen en bidden om kracht.”
Hoe positief ze alles rondom de zwangerschap ook ervaart, de kraamweek is vreselijk. “Na vijf dagen in het ziekenhuis mocht ik naar huis, maar Annabel moest blijven. Eerder waren er een aantal familieleden en vrienden op bezoek geweest, maar mensen komen niet op kraambezoek als er geen baby is. Ik lag alleen in een bed in de woonkamer en probeerde te kolven. Twintig minuten aan de ene borst en twintig minuten aan de andere, maar het kwam maar niet op gang. Dat heb ik drie weken volgehouden. De verpleegkundigen zeiden toen tegen mij: ‘Zo gaat het niet langer, Annabel heeft niks aan een moeder die niet meer kan.'”
Na zeven weken en vijf dagen mag haar baby mee naar huis. “Toen kon ik weer gaan genieten, al begon de verwerking toen ook pas. De tijd dat Annabel in het ziekenhuis lag, was overleven.” Hoe ze er nu op terugkijkt? “Positief. We hebben veel liefde gekregen van de mensen om ons heen en van de zorgverleners. Ik zou het zo weer doen, alleen is een tweede kindje geen optie. De kans op nog een zwangerschapsvergiftiging, met ernstige gevolgen, is volgens de artsen veel te groot.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Werpsterren’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Isabelle werd overvallen door een stortbevalling: 'Ik had een totaalruptuur'
